Χρόνια πολλά ~λίγο καθυστερημένα~

Βλέπω να ακούνε κάποια πράγματα σα να μη τα’ ακούνε. Έπιασα κι εγώ τον εαυτό μου. Αν το δεις το βλέπεις, μάλλον μετά από χρόνια. Σίγουρα να και τώρα θα γίνεται πάλι και ίσως τη επόμενη να κάνω ότι δε το βλέπω κιόλας. Το βλέπω και σκέφτομαι ότι αν το δω κανονικά είμαι να δώσω μια μπαμ –( … ) . Έγκλημα κάνουμε, έτσι κι αλλιώς. Το χειρότερο είναι που    δεν μιλάμε.     Μέσα μας μένει η ιστορία, όπως την θέλει ο καθένας. Δε θέλω να ερωτευτώ ξανά. Πρώτη η τελευταία φορά που συμβαίνει.  Πέρασα απέναντι. Με το νόμισμα που δεν πληρώθηκε. Κράτα το, δικό σου. Μέσα στο στόμα μου είναι. Γεύει τα σπλάχνα μου. Πατάει το μυαλό μου και το σβήνει.      Λοιπόν,      τελικά      για ποιόν;        Είναι αυτή η ποινή. 

Το Τango σου

 

-Μα εγώ θέλω να πεθάνω

και ο αέρας που σ' αγγίζει- 

 

Τα σώματα σμίγουνε 

όπως τα χείλη που τραγουδούν

Καθώς εκείνοι κοιτούν από 

τα φρύδια ανάμεσα . 

Ως του παπουτσιού τη μύτη 

που χτυπά τα πόδια ανοίγει

           Κυματίζει 

και σηκώνει το φουστάνι σου .

-ΝΑΙ

Θέλω να πεθάνω.   Μα πρώτα

να πάρω   τη μπογιά 

 σου όλη

στη φανέλα μου-

                                                                                  για σε  

 

ΧΡΑΤΣ Ά

 

Ποιος θέλει τέτοιο κρίμα

να μην έχει την αγάπη

Θέση να βρέχει μακρινή

Νοιάσου. 

Καραβάνι στάσου .

Διάπυρο

Κάφ 'το

Κουτσούνι του διαλογισμού

 όπως γινόνται τα βούντου.

Χρατς!     Ω    τρυγητή -των –

Με τα φτερωτά ψαλίδια 

(Όπως κοβόνται τα καρότα.)

Χρατς

Ά

Τα ζώα και τα μικρά παιδιά.

 

Είναι γνωστό σε όσους κατόρθωσαν να χτίσουν μια φιλία πως δεν υπάρχει στη ζωή κάτι ανώτερο στον άνθρωπο για να μπορέσει να απολαύσει. Όπως κι ότι πολλοί άνθρωποι καταλήγουν –πληγωμένοι- να αγαπούν πιότερο τα ζώα. Ίσως λόγο της ειλικρινούς, άμεσης αντίδρασης  κι αλληλεπίδρασης στα συναισθήματά τους. Η ζήλεια, ο θυμός, οι ανάγκες εκφράζονται, ας πούμε, πιο χαριτωμένα στα ζώα. Στα ζώα και στα μικρά παιδιά. Σίγουρα, όπως μέσα σε μια ανθρώπινη σχέση, πάντα θα υπάρξει η στιγμή που πληγώνεσαι και πληγώνεις. Τα ζώα όμως δεν ξέρουν από τα βασανιστήρια που συντηρεί η ανθρώπινη μνήμη και η αναλυτική ή η επιλεκτική σκέψη. Αυτό το αντιλήφθηκαν κάποιοι πολιτισμοί στην Ανατολή μα κυρίως Ινδιάνοι. Διέγνωσαν τη βαθιά σοφία που διέπει την συμπεριφορά των ζώων και των μικρών παιδιών. Διδάχτηκαν από αυτά και τους απέδωσαν τον σεβασμό που τους αρμόζει. Η Ιστορία όμως έδειξε πως ο επικρατέστερος «πολιτισμός» αφάνισε και αφανίζει τέτοιες φυλές και τέτοιους ανθρώπους. Οι άνθρωποι που επιμένουν στην ευτυχία της χθόνιας αυτής αγάπης όμως ξέρουν. Πως κι αν τους δινόταν η ευκαιρία πάλι το ίδιο θα έκαναν. Γιατί η ανάλαφρη καρδιά, η «καθαρή ψυχή» -ας μου επιτραπεί-, δεν μπορεί με τίποτα να συγκριθεί σε αυτή την πλάση.

