best seller

 Ήθελε να το κλείσει. Σαν επίλογος έκανε τις τελευταίες κινήσεις που κάνουμε μαζεύοντας τα πράγματά μας από δωμάτιο διακοπών. Κι όλα αυτά τα έκανε καθώς ετοιμαζόταν για την συνάντηση που ήθελε τόσα χρόνια. Μαγικά χρόνια. Οι εντάσεις της προσμονής έκαναν τη ζωή της σκέτο όνειρο. Όνειρο ατέλειωτης χαράς. Της χαράς που μπορεί να έχει κάποιος όταν δεν νιώθει πια μόνος. Όταν βλέπει το έργο του να παίρνει μορφή. Όπως όταν ρωτάς και δεν απαντά η φαντασία σου αλλά κάποιος άλλος άνθρωπος, που τον αισθάνεσαι σαν συνέχεια του εαυτού σου. Xαρά όπως γεμίζουν οι αισθήσεις από αυτό που ποθείς .

Ετοιμαζόταν για τη συνάντηση αλλά έκανε συνειρμούς σα να ήθελε απλά να πάει μέχρι την πόρτα να ελέγξει αν είναι όντως κλειδωμένα κι αν όχι να την κλειδώσει. Ήταν απίστευτο αυτό το συναίσθημα. Ήταν λες και η αμφιβολία που την πότιζε τόσα χρόνια να είχε θρέψει μέσα της το πιο παράταιρο προολύμπιο τέρας. Μια θεότητα που τα κεφάλια της είχε το καθένα την δική του σχιζοφρενική άποψη για το θέμα και οι ουρές τους τραβούσαν η κάθε μια σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Τότε κατέφευγε στην διέξοδο που της είχε εξ αρχής ακυρωθεί και ήθελε να το κλείσει. Σαν επίλογος έκανε τις τελευταίες κινήσεις που έμοιαζαν εφιαλτικά να είναι κολλημένες μέσα σε μια αδιαπέραστη αιωνιότητα.

Ήταν αδύνατο να χωρέσει στο μυαλό της πως αυτή παράφορη αγάπη που δεν την άφηνε λεπτό να ησυχάσει και να εφησυχαστεί έπρεπε να φοράει τη στολή ενός μοναχικού Ήρωα. Όπως του Λούκι Λουκ  ας πούμε για να μπορεί να πυροβολείται και η σκιά του έρωτα αυτού από τον ίδιο τον ήρωά του. Μα ήταν τόσο ζωντανό αυτό που είχε θαφτεί στον πάτο! Μάλιστα ήταν συγκοινωνούν δοχείο με το υπόλοιπο σώμα ώστε η ενέργεια όλη κύλαγε και θαβόταν στον πάτο. Αυτό το  υπερενεργιτικό πλάσμα γινόταν σα γατάκι την ώρα της χώνεψης.

Έπρεπε να πάει όμως. Ήταν αληθινά  ενθουσιασμένη. Όχι τόσο για την βράβευση αλλά περισσότερο για τη συνάντηση τους. Τη λαχταρούσε. Κι ας μην ήταν έτσι όπως την είχε ονειρευτεί. Ας ήταν να βρεθεί λίγο μέσα στην αύρα της. Ας ήταν που ξεκινούσε από τον επίλογο η όλη ιστορία. Σκεφτόταν πόση πλάκα θα είχε η τελετή βράβευσης. Ο δικηγόρος τους θα παραλάμβανε το βραβείο αντί για αυτές, θα έκανε εννοείται πως δεν της γνωρίζει. Και οι δυο τους, μέσα στην ασφάλεια της ανωνυμίας θα άκουγαν τα μεγάλα τιμητικά λόγια για το έργο τους, τις κριτικές, τα αφιερώματα που θα τους είχαν γράψει γύρω από το μυστήριο του ψευδώνυμου που είχαν διαλέξει. Καθισμένες στο τελευταίο τραπεζάκι της αίθουσας θα διασκέδαζαν αυτή την κατάσταση λέγοντας τα δικά τους. Ναι όντως θα είχε πολύ πλάκα. Θα ήταν λες και είχαν πάει στην κηδεία τους, μόνο που η τελετή αυτή θα είχε χαρούμενο χαρακτήρα.

