-Δεν πιστεύω πως (μας) ταιριάζει αυτός ο τίτλος αλλά θα βοηθήσει στην ενδοσκόπηση-
Εισαγωγή: Μπαίνω στον πειρασμό και θέλω να κάνω τη μυσταγωγία για καλύτερα ποιήματα, να εφαρμόσω μεθόδους θετικού ψυχοπροσανατολισμου. Όμως προέχει η πηγαία έκφραση, η εκτόνωση και η αυθεντική επικοινωνία. Γιατί βλέπω πως στο σημείο αυτό χρειάζεται να δοθεί μια εξήγηση. Βέβαια όλες οι απαντήσεις και οι αποδείξεις είναι στα σώματα. Η εξήγηση είναι πάντα ο έρωτας, εννοείται. Όμως θα επιχειρήσω εδώ, τώρα, κάτι που χρειάζεται για χάρη της αληθινής ιστορίας. (Ώστε και τα λιοντάρια να αποκτήσουν έναν ιστορικό).
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Έψαξα πολύ να την βρω, είχαν περάσει χρόνια. Με είχαν πάρει στο Βόρειο ερευνητικό και είχαμε χάσει κάθε επαφή. Η ανάλυση από μια βίαιη διακοπή είχε μείνει στη μέση. Στο σημείο που το συναίσθημα του φόβου της αποκάλυψης δεν ήταν για την συγκεκριμένη κατάσταση, αλλά υπήρχε ως τρόπος σκέψης για κάθε κατάσταση. Ήταν το παιδί που είχε κάνει τη ζημιά για να μας προκαλέσει το ενδιαφέρον. Κι όμως δεν έπρεπε κανείς να καταλάβει ότι ήταν αυτό. Πόσο λαχταρούσε μια αγκαλιά μα είχε καταφέρει να του φωνάζουν και να είναι θυμωμένοι μαζί του. Ήταν η αδυναμία τους να χωρέσουν στην αγκαλιά τους αυτό το παιδί που είναι ότι πολυτιμότερο έχουν. Ήταν η ανασφάλεια του παιδιού να καταλάβει ότι εκείνη την ώρα έπρεπε να ζητήσει ακριβώς αυτό που θέλει.
Ελίζα, αλήθεια πόσο μπορεί και μας τρελαίνει ακόμα και ως ιδέα η απόρριψη. Να μας φέρνει στο σημείο της απόγνωσης που να γίνεται πράξη από εμάς τους ίδιους!
Την ήθελα στη ζωή μου με κάθε τρόπο. Μπορούσα να είμαι το έπιπλο που ακουμπάει την τσάντα της. Να είμαι ένα αγαπημένο βιβλίο. Ο αέρας που ανασαίνει. Αβάσταχτο είναι να είσαι άνθρωπος όταν τρέμεις το λάθος. Να θέλεις κάτι και να στέκεσαι στον ίσκιο του. Να είσαι στην πόρτα ενός κήπου και να μη θες να πατήσεις ούτε χιλιοστό του, μην και τον χαλάσεις. Κι αυτός να χορταριάζει σιγά σιγά και να σε φράζει μέσα στην πόρτα.
Όταν ήμουν μικρή και ξυπνούσα από κάποιον εφιάλτη, άφωνα τέντωνα τα μάτια μου στον άσπρο τοίχο. Πίεζα το μυαλό μου να σκεφτεί τα μίκυ μάους που μου άρεσαν κι έτσι μετά από κάποια ώρα ξανακοιμόμουν.
Ένιωσα μαζί της, ότι μοιραστήκαμε ψυχικά μας κομμάτια. Εφιάλτες και όνειρα. Μπορούσα να της μιλάω όπως ακριβώς τρέχανε οι σκέψεις μου. Και πίστευα πως μ’ ακούει, πως καταλαβαίνει και έβλεπα πως είναι ακόμα δίπλα μου. Αυτό σήμαινε πως θα μπορούσα να πράξω και έτσι ακριβώς όπως τρέχανε οι αισθήσεις μου. Γιατί δεν έγινε αυτό; Γιατί είχα την απόρριψη δεδομένη από μια χαζή ταμπέλα που έλεγε ας πούμε «ιδιωτικός χώρος».