Τέρμα τα ανέκδοτα

 

Τελειώνω..  Έτσι έμεινα εδώ με αυτό. Το βαρύ κι ασήκωτο. Εντάξει. Εσύ ποτέ δεν ήθελες και πολλά πάρε δώσε μαζί μου. Ήξερες. Αλλά δεν είναι σωστό να μιλήσω για σένα. Είναι και η "ανωμαλία" στη μέση που μου μπερδεύει την καρδιά. Πρέπει να προσέχω. Διπλά. Δεν επιτρέπεται να βλέπω έτσι. Τα κατάφερα και τυφλώθηκα γενικώς. Και αορίστως. Είναι μάλλον κι αυτό μια αυτοματοποιημένη διαδικασία για όσους αγαπούν παραπάνω από όσο μπορεί να σηκώσει η  περίσταση.  Υπήρξαν όμως κι ωραίες στιγμές. Φτερωτές. Παραμυθένιες. Δε λέω. Όπως αυτή που κούρνιαζα στο αφρισμένο στήθος σου. Γινόμουν εκείνος. Άρχισα να καταλαβαίνω τι σημαίνει χαμένη γενιά. Και γιατί είναι δύσκολα τα όνειρα στην τρίτη ηλικία. Γιατί όταν σε σκέφτομαι περνάει όλη η ζωή μπροστά μου σα να πεθαίνω. Μόνο που όλοι είναι εσύ. Είναι βαρύ κι ασήκωτο. Όλο αυτό μάλλον πρέπει να το κατατάξω στις προσωπικές μου φαντασιώσεις. Να το μεταλλάξω σε κάτι αυτοδιασπόμενο. Σε κάτι που να περνάει. Ή ακόμα καλύτερα σε κάτι που να μπορεί να μένει χωρίς να πονάει, χωρίς να είναι αποδιοπομπαίο τέλος πάντων. Παρακαλώ να μου έρθει ένα ένθεο σημάδι να καταλάβω τι συμβαίνει. Δούλεψα το σώμα μου για να ξεχαστώ. Το παράκανα και με έριξε στο κρεβάτι. Δεν έχω πολύ όρεξη να σου γράψω. Δεν έχω όρεξη για τέτοια. Όχι ότι το εξάντλησα. Ούτε ότι δε μ’ αρέσει πια να σου φτιάξω με στίχους κάτι. Απλά νιώθω πως δεν θες αυτό που σου έχω φυλάξει. Ούτε τα ρέστα από την αληθινή αγκαλιά. Ούτε "φίλοι" ούτε τίποτα. Πάει, έτσι θα μείνουν πάλι τα ποιήματα. Τουλάχιστον μου έχω δώσει λίγα χρόνια διορία για να βρω τον πιο πρωτότυπο τρόπο να τελειώσω μια κι έξω από όλα αυτά τα επίγεια δω χάμω.  Έχω τώρα αυτή τη δημιουργία να σκέφτομαι. Έτσι θα τα καταφέρω. Πρωτότυπα κι ωραία. Όπως κανείς άλλος. Να μας αφήσω έτη φωτός πίσω. 

