Η δική μας αγκαλιά (ανάποδο σονέτο)

 

Είναι οι κλώνοι σου ολόγυρα που με σκεπάζουν

Όπου κοιτάζω ρίχνεις την πηχτή σου φυλλωσιά  

 Αχτίδες μπαίνουνε και την τρυπούνε σα σπαθιά

 

Στο χώμα τα σκαθάρια αναίσχυντα ερωτοτροπούνε

Μέσα στα πυρωμένα στάχια που αέρας τα κινά γλυκά

Στο ίδιο τέμπο παίζουν τα τζιτζίκια, τρίβονται μουσικά

 

Τεντώνομαι να δρέψω τους ώριμους καρπούς σου

Λιώνουν στα χέρια, απ’ το πιγούνι τρέχουνε ζουμιά

Ζέστη του Αυγούστου σε ένα δέντρο μες την ερημιά

Είναι το τώρα σ' όνειρο, είναι, στου Ομήρου τα νησιά

 

Έχω μαζέψει να πληρώσω με χρυσάφι, χίλια γρόσια

Έχω ταΐσει και στα πόδια μου έχω του Άδη τα σκυλιά

Μα αντί να ήταν για το δέντρο, ας αγκάλιαζα όντως εσένα

Κι ας με έτρωγε ο ήλιος, η πείνα και η δική μας αγκαλιά

 

(photo art digital blasphemy)