Η φόρμουλα του πλανήτη Ρας

 

Ο πλανήτης Ρας ήταν κάτι σαν αποικία. Βρίσκεται πολύ μακριά. Τόσο που η τεχνολογικές γνώσεις των γήινων εκείνη τη στιγμή δεν ήξεραν τίποτα γι’ αυτόν. 

Όλα είχαν γίνει πριν την καταστροφή και για την καταστροφή. Η κοινότητά του Ρας όμως μπορούσε με έναν πολύπλοκο τρόπο, σχεδόν μυστήριο, να επικοινωνεί με τη Γη. Είχε φτάσει στο επίπεδο να μπορεί να δίνει μια άλλη ζωή στους ανθρώπους που διάλεγε.

Με απλά λόγια, ο Ρας είναι ο πλανήτης όπου εκεί έχουν πάει όσοι άξιζαν. Όσοι δηλαδή η ζωή τους ήταν ένα πραγματικά άξιο πέρασμα από τη Γη.

Προς θεού, παρακαλώ, δεν πρέπει να παρεξηγηθώ. Δε μιλάω για κάποιον παράδεισο. Εκεί βρίσκονταν και άνθρωποι που είχαν κάνει τα πιο αμετανόητα εγκλήματα, τα καθόλα αξιόλογα και ξέχειλα από ομηρικές αρετές όπως η αυτοδικία, Αφού είναι γνωστό πως κάνοντας κακό στους κακούς τελικά κάνεις καλό. Άσε που αυτό είναι ασύγκριτα πιο δύσκολο από οποιαδήποτε αγαθοεργία.

Υπήρχαν εκεί όλων των ειδών οι άνθρωποι,  που όμως κατείχαν το πιο σπάνιο μεγαλείο να έχουνε πράξει με αρχετυπική σοφία. Επίγνωση και καθολική συνειδητότητα των σημείων που βρέθηκαν. Ο Τσε, η Ζαν ντ Άρκ, ο Σωκράτης, ο Βαμβακάρης, ο Ντα Βίντσι, η Ποκαχόντας, η Έμιλυ Ντίκινσον, ο Αίσωπος, μα περισσότερο άνθρωποι που θεωρούνταν άσημοι και καμιά επίσημη αναφορά γι’ αυτούς δεν υπήρχε στη Γη. Ή και κάποιοι που ακόμα μπορεί να θεωρούνται μισητοί εγκληματίες και αποβράσματα. Γι’ αυτό και δεν θα μπω στη διαδικασία να αναφέρω τώρα εδώ κάποια τέτοια ονόματα. Ας μείνουμε στο ότι οι περισσότεροι ήταν οι άνθρωποι που συνηθίζουμε, υποτιμητικά, να λέμε οι κομπάρσοι της καθημερινής ζωής.

Ένας από αυτούς είναι ο Ορέστης, ο δίδυμος αδερφός της Ηλέκτρας. Ο Ορέστης θυσίασε την ζωή του όταν ήταν ακόμα έμβρυο. Κάτι  που συγκίνησε ιδιαίτερα την κοινότητα η οποία του έτρεφε ιδιαίτερη αδυναμία. Κέρδισε την παρουσία του στον Ρας για την πρωτοφανή, την απίστευτη συναισθηματική νοημοσύνη που είχε πριν καν γεννηθεί. Τα δυό έμβρυα ήταν αδύνατο να τραφούν αρκετά από την ίδια μήτρα και λογικά ένα τους θα έπρεπε να αφαιρεθεί, από το χέρι της ίδιας της ιατρικής επιστήμης. Ο Ορέστης συναισθάνθηκε την απάνθρωπη αγωνία της μάνας του, όπως καλούνταν αυτή να διαλέξει το ένα. Κοιτούσε την αδερφή του, τόσο υπέροχη που ήταν, αμέριμνη, αθώα λες και σε όλα ξεχωριστή, από τότε, μέσα στις δημιουργικές της σκέψεις. Έτσι αποφάσισε να γίνει κατά κάποιον τρόπο απεργός πείνας, έτσι να της δίνει το φαγητό του επιλέγοντας να θυσιάσει την ζωή του για να τα καταφέρουν καλύτερα οι δύο γυναίκες. Σταμάτησε να δέχεται τροφή. Σε λίγες μέρες είχε την καινούρια ζωή του στον πλανήτη Ρας.

