Πέφτουν μεγάλες νιφάδες σιωπής. Με τρελαίνει αυτό που έχω πάθει -μαζί σου-. Θα ήθελα να μπορώ να το βλέπω ως κάτι συγκεκριμένο. Όμως καμία προσέγγιση δεν το καλύπτει. Αυτός είναι και ο λόγος που μένει ασταθές, παρορμητικό. Ερμητικό. Που τοποθετείτε στον ουρανό ή στην Αβυσσαλαία Θάλασσα . Την ίδια ώρα που χτυπάει στο κέντρο μου ο πιο κόκκινος συναγερμός. Το αυτόματο πότισμα και το σύστημα πυρόσβεσης έχουν μπλοκάρει. Είναι γιατί πιστεύω πως σε είδα -ψυχή μου- μέσα από μια αστραπή ένα βράδυ και μπορώ να έρχομαι εκεί που κανένας δεν έχει φτάσει. Στα φιλιά.. και στα χάδια μας.. Έρχονται μέσα από μια ανεπτυγμένη διάσταση. Κβαντικού χρόνου και ζωγραφίζουν με το ίχνος τους τον κόσμο μου. Αν σε είχα μπροστά μου ή θα έτρεμα ή θα έπρεπε να κατορθώσω στεγανό πνευματικό επίπεδο για να ανταπεξέλθω. Αλλά είναι αυτό που έχω πάθει και με τρελαίνει -μαζί σου-. Είμαστε στην πόρτα με τα κρυστάλλινα κρόσσια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή