Άλβαρο ντε Κάμπος

Μέρα θλιμμένη, η καρδιά μου πιο θλιμμένη ακόμη...
Υποχρεώσεις ηθικές και κοινωνικές;
Δύσκολα καθήκοντα, οι επιπτώσεις τους;
Όχι, τίποτα...
Μέρα θλιμμένη, καμιά διάθεση για τίποτα...
Τίποτα...

Άλλοι ταξιδεύουν (κι εγώ ταξίδεψα), άλλοι είναι στον ήλιο
(κι εγώ ήμουν στον ήλιο ή νόμιζα πως ήμουν),
όλοι έχουν το δίκιο τους ή τη ζωή τους ή τη συνθετική άγνοιά τους,
τη ματαιοδοξία τους, την επιθυμία τους, την κοινωνικότητά τους,
κι αποδημούν για να επιστρέψουν ή για να μην επιστρέψουν,
μπαίνουν σε πλοία που απλά μεταφέρουν.
Δεν αισθάνονται το θάνατο που υπάρχει σε κάθε αναχώρηση,
το μυστήριο σε κάθε άφιξη,
τη φρίκη σε καθετί καινούριο...
Δεν αισθάνονται: γι' αυτό είναι βουλευτές ή οικονομολόγοι,
χορεύουν και είναι εμποροϋπάλληλοι,
πάνε στα θέατρα όλα και γνωρίζουν κόσμο...
Δεν αισθάνονται: γιατί θα 'πρεπε να αισθάνονται;

Κοπάδι ντυμένο απ' τους στάβλους των θεών,
κάντε στην άκρη για να περάσει στολισμένο για τη θυσία
κάτω απ' τον ήλιο, εύθυμο, ζωηρό, χαρούμενο που αισθάνεται...
κάντε στην άκρη για να περάσει, μαζί του πάω κι εγώ αστόλιστος
στην ίδια μοίρα!
Πάω μαζί του χωρίς τον ήλιο που νιώθω, χωρίς τη ζωή που έχω,
πάω μαζί του χωρίς να αγνοώ...

Μέρα θλιμμένη, η καρδιά μου πιο θλιμμένη ακόμη...
Μέρα θλιμμένη όλες οι μέρες...
Μέρα τόσο θλιμμένη...


(foto by me)