Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια εποχή ιδιαίτερα πιεστική. Οι καθημερινοί ρυθμοί έχουν διαταραχθεί, οι συνήθειες, οι τρόποι έκφρασης και σκέψης. Το πιο αντιφατικό σημείο είναι ο συντονισμός των φόβων. Ο φόβος για ζωή και ο φόβος του θανάτου. Έννοιες –συνθήκες- τεράστιες, που διαμορφώνουν και κινούν, μέσα από μια ασύλληπτη διάσταση, τις συμπεριφορές μας.
Ο εχθρός παραμένει αδιόρατος. Όσες θεωρίες, αναλύσεις, στατιστικές κι αν επικαλεστούμε. Το μόνο που εμφανίζεται, από το σύνολο της κατάστασης, ως συμπέρασμα είναι το αμελητέο μέγεθος της ατομικότητάς μας. Βλέπουμε τα πρόσωπά μας να ισοπεδώνονται και να ομοιάζουν. Τις δραστηριότητές μας να κατατάσσονται σε στενά αριθμητικά δελτία. Ξεχειλίζει η πιεσμένη επιφάνεια. Η παγκοσμιοποίηση μέσο της αδιόρατης απειλής χτίζει σύνορα αδιαπραγμάτευτα γύρω μας. Τα δυό μέτρα γης που θα πάρει ο καθένας μας αντιπαραβάλλονται με τα δυό μέτρα αέρα που παίρνουμε αυτή τη στιγμή στη ζωή.
Κάτω από τέτοια δεδομένα δεν μπορώ να εμπιστευτώ πλήρως, ούτε καν τη συναισθηματική μου κατάσταση. Χρειάζεται να ερευνήσω και να δοκιμάσω περισσότερο. Μάλλον να κάνουμε πράγματα ώστε να προετοιμαστούμε. Ας πούμε πως ο δρόμος είναι κλειστός λόγο έργων. Είναι κι αυτό ένα μέρος αλήθειας.
Μια πάγια σκέψη είναι πως οι γειτονιές θα μπορούσαν να είναι δικές μας. Τα πεζοδρόμια, οι πόλεις, οι χώροι. Πριν μας βρει όλο αυτό ήμασταν άνθρωποι που μιλούσαμε σε συνοικιακά καφενεία. Υπήρχαν αγαθά απ’ αρχής του κόσμου ελεύθερα. Έχουμε έναν τρόπο ζωής που διαμορφώνει έναν τρόπο σκέψης κι αντίστροφα. Σαν οι δυό πόλοι που μας κινούν γύρω από τον άξονα των αξιών μας. Τον πολιτισμό.
Για παράδειγμα η κλασική Ελλάδα γέννησε την φιλοσοφία, τις αρετές, τη δημοκρατία διότι το περιβάλλον ως ήπιο στους φυσικούς κινδύνους και πλούσιο σε τροφή έδωσε την ευκαιρία στους ανθρώπους να σκεφτούν ανάλογα.
Όλοι καταλαβαίνουμε πως οι συνθήκες γύρω μας επηρεάζουν τους στοχασμούς μας. Το μυαλό γυρεύει να είναι ελεύθερο από πιέσεις αν θέλουμε να μην κάνει σκέψεις ανάγκης. Να βρίσκεται στο ελληνικό ακρογιάλι, στο άλσος, στους ελαιώνες, στις μηλιές και όχι στην ραδιενεργή ζούγκλα. Η ακόμη χειρότερα στην ανθρώπινη φάρμα ή την Οργουελική προφητεία.
Είναι γεγονός βέβαια η φυσική –και χημική- συνέχεια που μας πάει εκεί. Η ανωνυμία συγχύστηκε με την ελευθερία για πάρα πολλά χρόνια. Η βιομηχανία έσβησε από τη μνήμη μας την γνώση του κύκλου της ζωής, την αρμονική σύνθεση και αποσύνθεση. Είναι σίγουρο πως ακόμα και οι άνθρωποι των σπηλαίων θα είχαν καλύτερη αίσθηση και άμεσες γνώσεις γι’ αυτά από ότι ο μέσος άνθρωπος σήμερα. Πάνω δλδ στον σεβασμό της βιολογικής ισορροπίας.
Αυτή η γνώση πρέπει να ανακτηθεί, βιωματικά στο σήμερα. Το τι είναι τι, από πού έρχεται και που πάει. Η προσέγγισή μας ως προς την ύλη. Έτσι αναπόφευκτα καταλήγουμε στην αφετηρία της ασκητικής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή