Τι ωραία που είναι που είμαι μάνα με τέσσερα παιδιά
Τι ωραία που είναι που έχω ανοίξει τα κελιά
Τι ωραία που είναι με τη φανταστική μου συντροφιά
Τι ωραία που είναι που δεν θέλω θύματα να μαστιγώνω πιά
Τι ωραία που είναι με τη φανταστική σου αγκαλιά
Τι ωραία που είναι
Τι ωραία που είναι του ονείρου τα πουλιά
Κι είναι τα λόγια όλα για εκείνη τη βραδιά
Τι ωραία που είναι
Τι ωραία!
ΜΙΚΡΟ ΜΙΚΡΟ ΚΟΧΥΛΙ
Άρχισε πάλι να σε πλάθει η σκέψη μου
Και μια ζεστή μελαγχολία να σε φέρνει από τον Ήλιο
Όπως στα δάκτηλα μου τρέχει η άμμος και σκορπίζεται
Έχω την ίδια αίσθηση ακριβώς να αργοκυλάει από την ήβη.
Πόσο μου λείπει η ανάσα σου σε όλα κι αν τη γύρεψα
Τόσο που είναι αυτό το άπιαστο που πάντα από τον άνθρωπο ίσως λείπει
Αυτό που χάνεται όταν από τα γύρω πράγματα πιανόμαστε
Το κάτι αιώνιο κι αχόρετο που ανοίγεται στη λήθη.
Α.
Του πόθου μου το φυλαχτό που έχω κρεμάσει στο λαιμό
Άρχισε πάλι απόψε να με πνίγει
Κι η διάγνωση που τρίβεται στα μούτρα μου σαν
να με τελειώνει πιο πολύ
να με περιγελά, να μου ζητά τον ουρανό με τα’ άστρα
Σταμάτα
Σταμάτα λίγο να συλλογιστούμε.
Β.
Γίνε Θεός και φτιάξε μεταμόρφωση
Σαγήνης να της κλέψεις
τον έρωτά της. Μα να χαθείς
μετά δεν θέλεις!
Τι μεταμόρφωση παντοτινή θες να είναι αυτή!
Γ.
Που να σε βάλω; Βάλε με
στα τρομερά του μέλλοντος
Τα φοβερά που θα ‘ρθουν.
Δ.
Τρέχουμε γυμνοί στη Σελήνη και σ’ αγκαλιάζω.
Κυλιόμαστε σε ενός κρατήρα τη στάχτη
με σφίγγεις Πύθωνα
κι όσα έχω μέσα μου δίνω να σε κερδίσω.
Ε.
Σε έχω μπροστά μου. Κάνουμε έρωτα.
Αγάπη μου με τα πολλά πρόσωπα σε χύνω στο ένα σου
Αυτό που δεν έχω δει. Πώς είναι αυτό που θυμάμαι;
ΣΤ.
Όταν βαστώ τα στήθη σου στα χέρια μου
και τρέμουνε τα πόδια μου
σε ένα χορό Αφρικάνικο απ’ της Αμερικής το όνειρο χτυπημένο
με κυριεύει Έξταση
και βλέπω πως καβαλάω μηχανή
που είναι η ουρά ενός κομήτη όταν μπαίνει στον Ήλιο.
Ζ.
Ο Ιούλιος πιστεύει στον Βρούτο.
Η.
Δέσε με και φίλα με μόνο.
Α.
Καθώς βυζαίνω τη σιωπή απ’ το πλατύ
του ορίζοντα το ατάραχο βυζί να μεγαλώσω
αποκοιμιέμαι
στην αγκαλιά σου
Που την εφτιάχνω
από παραισθήσεις παιδικές
να μοιάζει με μήτρα φάλαινας
την ώρα που γεννά και με εκτοξεύει.
Εμένα και το αίμα της στη θάλασσα.
Β.
Θα ‘ρθει μια μέρα
, σκέφτομαι , που θα περπατήσω
σα να μην γίνεται αλλιώς
μες το κατάλευκο το φως
θυμάμαι
όλες μου τις ζωές
με καθαρές αναλαμπές
που όσο πάει λίγο – λίγο
σταθεροποιούνται
όπως τα αστέρια τη νύχτα.
Γ.
Μια μέρα ανδρειωμένο αγόρι γίνομαι από τη Σπάρτη.
Στον ποταμό Ευρώτα κόβοντας με το σπαθί μου καλαμιές.
Ατέλειωτες που είναι! Ατέλειωτες είναι οι καλαμιές!
Όσο το μένος, το πείσμα και οι ορμές μου.
Δ.
Ήμουνα κάποτε αστερισμός.
Ε.
Ρωτάω την ζωή που ζούμε μαζί να μου πει πώς να ‘ρθω.
Μου απαντά:
Δεν είναι οι έρωτες για να τους ζεις.
Οι έρωτες είναι για να σε ζούνε.
ΣΤ
-Δε γαμιέσαι ρε Δία…
Γιατί δε γαμιέσαι ρε Δία;
-Για να τελειώνουμε καμιά φορά με τους Ήρωες.
Ζ.
Τα παιχνιδάκια του μυαλού μου χάρισα σε ένα παιδί του δρόμου.
Η.
Σ’ αγαπάω όπως σ’ αγάπησα.
Ε, λίγο καλύτερα τώρα.
Και μακρύτερα ναι.
Όσο ξεμπερδεύει μακραίνει.
Ι.
Όσοι δρόμοι κι αν ανοίξουν
Αν δεν ανοίξουμε το φως
δεν βλέπω τη μύτη μου
να φτάσω ούτε μέχρι την πόρτα.
Κ.
Καταραμένα ποιήματα!
Πάλι ερωτεύτηκα την χαραμάδα
του Ουρανού
που δείχνει τις στιγμές
από "το βιβλίο του κόσμου".
Θέλω να γιατρευτώ. Όσο γίνεται. Να βρω τον εαυτό μου, να μπορέσω να του δώσω αυτά που χρειάζεται. Να φτάσω τουλάχιστον στο σημείο να ξέρω σε ικανοποιητικό βαθμό τι μου γίνεται. Θέλω να βοηθήσω τα παιδιά. Να τα κρατώ χαρούμενα και θετικά απασχολημένα. Να μην τραβήξουν τα ίδια. Να είμαι δίπλα τους όπως με χρειάζονται.
Απλά κάθομαι έτσι. Χωρίς ιδέες χωρίς όνειρα χωρίς οράματα. Απλά κάθομαι, χώρια από όλα.
Βλέπω αυτά που πρέπει, που είναι να κάνω. Κάθομαι μακριά τους. Θα χρειαστεί να φτιάξω μοχλούς.
Ξέρω από μοχλούς. Ναι. Δεν υπάρχει βάρος που να μη μπορώ να μετακινήσω.
Κάθομαι χώρια από όλα. Νιώθω ότι ζυγίζω τόνους. Καλό αυτό. Για τους μοχλούς δλδ.
Όταν ακούω ρίπες
στην αϋπνοία
- τη νύχτα -
φαντάζομαι πως
συνομιλώ
με το μουνί σου.
Που το λατρεύω
πανηγυρικά.
Μπήκα στην τρίτη εβδομάδα που περπατάω με πατερίτσες. Πρέπει να ξελαμπικάρω να δώσω και αίμα. Είμαι σε πολύ εύθραυστη ψυχολογία. Γίνονται πράγματα που ονειρευόμουν. "Έχω" το πιο γαμάτο κορίτσι. Κι εσύ, πάλι να νομίζω ότι γράφεις για μας! Ο γιατρός με συμβουλεύει να μη προσδοκώ και να μη διεκδικώ κάτι από την ερωτομανία μου. Κι όμως, απρόσμενη χαρά με βρίσκει και με τυλίγει. Μου δίνει φιλιά τρελά φιλιά. Τόσα που εξαφανίζομαι. .. Μα μα που πάμε;
Επιστρέφω από μεγάλη ανάγκη στην τρέλα. Προσπάθησα εκατό φορές να το περιγράψω και δεν μπορώ να εκφραστώ όπως θέλω. Με πιάνουν τώρα γκρίνιες, παράπονα, ανασφάλειες, ματαιότητες, μελαγχολία. Είχα βρει έναν δρόμο να ζω με πάθος πηγαίνοντας προς το όραμα. Δεν αλλάζει αυτό. Η γέφυρα είναι εκεί, ένα πακέτο δρόμος. Όπως και τα λόγια και οι πράξεις που κρέμονται κι αιωρούνται στον χωροχρόνο. Ζήτησα κάποια πράγματα και συνεχίζω να τα ζητώ. Δεν γίνεται τίποτα με φιλολογίες αλλά δεν γίνεται και τίποτα αν δεν μιλάμε, με κάποιον τρόπο να μιλάμε ξεκάθαρα. Όμως έτσι κι αλλιώς πάντα επιστρέφω στην τρέλα. Γιατί χωρίς αυτό το πάθος μελαγχολώ. Κι όταν το «τακτοποιώ» πλήττω, πλήττω τρομερά. Όπως όταν περιμένουμε να μπούμε στον γιατρό. Πρέπει να σκαρφιστώ πάλι διάφορα. Αντισυμβατικά, επικίνδυνα και με ρίσκο. Παρατραβηγμένα και μυστήρια, αντιφατικά, αμφιλεγόμενα έως προβατικά να μας στήσω. Να πιάσω την μια άκρη να τεντωθώ στο κενό να πιάσω και την άλλη και να δένω κόμπους ..