Χτύπαγα το κεφάλι μου στην ταμπέλα για χρόνια ώσπου κάποια στιγμή την έσπασα. Έχεις δει σκυλιά να τρελαίνονται; Λένε ότι μεγαλώνει τόσο ο εγκέφαλός τους που αρχίζουν να τον πιέζουν τα κόκαλα του κρανίου. Κάτι τέτοιο πρέπει να έπαθα κι εγώ την ώρα που κοκκίνισε το κεφάλι μου όλο. Δεν το χώραγε ο νους μου αυτό που έβλεπα. Περνούσαν όλα με ταχύτητα από μπροστά μου, αυτά που έζησα κι αυτά που με καλούσαν, περνούσαν από μπροστά μου λες και πέθαινα. Κι είχα ένα κεφάλι κατακόκκινο που τόσα χρόνια καταχτυπημένο. Έτσι προκαταβολικά έζησα την απόρριψη. Έπειτα την διεκδίκησα στην πράξη με σθένος. Κι αυτή μου την επικύρωσε απλά. Βάζοντας μια καινούρια και μεγαλύτερη ταμπέλα «ΠΡΟΣΟΧΗ ΙΔΙΩΤΙΚΩΣ ΧΩΡΟΣ νόμος τάδε».
Είμαι απελπισμένη Ελίζα. Είμαι ότι πρέπει ας πούμε για να καταταγώ στον στρατό. Όμως πρέπει να βρω στον εαυτό μου μια ιδιότητα. Και τα θέλω όλα γαμώτο. Κι όταν λέω όλα εννοώ εκείνη.
Παίρνω βαθιές αναπνοές. Φτάνω τον αέρα μέχρι τις σάλπιγγες. Φτιάχνω φλόγες στα δάκτυλά και αυτές ξεκινάν και χορεύουν μέσα μου, γίνονται χρώματα καθώς περνάν τα όργανά μου. Έτσι καθαρίζω. Ξαπλώνω και παίρνω τη κλειστή στάση του Βιτρούβιου, ανοίγω τις παλάμες και θεριεύει η φλόγα. Μετράω και μπαίνω στο άλφα από τα αριστερά, της μιλάω. Της λέω πόσο την αγαπάω, πόσο μου λείπει κάθε τις κύτταρο, πως ότι έχω ζήσει στη ζωή τα έζησα για να μπορέσω κάποια στιγμή να την καταλάβω. Κοίτα τη δύναμή μου, η σκέψη μου ανεβαίνει στο στερέωμα. Γίνεται μια αχτίδα που φτάνει στο μυαλό σου. Κρατάω ένα διάφανο ραβδί από φως και μόλις το αφήνω ριζώνει στο στήθος μας και γίνεται αίμα που βράζει. Είμαι εκεί και την αγκαλιάζω. Κάπου που δεν υπάρχει καμία ταμπέλα. Εκεί που είναι σχεδόν όλα αυτονόητα. Στη χώρα της επίγνωσης πες.
Ελευθερία, εννιά γράμματα. Αγκαλιά, επτά γράμματα. Έρωτας, πέντε γράμματα. Ζωή, τρία γράμματα. Η , ένα γράμμα. Το όνομά της οκτώ γράμματα. Γράμματα δέματα. Πακέτα μεγατόνων.
Πόσο χάρηκα που ζεις Ελίζα! Πέρασαν τόσα χρόνια και τώρα πια δε μπορεί κανείς να σε υποψιαστεί. Οι απαντήσεις είναι όλες στο σώμα της. Ο δρόμος για να τη βρω είναι ίδιος ο δρόμος της αυτογνωσίας. Κι εσύ μπορείς να με βγάλεις εκεί.