~ ΜΗ σε νοιάζει! Φτιάχνεται

 

ΛΙΛΛΥ    "μου" ,

Ακούω αυτόν τον τρελό κιθαρίστα τον Τόνυ και διαλύομαι. Διάττοντες στίχοι αφήνουν στον αέρα το σφύριγμα από στροφή τρένου.  Γιατί από όσα φύτεψα οι ράγες αυτές είναι το μόνο που φυτρώνει εδώ. Ένα μεγάλο ροζ σύννεφο να κάθεται στην κορυφή. Ο καιρός έχει κλείσει βλέπεις για τα καλά. Βρέχει πρόσωπα που ξεθωριάζουν κι αποκαλύπτεσαι. Μια τρέλα που θα μπορούσε να είναι ιδανικός αισθησιασμός. Το αγγελικό παραλήρημα της κιθάρας του Τόνυ. Μου λέει τα νέα σου. Με 'χεις   για νεκρή. Ένιωσα τόση θλίψη που βρέθηκα να στρώνω πλάκες, μήπως και τις πατήσεις. Αν ξηλώσεις τις ονειροπαγίδες που έφτιαξα με τον μίτο  θα ράψω δίχτυ. Να πιάσουμε το τέρας και να το φάμε. Για να βγούμε έξω...  Τι ;

 

Σ’αγαπώ

                                                                        

                                                                                                                                                                    ΑLiTZiM ΜΗΣΕΝΟΙΑΖΕΙ    

 

ΟΡΦΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ

Τον ισχυρό Πάνα καλώ, προστάτη των ποιμένων,

τον ουρανό, τη θάλασσα κι ολόκληρο τον κόσμο,

τη γη, όλων βασίλισσα, την άσβεστη τη φλόγα,

όλα αυτά που του Πανός λογίζονται κομμάτια.

Ευλογημένε χορευτή, περιπλανώμενε, έλα

συ των Ωρών ομόθρονε, με τα τραγίσια πόδια,

συ βακχευτή θεόπνευστε, που ζεις επάνω στ' άστρα,

την αρμονία απηχείς του κόσμου με τραγούδι

συ των ανθρώπων ξάφνιασμα, που προκαλείς το φόβο,

που σε λατρεύουν στις πηγές ποιμένες και βουκόλοι,

εύστοχος είσαι, θηρευτής και της Ηχώς ο φίλος,

συγχορευτή συ των νυμφών, που από παντού γεννιέσαι,

γεννήτορα των πάντων, θεέ, μ' ονόματα περίσσια,

Παιάνα κοσμοκράτορα, την αύξηση ευοδώνεις,

φέρνεις το φως και τους καρπούς και μες τα σπήλαια μένεις,

οξύθυμε, αληθινός ο κερασφόρος Δίας.

Το απέραντο σώμα της γης στηρίζεται σε σένα

και το νερό, που στα βαθιά με ρεύματα κυλάει,

της άοκνης της θάλασσας σε σένα υπακούει

κι ο Ωκεανός που με νερά τη γη την περιζώνει

κι ο αέρας που αχώριστο του βίου είναι κομμάτι,

ζωής σπινθήρας και ψηλά, στην κορυφή επάνω,

της αεικίνητης φωτιάς το πυρωμένο μάτι.

Το θείο το πλύμορφο οι προσταγές σου ορίζουν

κι αλλάζεις με φροντίδες σου τις φύσεις των πραγμάτων

και με δική σου μέριμνα όλων τη φύση αλλάζεις

Σπόροι ελευθερίας -κάτι για την επέτειο-

 

Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια εποχή ιδιαίτερα πιεστική. Οι καθημερινοί ρυθμοί έχουν διαταραχθεί, οι συνήθειες, οι τρόποι έκφρασης και σκέψης. Το πιο αντιφατικό σημείο είναι ο συντονισμός  των φόβων. Ο φόβος για ζωή και ο φόβος του θανάτου. Έννοιες –συνθήκες- τεράστιες, που διαμορφώνουν και κινούν, μέσα από μια ασύλληπτη διάσταση, τις συμπεριφορές μας.  

