Τα ζώα και τα μικρά παιδιά.

 

Είναι γνωστό σε όσους κατόρθωσαν να χτίσουν μια φιλία πως δεν υπάρχει στη ζωή κάτι ανώτερο στον άνθρωπο για να μπορέσει να απολαύσει. Όπως κι ότι πολλοί άνθρωποι καταλήγουν –πληγωμένοι- να αγαπούν πιότερο τα ζώα. Ίσως λόγο της ειλικρινούς, άμεσης αντίδρασης  κι αλληλεπίδρασης στα συναισθήματά τους. Η ζήλεια, ο θυμός, οι ανάγκες εκφράζονται, ας πούμε, πιο χαριτωμένα στα ζώα. Στα ζώα και στα μικρά παιδιά. Σίγουρα, όπως μέσα σε μια ανθρώπινη σχέση, πάντα θα υπάρξει η στιγμή που πληγώνεσαι και πληγώνεις. Τα ζώα όμως δεν ξέρουν από τα βασανιστήρια που συντηρεί η ανθρώπινη μνήμη και η αναλυτική ή η επιλεκτική σκέψη. Αυτό το αντιλήφθηκαν κάποιοι πολιτισμοί στην Ανατολή μα κυρίως Ινδιάνοι. Διέγνωσαν τη βαθιά σοφία που διέπει την συμπεριφορά των ζώων και των μικρών παιδιών. Διδάχτηκαν από αυτά και τους απέδωσαν τον σεβασμό που τους αρμόζει. Η Ιστορία όμως έδειξε πως ο επικρατέστερος «πολιτισμός» αφάνισε και αφανίζει τέτοιες φυλές και τέτοιους ανθρώπους. Οι άνθρωποι που επιμένουν στην ευτυχία της χθόνιας αυτής αγάπης όμως ξέρουν. Πως κι αν τους δινόταν η ευκαιρία πάλι το ίδιο θα έκαναν. Γιατί η ανάλαφρη καρδιά, η «καθαρή ψυχή» -ας μου επιτραπεί-, δεν μπορεί με τίποτα να συγκριθεί σε αυτή την πλάση.