Για την πιο νόστημη πατασολάτα που έχετε φάει ποτέ ακολουθήστε πιστά τα παρακάτω βήματα
Υλικά:
7-8 πατάτες
Αλάτι
4 λεμόνια
1 χούφτα σπιρτόζικη ρίγανη
Μισή έως μία κούπα ελαιόλαδο πολύ καλής ποιότητας
Εκτέλεση:
Καθαρίζουμε και κόβουμε τις πατάτες σε κίβους. Βάζουμε στη φωτιά μια κατσαρόλα με λίγο νερό, το υπολογίζουμε να είναι τόσο ώστε μόλις ρίξουμε τις πατάτες να μην τις καλύπτει τελείως παρα να είναι οι μύτες απο τις πάνω πάνω πατάτες έξω από το νερό. Μόλις βράσει ρίχνουμε τις πατάτες κλείνουμε το καπάκι και τις αφήνουμε να βράσουν σε χαμηλή φωτιά μέχρι που να λιώνουν. Τις τραβάμε από τη φωτιά, αφαιρούμε τα 2/3 από το νερό ή περισότερο, όσο θέλουμε για να είναι από βελουτέ ως σματς αναλόγως. Αμέσως όπως είναι καυτές ρίχνουμε -με αυτή τη σειρά αυστηρά- το αλάτι, το λεμόνι, το λάδι και την ρίγανη ανακατέβοντας κάθε φορά. Ανακατέβουμε άλλο ένα λεπτό και βουαλά! Σερβίρουμε αν θέλουμε και με άλλα λαχανικά όπως κρεμμύδι,πιπεριά, ντομάτα, σκόρδο ή σως όπως γιαούρτι-μουστάρδα κτλ. Βαθμός δυσκολίας πανεύκολο.
Συμβαίνουν πράγματα που σου τινάζουν την ζωή στον αέρα και αν δεν είναι αεροδυναμική και αυτοκινούμενη την έχεις βάψει. Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται αυτό αλλά συνεχίζει να πονάει πολύ και να προκαλεί τον ίδιο τρόμο, το ίδιο τρεμουλιστό βάδισμα στα σκοτάδια, ψαχτά και με κομμένη την ανάσα (παίζει faithless το insomnia). Ένας τρελός νάρκισσος θέλει να σωθεί από την παράνοια και να βουτήξει στο δράμα. -Τρελάθηκε σίγουρα, κινδυνεύει.- Αλήθεια όμως μπορώ να δω το δράμα μας. Να βουλιάξω και να χαθώ. Όλα αυτά που κάνω τα κάνω για το δράμα μας. Το έχω χωρίσει σε στάδια, σε τομείς, σε χρώματα, σε περιόδους και κλάδους με περικοκλάδες με περικεφαλαίες, παράσημα και ουλές. Άσε με να παραληρώ. Άσε με να παραληρώ. Να βγει όλη η πίεση από το μυαλό. Να ανάψει η καρδιά να φωτίσει. Η φωτιά να μιλήσει. Άκου τους κραδασμούς. Ξέρω. Στον δρόμο αυτό δεν χωράνε διλλήματα, ούτε στα διαλύματα γίνεται να ζούμε άλλες ζωές. Συγνώμη που κάνω πως δεν καταλαβαίνω και λέω συνταγές και ανέκδοτα. Να ντυθώ την μαγκιά να περπατάω σαν να έχω πάνω μου όπλο, να καβαλάω τα αμάξια να φτάσω όσο πιο γρήγορα γίνεται στο χάνι της ουτοπίας. Να πιώ επανάσταση και καταραμένο έρωτα. Έρωτα γκρεμιστή, έρωτα μοναχικό σχοινοβάτη, έρωτα να χάνεσαι, να μη μπορείς να κάνεις τίποτα άλλο. Να μην μπορείς να πάρεις ανάσα. Δεν θέλω πάλι να κλάψουμε. Γι αυτό που μας αφήνει, για αυτό που αφήνουμε, για αυτό που δεν θα μας αφήνει στην ησυχία. Δεν υπάρχει ησυχία ούτε στην μακάρια γαλήνη αυτών που μας φωνάζουν πόσο βλάκες είμαστε. Πόσο δεν πιστεύουμε, πόσους θησαυρούς πετάμε στην θάλασσα για να σωθούμε από την μανία Του. Αλλά δεν είσαι μόνη. Κι εγώ αδυνατώ να καταλάβω που μιλάω και τι λέω.. Θέλω μόνο μια αγκαλιά. Αγάπη μου, σίγουρα θέλω αυτή την ερωτική αγκαλιά. Νιώθω. Νιώθω βαθιά. Κι ελεύθερη έλξη.
Τι είναι κόκκινο στρογγυλό και συνθλήβεται πάνω στους τοίχους
Μια ντομάτα που νομίζει ότι είναι μαγική μπανάνα.
Τι είναι αόρατο και μυρίζει μπανάνα
Η πορδή της μαϊμούς
Τι είναι ροζ και πηδάει από κλαδί σε κλαδί;
Είναι μια ροζ τσίχλα κολλημένη στον πισινό του Ταρζάν
