Τελειώνω.. Έτσι έμεινα εδώ με αυτό. Το βαρύ κι ασήκωτο. Εντάξει. Εσύ ποτέ δεν ήθελες και πολλά πάρε δώσε μαζί μου. Ήξερες. Αλλά δεν είναι σωστό να μιλήσω για σένα. Είναι και η "ανωμαλία" στη μέση που μου μπερδεύει την καρδιά. Πρέπει να προσέχω. Διπλά. Δεν επιτρέπεται να βλέπω έτσι. Τα κατάφερα και τυφλώθηκα γενικώς. Και αορίστως. Είναι μάλλον κι αυτό μια αυτοματοποιημένη διαδικασία για όσους αγαπούν παραπάνω από όσο μπορεί να σηκώσει η περίσταση. Υπήρξαν όμως κι ωραίες στιγμές. Φτερωτές. Παραμυθένιες. Δε λέω. Όπως αυτή που κούρνιαζα στο αφρισμένο στήθος σου. Γινόμουν εκείνος. Άρχισα να καταλαβαίνω τι σημαίνει χαμένη γενιά. Και γιατί είναι δύσκολα τα όνειρα στην τρίτη ηλικία. Γιατί όταν σε σκέφτομαι περνάει όλη η ζωή μπροστά μου σα να πεθαίνω. Μόνο που όλοι είναι εσύ. Είναι βαρύ κι ασήκωτο. Όλο αυτό μάλλον πρέπει να το κατατάξω στις προσωπικές μου φαντασιώσεις. Να το μεταλλάξω σε κάτι αυτοδιασπόμενο. Σε κάτι που να περνάει. Ή ακόμα καλύτερα σε κάτι που να μπορεί να μένει χωρίς να πονάει, χωρίς να είναι αποδιοπομπαίο τέλος πάντων. Παρακαλώ να μου έρθει ένα ένθεο σημάδι να καταλάβω τι συμβαίνει. Δούλεψα το σώμα μου για να ξεχαστώ. Το παράκανα και με έριξε στο κρεβάτι. Δεν έχω πολύ όρεξη να σου γράψω. Δεν έχω όρεξη για τέτοια. Όχι ότι το εξάντλησα. Ούτε ότι δε μ’ αρέσει πια να σου φτιάξω με στίχους κάτι. Απλά νιώθω πως δεν θες αυτό που σου έχω φυλάξει. Ούτε τα ρέστα από την αληθινή αγκαλιά. Ούτε "φίλοι" ούτε τίποτα. Πάει, έτσι θα μείνουν πάλι τα ποιήματα. Τουλάχιστον μου έχω δώσει λίγα χρόνια διορία για να βρω τον πιο πρωτότυπο τρόπο να τελειώσω μια κι έξω από όλα αυτά τα επίγεια δω χάμω. Έχω τώρα αυτή τη δημιουργία να σκέφτομαι. Έτσι θα τα καταφέρω. Πρωτότυπα κι ωραία. Όπως κανείς άλλος. Να μας αφήσω έτη φωτός πίσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή