φωτοφόρος Απόλλωνας

 

Σαν να γυαλίζει βυθός ήτανε σήμερα ο ουρανός. Τι να με τριγυρίζει που έχουν γίνει τα αμπέλια  αντάμα κι αντικριστά. Δες αυτό, δες κι εκείνο, ξεκίνα από κει, βάλτο αυτό στο νοτιά, εκείνο στο βοριά, ρίχ 'του το τάδε χρώμα. Πέρνα τη φωτιά. Πιες από τη πορφύρα τη σαντορινιά, δες το μπροστά. Κάνε αυτή την άσκηση κάθε μέρα. Λες και ξέρεις.  

Εσύ θες να σκέφτεσαι πέντε κινήσεις μπροστά λες και μπορείς να ξέρεις. -Η γη μικραίνει. Τα δόντια σου γίνονται τα Μετέωρα και το αυτί σου ένα αργιλώδες φαράγγι στο φαρ ουεστ. Κάνω πως δεν ακούω.- Πλύνε τη λάσπη από τη χαρακιά. Και μόλις περάσουν οι μέρες και σβήσουν τα λόγια απ' το σώμα βρες τον καθρέπτη, βγες, στάξε τα κεριά συλλαβίζοντας να φουντώνει ο πειρασμός στη μορφή η κίνηση να 'ρθει.

Μετανοηκά. Είναι τώρα μερικοί μερικοί που τα πιστεύουνε κάτι τέτοια. Πνευματικότητες κι αδερφότητες ...του Κάιν! Εμένα ο δάσκαλός μου είναι ένα μωρό δυό χρονώ. Και από το ένα πάω κατευθείαν στο οκτώ. Έχω αισθησιασμό, καρδιοχτύπι. Στο τρέμουλο του πήχη. Άλμα τα άλματα τον πηδώ κι απάνω του ίσα που γλύφω, περνώ. Ναι!

Την θάλασσα λίγο έγειρα μπας και τρέξει να μας παρασύρει. Αλλιώς σιγά σιγά απάνω σου θα πατήσω. Από σένα να πηδήξω στο κενό. Είπατε κάτι για απόσβεση σε λάλον ύδωρ; -Χίλιες φορές ο Ιουλιανός να μην είχε πάει στους Δελφούς!- Άιντα* είπα κι έσβησε το στυλό. Γι'αυτό μέσα μου έχω να καλώ τον Απόλλωνα φωτοφόρο εσταυρωμένο. 

Σου χτυπάω τηλεπάθεια καραμπόλα το πρωί σου λέω τι κάνεις. Τίποτα δε θες να ακούς, από τις ιδέες μου ούτε για εκδρομή, θέατρο, ταξίδι, ζωή, τέχνη. Δε χωράς πουθενά τραγουδάς από τρύπες. Στόκο για τις τρύπες σου φτιάχνω εδώ με το κομπρεσέρ, ποιος άντρας σωστός και σπάτουλα όλα τα κάνω. Και ψωνίζω και μαγειρεύω και μωρά νταντεύω και την κάνω κάποιες νύχτες, τόσα χαρίσματα έχω  ξεμένω κι αλλού. Έχω κάτι φίλους να δω. Αν μεθύσω δεν θα μπορώ μετά να οδηγώ. Το δικαιούμαι. Καλύψτε με λίγο ρε.

Άσπρο μου περιστέρι, πόσο σ'αγαπώ. Να σε ντύσω καλόγρια να σε πάρω κι ας πεθάνω. Ποιόν θα μου στείλεις αυτή τη φορά να με στείλει; Έχω μαζέψει τόση πεθυμιά και μου έχει κολλήσει κάτι για κρυφά. Κρυφά δεν το 'χω ξανακάνει! Και πως να πεθάνω έτσι αταξίδευτη! Ένα Χαζό παιδάκι. -Μυστικιστικά θέλω ναι και σε χτυπάω και ταττού άμα λάχει.- 

  ΈΛΑ. Εντάξει. Έχω παλιό ανέκδοτο:

Τι κάνει μια ξανθιά σε ένα νεκροταφείο;

.

.

.

.

.

Ψάχνει κοκαλάκι για τα μαλλιά της. 

*άιντα είναι το έχω στα Αραβικά  

( photos by me / Σεργιάνι σήμερα, χθες δλδ )