Λευκή κόλλα

 

Τα χέρια μου με τρυπάνε από το κρύο και δεν θέλω ειδικά σήμερα να παραδώσω λευκή κόλλα. Σκέφτομαι πως και στο γραφείο σου θα κάνει τώρα κρύο και θέλω να σ’ αγκαλιάσω, έτσι κι αλλιώς. Καταλαβαίνω, και με όλο τον σεβασμό δηλαδή, πώς θα ήμασταν μες τις πιτζάμες μας τώρα να πίναμε μαζί ένα ζεστό καφέ. Γιατί έχω μνήμη και μπορώ να σε κοιτάω σαν αδερφή, από σεβασμό. Ήτανε 

λάθος που θύμωσα μαζί σου, δεν μπόρεσα να δω. Ζήτησα... Συγνώμη ζήτησα. Ζητάω και μια τελευταία σήμερα εκ μέρους μου και τέρμα. Θύμωσα, ένιωσα εξαπατημένη, χωρίς να στηρίζεται κάποιος λογικός στοχασμός πάνω σε αυτό. Ποια αγάπη είναι αυτή που σε φέρνει εκτός εαυτού! Καμιά.     Αγάπη 

μου, χρειάζεται να ταπεινωθώ; Αφήνομαι στις κουκίδες του βυθού, αυτό είναι το –τραυματικό- περιβάλλον μου. Χρωματιστές κουκίδες που τρεμοπαίζουν κολυμπώντας κι εκρήγνυνται με άμορφο δέος σε μια σοκαριστική πραγματικότητα.  Δε θυμάμαι. Αυτό έχω να προσφέρω; Είναι άξιο της εικόνας σου;  Ζητάω να σ’ αγαπήσω. Δέξου με, ως μαθητή.