Ο εχθρός παραμένει αδιόρατος. Όσες θεωρίες, αναλύσεις, στατιστικές κι αν επικαλεστούμε. Το μόνο που εμφανίζεται, από το σύνολο της κατάστασης, ως συμπέρασμα είναι το αμελητέο μέγεθος της ατομικότητάς μας. Βλέπουμε τα πρόσωπά μας να ισοπεδώνονται και να ομοιάζουν. Τις δραστηριότητές μας να κατατάσσονται σε στενά αριθμητικά δελτία. Ξεχειλίζει η πιεσμένη επιφάνεια. Η παγκοσμιοποίηση μέσο της αδιόρατης απειλής χτίζει σύνορα αδιαπραγμάτευτα γύρω μας. Τα δυό μέτρα γης που θα πάρει ο καθένας μας αντιπαραβάλλονται με τα δυό μέτρα αέρα που παίρνουμε αυτή τη στιγμή στη ζωή.

Κάτω από τέτοια δεδομένα δεν μπορώ να εμπιστευτώ πλήρως, ούτε καν τη συναισθηματική μου κατάσταση. Χρειάζεται να ερευνήσω και να δοκιμάσω περισσότερο. Μάλλον να κάνουμε πράγματα ώστε να προετοιμαστούμε. Ας πούμε πως ο δρόμος είναι κλειστός λόγο έργων. Είναι κι αυτό ένα μέρος αλήθειας.

Μια πάγια σκέψη είναι πως οι γειτονιές θα μπορούσαν να είναι δικές μας. Τα πεζοδρόμια, οι πόλεις, οι χώροι. Πριν μας βρει όλο αυτό ήμασταν άνθρωποι που μιλούσαμε σε συνοικιακά καφενεία. Υπήρχαν αγαθά απ’ αρχής του κόσμου ελεύθερα. Έχουμε έναν τρόπο ζωής που διαμορφώνει έναν τρόπο σκέψης κι αντίστροφα. Σαν οι δυό πόλοι που μας κινούν γύρω από τον άξονα των αξιών μας. Τον πολιτισμό.

Για παράδειγμα η κλασική Ελλάδα γέννησε την φιλοσοφία, τις αρετές, τη δημοκρατία διότι το περιβάλλον ως ήπιο στους φυσικούς κινδύνους  και πλούσιο σε τροφή έδωσε την ευκαιρία στους ανθρώπους να σκεφτούν ανάλογα.

Όλοι καταλαβαίνουμε πως οι συνθήκες γύρω μας επηρεάζουν τους στοχασμούς μας.  Το μυαλό γυρεύει να είναι ελεύθερο από πιέσεις αν θέλουμε να μην κάνει σκέψεις ανάγκης. Να βρίσκεται στο ελληνικό ακρογιάλι, στο άλσος, στους ελαιώνες, στις μηλιές και όχι στην ραδιενεργή ζούγκλα. Η ακόμη χειρότερα στην ανθρώπινη φάρμα ή την Οργουελική προφητεία.   

Είναι γεγονός βέβαια η φυσική –και χημική- συνέχεια που μας πάει εκεί. Η ανωνυμία συγχύστηκε με την ελευθερία για πάρα πολλά χρόνια. Η βιομηχανία έσβησε από τη μνήμη μας την γνώση του κύκλου της ζωής, την αρμονική σύνθεση   και αποσύνθεση. Είναι σίγουρο πως ακόμα και οι άνθρωποι των σπηλαίων θα είχαν καλύτερη αίσθηση και άμεσες γνώσεις γι’ αυτά από ότι ο μέσος άνθρωπος σήμερα. Πάνω δλδ στον σεβασμό της βιολογικής ισορροπίας.

Αυτή η γνώση πρέπει να ανακτηθεί, βιωματικά στο σήμερα. Το τι είναι τι, από πού έρχεται και που πάει. Η προσέγγισή μας ως προς την ύλη. Έτσι αναπόφευκτα καταλήγουμε στην αφετηρία της ασκητικής.

 

..."και σιγά που δε μπορείς"

 

Ανοίγουν οι ουρανοί και βλέπω

Κύκλους τροχιές μετρώ

ταχύτητες κι αποστάσεις

γεωμετρώ άλματα. Ώσπου.

Μπαίνω και γίνομαι αποτύπωμα.

 

Ο Ζωντανός μοχλός που τραβάει

ανάποδα τα κύματα.

-Καρδιά που χτυπάει για σένα.-

 

Καράβι

 

Έχω αποφασίσει να μην κάνω πίσω αυτή τη φορά. Ξέχνα το εκείνο το παιδιάστικο γράμμα. Δε με νοιάζει να τρελαθώ για τα καλά. Σε βλέπω στο απέναντι βουνό και πετάω το σχοινί μου να κρεμαστώ από το σύννεφο. Να πάρω φόρα να πηδήξω απέναντι. Σε βλέπω απέναντι. Η βελόνα γράφει τα ρίχτερ. Σέρνουν τον χορό των χειλιών.          Όλη η καύλα που έχω νιώσει επιστρέφει μαζεμένη.                  Πάνω σου.                                  Γι’ αυτό φοβάμαι μήπως αναγκαστώ να σε τεμαχίσω.

Κρυστάλλινα κρόσσια

 

Πέφτουν μεγάλες νιφάδες σιωπής. Με τρελαίνει αυτό που έχω πάθει -μαζί σου-. Θα ήθελα να μπορώ να το βλέπω ως κάτι συγκεκριμένο. Όμως καμία προσέγγιση δεν το καλύπτει. Αυτός είναι και ο λόγος που μένει ασταθές, παρορμητικό. Ερμητικό. Που τοποθετείτε στον ουρανό ή στην Αβυσσαλαία Θάλασσα . Την ίδια ώρα που χτυπάει στο κέντρο μου ο πιο κόκκινος συναγερμός. Το αυτόματο πότισμα και το σύστημα πυρόσβεσης έχουν μπλοκάρει. Είναι γιατί πιστεύω πως σε είδα -ψυχή μου- μέσα από μια αστραπή ένα βράδυ και μπορώ να έρχομαι εκεί που κανένας δεν έχει φτάσει. Στα φιλιά.. και στα χάδια μας.. Έρχονται μέσα από μια ανεπτυγμένη διάσταση. Κβαντικού χρόνου και ζωγραφίζουν με το ίχνος τους τον κόσμο μου. Αν σε είχα μπροστά μου ή θα έτρεμα ή θα έπρεπε να κατορθώσω στεγανό πνευματικό επίπεδο για να ανταπεξέλθω. Αλλά είναι αυτό που έχω πάθει και με τρελαίνει -μαζί σου-. Είμαστε στην πόρτα με τα κρυστάλλινα κρόσσια.

Ανέκδοτο ο ο !

 

Στο καλύτερο σημείο της πλατείας έχει το πιό ωραίο σπίτι ένας γιατρός. Πάει ένας γύφτος και αγοράζει δίπλα και φτιάχνει το ίδιο σπίτι. Χρυσή πόρτα ο γιατρός. Χρυσή κι ο γύφτος. Πισίνα ο γιατρός, πισίνα κι ο γύφτος κτλ. Κάποια στιγμή του τη δίνει του γιατρού και πάει και του λέει. Τι θα γίνει με σένα, με αντιγράφεις; Ναι του λέει ο γύφτος αλλά εγώ είμαι καλύτερος γιατί έχω γείτονα γιατρό ενώ εσύ εχείς γείτονα γύφτο!

+

 

Μόλις πάω να επιχειρήσω να σκεφτώ να βρω έστω μια εκδοχή για το πώς μπορεί να σκέφτεσαι μπλοκάρω. Είναι που θα ήθελα πάρα πολύ να ήξερα κάτι. Μα δεν καταφέρνω να ολοκληρώσω καμιά τέτοια σκέψη. Είναι καιρός που ζω σε αυτό το αδιανόητο. Με την ευτυχία στον ουρανό και το βούλιαγμα της μοναξιάς. Είναι τόσος καιρός που δε θυμάμαι τη ζωή, πως ήταν πριν.  Τώρα. Μάλλον έχεις θυμώσει. Αριστοτελικά. Θα μπορούσα να κλείσω όλο το θυμό σου στην αγκαλιά μου. Μετά σκέφτομαι πως πρέπει πάλι να λείπω από το σώμα μου όταν χρειάζεται για να σε αγκαλιάσω. Γιατί το πρώτο πράγμα είναι η λαχτάρα που έχω να σε αγκαλιάσω. Δε καταλαβαίνω. Που είμαστε; Γιατί δε πρέπει να μιλάμε;  