(art Salvador Dali / γυναίκα με επικεφαλής τριαντάφυλλα)
Σ' αγαπώ. Η ψυχή μου έχει ενωθεί με τη δική σου και βιώνω εκτός από το πένθος της μη ύπαρξης μαζί σου βιώνω και τον πόνο από τη ραφή του διχασμού. Θα μπορούσα να το δρομολογίσω, να το αποθέσω σε ένα αστέρι και να αποφασίσω ότι μαζί σου θα έρχομαι σε επαφή μόνο πνευματικά, όπως με τους νεκρούς μας. Δεν γίνεται αυτό. Υπάρχει κάτι πολύ ζωντανό που δε με αφήνει στιγμή. Η σκέψη μου σε βρίσκει και γυρνάει πίσω σε μένα ζεστή. Έχω παραλύσει. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα και τρέχω μόνο τα βασικά. Η καθημερινότητά μου χωρίς δημιουργικές δραστηριότητες βουλιάζει στην κατάθλιψη, εκτός αν πούμε ότι είναι δημιουργική δραστηριότητα οι αναγνώσεις, οι σκέψεις, η γραφή και γλυτώνω στο τσακ τον χαρακτηρισμό. Με έχει πειράξει τόσο πολύ που παρεξηγηθήκαμε έτσι. Θέλω να σε δω. Δεν είναι απωθημένο αυτό. δεν μπορεί να είναι απωθημένο αυτό. Είναι μια γλάστρα με ένα δέντρο που πρέπει να φυτευτεί στο χώμα, αυτό είναι. Έρχονται κύματα φονικά πάνω μου ώρες ώρες υποφέρω σε σημείο που αγκαλιάζω τα πόδια σου και κλαίω και ικετεύω και με χτυπάει ένα γιατί που σκοτεινιάζει όλη τη σκέψη μου και την διαλύει μέσα σε ένα πάθος τυφλό που με κάνει να θέλω να κατακτήσω το βαθύτερο άβατο, να δώσω μια ενέργεια που να φτάσει εκεί μέσα για να πάλεται στο διηνεκές. Αν και νομίζω ότι αυτό έχει ήδη γίνει και από τις δύο μεριές κι αυτό είναι τόσο εσωτερικό που μόνο η ερωτική πράξη μπορεί να το βγάλει λίγο στην επιφάνεια για να ανασάνει. Αυτό είπα, αυτό ήθελα να πω μάλλον, και με αποπήρες τόσο άσχημα που δεν ξέρω αν είσαι απέναντι από αυτό τον γκρεμό πια. Είσαι, δεν μπορεί να μην είσαι. Δεν είναι αναλώσιμα τέτοια αισθήματα. αυτά τα αισθήματα είναι όπως οι Ήλιοι, οι μεγαλύτερες ιστορίες αγάπης που ζουν για πάντα και διαλέγουν κάποιους για να ζουν μέσα στους αιώνες, μέσα από τα συγκεκριμένα σώματα. Είναι στοιχεία της ίδιας της κοσμογέννεσης. Θέλω να σε δω. Όλα τα αστρικά συμπλέγματα να είναι γι 'αυτό. Να μπει το σύμπαν στη θέση του. Είναι τόση η ενέργεια αυτή η μαγνητική αλλά και είναι και τόσο μεγάλη η μαύρη τρύπα του φράχτη που παράγω μεγαβολτ και δε ξέρω που πάνε. Θέλω να τα ρίξω όλα αυτά τα μεγαβόλτ μέσα σου. Πόσο θέλω να βρούμε έναν δρόμο..