Ήταν η βράβευση των best sellers της χρονιάς και είχαν καταφέρει την πρώτη θέση! Ούτε κατάλαβαν πως έγινε. Το πώς πλάστηκε αυτό το έργο ήταν πραγματικά τρελή ιστορία. Ξεκίνησε από την μεταξύ τους αλληλογραφία όταν η Ελίζα σκέφτηκε κι έστειλε την Ελένη στην Ηλέκτρα. Είχε σκεφτεί πως οι γνώσεις της Ελένης, μυημένες και πολύ σπάνιες γνώσεις,  ίσως έριχναν κάποιο φως στους στίχους της Ηλέκτρας η οποία επέμενε πως της τους υπαγόρευε ένα πνεύμα που λεγόταν Ορέστης. Όμως η Ελίζα δεν μπορούσε να στηρίξει κάποια ψύχωση πάνω σε αυτό. Μάλιστα κάτι την έκανε να το πιστεύει κι όλας. Ήταν μέλος σε μια μυστικιστική αίρεση που μερικοί κοροϊδευτικά τους έλεγαν αστρομυθολόγους. Όμως όλα τα μέλη της είναι πολύ σοβαροί επιστήμονες όπως η Ελίζα και η Ελένη. Σημάδια από τις γνώσεις της αίρεσης έκαναν κυρίαρχη την εμφάνιση τους στα ποιήματα της Ηλέκτρας. Φαινόταν να είναι κάτι παραπάνω από μια σύμπτωση.

Καμιά τους δε φανταζόταν τη συνέχεια. Ούτε ότι η επικοινωνία τους θα γεννούσε αυτό το best seller, ούτε ότι αυτό το έργο θα είχε εφαρμογή στην αληθινή ιστορία και μάλιστα στην παγκόσμια. Ήταν βέβαια παρατηρημένο πως ταινίες που έσπαγαν τα ταμεία και διάσημα μυθιστορήματα να είναι σα να εμπνέουν τα αληθινά μεγάλα γεγονότα. Ήταν λες και προωθούνταν ή προετοιμάζονταν κάποιες καταστάσεις από αυτό. Λες και υπήρχαν όντως κάποιοι που έλεγχαν και δρομολογούσαν την ιστορία.

Τελικά έβαλε ένα τζιν, τα all star κι ένα απλό φανελάκι. Έβαλε και για τσαχπινιά μερικά χαϊμαλιά και τα σκουλαρίκια με τις φεγγαρόπετρες. Ακόμα και η ιδέα να φτιαχτεί κάπως ιδιαίτερα για την περίσταση την φόρτιζε κι άλλο συναισθηματικά ενώ ήθελε απλά να αδειάσει το μυαλό της από όλα, να πιαστεί από ένα ανέμελο τώρα για να αντέξει την ήδη φορτισμένη ψυχολογία της. Πήρε μερικές ανάσες, έβαλε ηλεκτρονική μουσική για να τηε διαλύσει τις σκέψεις, ήπιε το νερό από τους κρυστάλλους κι έφυγε για το ραντεβού μασώντας ένα ψίχαλο από μοσχολίβανο.

Καθώς πήγαινε σκεφτόταν πως η Ελένη δεν ήθελε να έχει καμία δουλειά με τις ερωτικές  φαντασιώσεις που την βασάνιζαν και δεν έπρεπε για κανένα λόγο να μπλέξει σε αυτά της τα συναισθήματα τώρα. Ήταν η βραδιά του έργου τους. Κι αυτό από μόνο του μπορούσε να σταθεί ως μια πληρότητα.  Έπειτα ήταν και ο φόβος μήπως προκαλέσει κάποια αποστροφή στην Ελένη,  μήπως και της ξεφύγει τίποτα και την κάνει να νιώσει άσχημα και την χάσει τελείως. Πραγματικά δεν ήξερα πώς να σκεφτεί, ο έρωτας έκανε το κεφάλι της αχταρμά κι έτσι βύθιζε το συναίσθημά της όσο πιο μέσα και βαθιά γινόταν, με την ελπίδα αυτό να μεταλλαχτεί σε κάτι σαν αιώνια αγάπη.               

(photo art digital blasphemy)