Η αλήθεια είναι πως στον Ρας δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα υπερπληθυσμού, μόνο ανέκδοτα υπήρχαν πάνω σε αυτό το θέμα, αφού οι αφήξεις ήταν ενοχλητικά σπάνιες ιδικά τα τελευταία χρόνια. Αυτό ήταν που έδωσε και το έναυσμα για την απόφαση να τολμήσουν τώρα τον , όπως τον έλεγαν, «δοτικό συντονισμό» τους με τη Γη.

Ανησυχούσαν πως αν οι γήινοι δεν έβλεπαν σύντομα τι τους γίνεται θα χρησιμοποιούσαν την τεχνολογία, που με τόσο κόπο τους μετέφεραν οι σοφοί του Ρας, για να αποκοιμηθούν τελείως μέσα στο ψέμα και την αθλιότητά τους. Θα έκαναν τον πιο όμορφο πλανήτη του κόσμου μια ελεεινή παράγκα για κακόγουστα φο μπιζού, ώσπου να καταλήξει, ανεπίστρεπτη, μια ατέλειωτη χωματερή.

Ήταν βλέπεις θέμα χρόνου. Όμως αυτό που πίεσε περισσότερο για την απόφαση δεν ήταν τόσο τα επίπεδα της μόλυνσης αλλά το νέο πολιτιστικό μοντέλο που εδραιωνόταν μέσα από τη νέα τεχνολογία. Και απειλούσε με ριζικές αλλαγές τη συμπεριφορά τον ανθρώπων. Απειλούσε το ίδιο το ανθρώπινο νευρικό σύστημα.

 Έτσι άρχισε ,μέσα στην κοινότητα, να κυριαρχεί η άποψη πως σε πολύ λίγο καιρό από τώρα η κατάσταση θα γινόταν μη αναστρέψιμη σε ότι αφορούσε την αμυγδαλή* του εγκεφάλου των ανθρώπων. Με αποτέλεσμα, όταν επιτέλους θα έτρεχε η φόρμουλα στην εφαρμογή, η αμυγδαλή να μη χωράει αυτή την εγκατάσταση. Τόσες χιλιάδες αιώνες προετοιμασίας θα πήγαιναν στράφι. Η ώρα για το γενναίο βήμα είχε έρθει λοιπόν.

Η φόρμουλα τους βασιζόταν σε μια αλλαγή που θα έκανε στην αμυγδαλή. Η κοινότητα είχε αποδείξει πως οι άνθρωποι του Ρας είχαν πετύχει την «σωτηρία της ψυχής» τους λόγο αυτής της διαφοράς που είχε η αμυγδαλή τους από τους υπόλοιπους. Έτσι μπορούσαν να εκφράζονται ελεύθερα και να ζουν χωρίς αυτό να δημιουργεί πρόβλημα στην συνύπαρξη μεταξύ τους. Κάθε άλλο, ήταν το πιο λυτρωτικό, ότι πιο  ωραίο μπορούσε ποτέ να συμβεί για να εκτοξεύσει την ανθρωπότητα στα ύψη για τα οποία προοριζόταν.

Ο γέροντας μέσα στην ιστορικότητα της στιγμής, την υπερένταση και την συγκίνησή του επαναλάμβανε με φορτισμένα λόγια: Θα τα καταφέρουμε! Αρκεί να συνεχίσουμε να είμαστε όλοι μαζί κι ο καθένας στη θέση του.

 

*. Όλα τα συναισθήματά μας, κυρίως ο φόβος, ελέγχονται από ένα μικρό μέρος του εγκεφάλου μας που ονομάζεται αμυγδαλή. Εκτός από τον συντονισμό των συναισθημάτων η αμυγδαλή μας βοηθά να διαβάσουμε τις εκφράσεις του προσώπου των ατόμων που κοιτάζουμε και να ερμηνεύσουμε τη διάθεσή τους. (Η περιγραφή της αμυγδαλής του εγκεφάλου είναι από το εκπαιδευτικό παιχνίδι: I am a genius, μικροί επιστήμονες. Της  real fun toys.)     

(art Λεονάρντο Ντα Βίντσι / η γυμνή Μόνα Λίζα)