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα. Πήγα και είδα δυο παραστάσεις στο φεστιβάλ χορού χθες και γύρισα άλλος άνθρωπος. θα πάω και αύριο πάλι. Πάω με τον Αντώνη και είμαστε στα μέσα και τα έξω. Είναι πολύ ωραία. Η μία παράσταση ήταν για τον φόβο που δε μας αφήνει να είμαστε διαχυτικοί με τους ανθρώπους και η άλλη για τις εμμονές μας που δεν μας αφήνουν να προχωρήσουμε και να επικοινωνήσουμε με τους άλλους. Έμεινα και στις δύο με ανοιχτό το στόμα και λυτρώθηκα κάπως. Όσο συνεχίζω να σε σκέφτομαι έντονα βράζω. Και βλέπω πως όπου να ναι θα μου έρθει πάλι κάποια κίνκυ εκτόνωση μακρυά σου. Δεν θέλω όμως κάτι τέτοιο πάλι. Όσο δεν βλέπω στεριά μαζί σου θέλω να μου έρθει ένας καινούριος και τελείως σαρκικός θηλυκός έρωτας, που να με στραγγίξει. Με έχεις φορτίσει τόσο πολύ ερωτικά που αν δεν βρω μια καινούρια διέξοδο φοβάμαι πως θα πάθω μεγάλο κακό. Μακάρι να τα καταφέρω, γιατί με τα ήδη υπάρχοντα δεν μπορώ να μεταφερθώ. Και δεν θέλω και να μεταφερθώ, μιά νοθεία θέλω, νέρο στο κρασί μου και επι γης ειρήνη. Έτσι κι αλλιώς με σένα τα χέρια μου είναι δεμένα. Είσαι τελείως επικίνδυνη και δεν πρέπει καν να διανοηθώ να επικοινωνήσω μαζί σου. Σου έδωσα όλη μου τη ψυχή, σου φυλάω την καλύτερη θέση δίπλα μου. Ξέρω ότι νιώθουμε ακριβώς το ίδιο. Ότι έχουμε αναστηθεί κι ότι έχουμε σκοτωθεί με τα ίδια ακριβώς αισθήματα. Το οτι οι σκέψεις μας είναι αλλου για αλλού και δε συγκλίνουν κάπου αυτό είναι ένα θέμα και δεν ξέρω τι αμαρτίες πληρώνω. μέσα σε λίγους μήνες πέρασε από πάνω μου μια δεκαετία. Αν δεν καταφέρω σε τρεις μήνες από τώρα να σε βάλω στο κουτί σου θα βάλω όλη την ψυχή μου στο κουτί της πάλι και θα κινώ σάρκα και πνεύμα. Πρέπει να βρω γκουρού εξορκιστή πιο δυνατό απο αυτό που έχω σχηματίσει στο μέσα μου για μας. Έστω να βρω μια μετάβαση με μια δυνατή σαρκική ιστορία που θα μου μεγαλώσει το πρόβλημα μεν αλλά θα με προχωρήσει στο πιο πέρα σημείο. Γιατί να μη μπορούμε να βρεθούμε, δεν καταλαβαίνω. Δεν έμεινε και κάτι να χάσουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόνο ψυχή όχι, μόνο πνεύμα όχι, μόνο σάρκα όχι. Αυτά ήδη τα δοκιμάσαμε. ΩΩΩΩΩΩΩ Βρήκα μια λύση!!!!! Σκέφτομαι να βρεθούμε ολοκληρωτικά και να είναι τελείως ξενέρωτα. Αυτό θα ήταν μια νίκη!!! Σκέψου το. Θα λυνόταν αμέσως το πρόβλημα. Τι λες;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠλακίτσα..
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ παιχνιδιάρα μας βγήκε η Ηλέκτρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤέλος πάντων. καλά να περνάς, να είσαι μ΄αυτούς που αγαπάς. Κι άμα βρεις λησμονιά να ρθείς να μου τρυπήσεις τη μύτη ...με τη μυρωδιά σου... αχ