 

 

Κοντά σου

 

…

ΔΥΟ ΦΥΛΛΑ

 

 

Μέσα στο ορμητικό ποτάμι της ζωής

είμαστε

δυό φύλλα του φθινοπώρου.

Δυό υγρά κολλημένα μεταξύ τους φύλλα.

 

Περνάει η μπόρα, βγαίνει ο Ήλιος

, πηδά το ουράνιο τόξο

κι εμείς

χορεύουμε τα νερά.

ΚάντΩ!

 

 

Ε

Τσι

Με

ντω

σε

 

Ένα γαρμπίλι χθες

          Ένα χαρμάνι αύριο

                                                                             Μετά.

 

Άντε σπάστο! 

'

Ανέκδοτο οοο

 -Τι κάνεις; 

-ΈΧΩ ΚΟΤΕΡΑ

-ΤΙ ΕΧΕΙΣ;

-Κότες κοτερά μωρέεεε

...

Κέντρο

 

Όταν το καλοσκέφτομαι είμαι να έρχομαι με τα πόδια. Μην ανησυχείς. Είναι εκεί. Με περιμένει. Όχι η Αθήνα. Δεν είναι έτσι απλά, ένας μύθος. Ακούγονται από εδώ οι σειρήνες. -Τις χειροπέδες να τις κρατήσω; Θέλω να με δένεις τα Σάββατα. Κρυφά. Μόνο εμείς και τα όπλα μας. Ησυχία. Τα ζώα της νύχτας και τα πνεύματα.- Είναι τόση ησυχία που η ανάσα σε ξεκουφαίνει. Γίνεται ανεμοστρόβιλος. Σπάζει πελώρια κύματα στα βράχια εξτατικά φαινόμενα βγαίνουν να σε προϋπαντήσουν. Τα νύχια σου με σχίζουν και θα στύψω το κρέας σου μες στις παλάμες μου να δω τι ωραία που είναι η ηδονή μαζί σου. Να  δια-γράψω με φτερό τη ζωή μου όλη πάνω σου θέλω. Να μαρτυρήσεις. Να το κάνει η ανάσα σου. Κι η ανάσα που στα πόδια σου έχω. Γιατί θέλω να χώνω τη μύτη μου παντού. Σε όλες τις υπο-θέσεις σου. Από μηδενική απόσταση. Και να μοιραζόμαστε όλα τα μόρια     του αέρα.                                          Έλα.                                  Ανακάτεψα.                                              Θα μοιράσεις;

 

Ανέκδοτο με φράουλες

 -Έχεις δει ποτέ ελέφαντα να κρύβεται σε φράουλες;

-Όχι.

-Είδες τι ωραία που κρύβεται! 

Το ελεύθερο

 

Θα 'θελα να έχω το ελεύθερο

σ' όλα τα δικαιώματά σου

Να έχω κλειδιά απ' το σπίτι σου

Να ανοίγω τα συρτάρια σου 

και τα τετράδιά σου. 

Να μπαίνω στο γραφείο σου

 δίχως να χτυπήσω 

-και έτοιμη να τη βρίσκω 

για μένα τη φωτιά.-

Να έχω δικαιώματα 

κοινά στα πράγματά σου

, λόγο και στο πρόγραμμά σου

Ακόμα και στα νύχια σου

, τα ρούχα, τα χτενίσματα,

το χρώμα απ' τα μαλλιά σου.

Θα    'θελα     να           έχω 

   το            ελεύθερο

να μπω μες την καρδιά σου

και να την κάνω λιώμα.