Ἐρωτικὸ γράμμα

"Κοριτσάκι μου, Θαλασσωμένο ἀπόψε τὸ Αἰγαῖο.
Τὸ ἴδιο κι ἐγώ.
Χθὲς δὲν πρόλαβα νὰ καθίσω στὸ τραπέζι κι ἕνα τηλέφωνο
μὲ κατέβασε στὸ λιμάνι. Στὶς ἑφτὰ ποὺ σαλπάραμε, δὲν
μποροῦσα νὰ περπατήσω ἀπὸ τὴν κούραση. Ἡ παρηγοριά μου
ἦταν ἡ «ὥρα» σου. Ἡ λύπη μου ὅτι δὲν κυβέρνησα οὔτε στιγμὴ
τὸ καταπληκτικὸ Θαλασσινὸ σκαρί, τὸ κορμί σου.
Ἀπὸ δείλια καὶ ἀτζαμοσύνη σήκωσα τὸ κόκκινο σινιάλο τῆς Ἀκυβερνησίας.
Εἶδα χθές, πολλὲς φορὲς τὴν κοπέλα τῆς πλώρης:
Τὴ λυσίκομη φιγούρα νὰ σκοτεινιάζει, νὰ θέλει νὰ κλάψει.
Σὰ νά ῾χε πιστέψει γιὰ πρώτη φορὰ ὅτι πέθανε, ὁ Μεγαλέξανδρος,
ὅμως τὸ καρχηδόνιο ἐπίχρισμά του ἔμενε τὸ ἴδιο λαμπρό.
Μὲ τὸ αὐτοκρατορικὸ κάλυμμά του. Κόκκινο της Πομπηίας
Rosso romano, πορφυρὸ τῆς Δαμασκός.
Βελοῦδο ποὺ σκεπάζει ἱερὸ δισκοπότηρο.
Ὄστρακο ὠκεάνιο ἁλμυρό. Κρασὶ βαθυκόκκινο ποὺ δίνει
δόξα στὸ κρύσταλλο. Πληγὴ ἀπὸ κοπίδι κινέζικο.
Ἀστραπή. Βυσσινὶ ἡλιοβασίλεμα.
Λαμπάδα τῆς πίστης μου.
Ἀνοιχτὸ σημάδι τοῦ ἔρωτά μου
Ὄνειρο καὶ τροφὴ τῆς παραφροσύνης μου
Σὲ ἀγκαλιάζω."

Κόλιας

κάθε βράδυ ξεκινάω να σου γράψω μήνυμα να μου χαμογελάσεις το πρωί, μα το αφήνω. απόψε όμως θα στείλω τα φιλιά μου να σε βρούν και να σου πω ότι ζήτησα απ'τον Μορφέα όταν έρθει να με πάρει για απόψε, να με φέρει σε σένα.

Αγάπη μου, εύχομαι πάντα να ΄σαι καλά,
Θα ήθελα να μη χρειαζόταν να λάβεις αυτό το γράμμα -σε φάκελο με χαρτί- . Να υπήρχαμμε στη ζωή, για όσα έχουμε αισθανθεί κι ήταν για πάντα.
Με στοιχειώνει τρυφερά η Νοσταλγία σου... έγραψα κάποια ωραία ποιήματα... είναι τόσα πολλά αυτά που σου χρωστάω!
Από τότε που η συνέχειά μας ταξιδεύει σε άλλα σύμπαντα, το ιδανικό μας όνειρο, εμείς, επιστρέφουμε αλλοτινοί δολοφόνοι εδώ, μέσα σε τέχνη.
Αν ξαγρυπνούσα για ένα σου μήνυμα, αν ένιωθα σε ένα μας σφίξιμο την ουσία μας να τρέχει γλιστρώντας και καλύπτοντας τα ολόγυρα, όλο αυτό τον καιρό ξαγρυπνώ βαστώντας ώρες τη μυσταγωγία για το αστρικό ταξίδι που με φέρνει σ' αυτή την αίσθηση του έρωτά μας, ον ένθεο, στίχε!
Το μέγεθος της αγάπης μας είναι μια αλήθεια και σε τίποτα επίγειο δε μπορώ να το παραβάλω παρά σε μια τραγική αιωρούμενη πέτρα. 
-Από 'κείνη μέχρι εκείνη την καταιγίδα που βγήκε ο Οίστρος στο χωματόδρομο.
Κομπάζει το πλήθος. Μελίσσι που μας ρουφά. Το μίσος. Το μαύρο γατί.
Το πριν. Το μετά. Η εδώ του συνέχεια-
 ...Το έργο που σου αφιερώνω δεν έχει τελειώσει. Μου λείπεις τόσο σκληρά, σε λατρεύω.
Είμαι σίγουρη πως έχεις πάρει εντυπωσιακές φωτογραφίες, τις φαντάζομαι, έχω δει ελάχιστα, και κάποια που τρελαίνομαι οτι είναι δικά σου για να σε νιώθω κοντά μου, όπως που νομίζω πως συνομιλούμε με συνθήματα στην τουαλέτα του καφφενείου.
Είσαι πάντα ο πρίγκηπάς μου. Μάτια μου. Μάτια μου!
Δοκίμασε με, όποτε θες. Ότι έχω δικό σου. Δε θέλω να απελευθερωθώ ποτέ. Εσέ υπεραιτώ! Εσένα.
Εσέ...Την τέχνη σου.
 Μούσα της Ερωτικής ποιήσης!
μελαγχολικό μωρό μου.
Το γέλιο σου είναι το κύμα της θάλασσας κι η αφή σου, η αφή σου! Κουρτίνα απ΄άγριο πρωτοβρόχι.
...
Έρρωσο, αγάπη μου.
δικό σου

ΚΟΣΜΟΓΩΝΙΑ ποιήματα

Ψάχνω όλες αυτές τις μέρες, απο την προηγούμενη εβδομάδα που η Κοσμογωνία είναι γεγονός, λίγα λόγια να γράψω στο χείμαρο για αυτή. Ίσως είμαι ακόμη λαχανιασμένη απ' την ανάβαση, ίσως η θέα της συλλογής να με έχει αφήσει σε μια σιωπή ικανοποίησης. Έτσι κι αλλιώς μέσα της είναι ο λόγος.
Διάλεξα να έχει τα καλύτερα ολοκληρωμένα ποιήματά μου, απο το '98 έως σήμερα. Πέρα απο λίγες εξαιρέσεις όπου λειτούργησα με κριτήριο τη συναισθηματική αξίας κάποιων στιγμών που θα δημιουργούσαν ιστορικό κενό αν έλειπαν απ' την πρώτη μου επίσημη ποιητική συλλογή.
Συλλογή, ναι, ολοκληρωμένη, με ροή και χαρακτήρα. Αν και ο αυστηρός κριτής εαυτός μου λέει πως πρόκητε για σπουδή. Για μια εργασία προκαταρκτική, μια πρώτη μύηση.
Το ποιητικό βίωμα, η προοπτική θέαση της πραγματικότητας, η ικανότητα σύλληψης παράλληλων κόσμων, η αξιοματική σύνθεση της αλήθειας είναι οι δρόμοι του αισθητικού ταξιδιού. Μα είναι και θάλασσες με σειρίνες και εδάφη λωτοφάγων. Ο προορισμός είναι η μήτρα, το ταξίδι του λόγου, της μνήμης, είναι ταξίδι επιστροφής, είναι το μέλλον που κατευθύνεται στο παρελθόν, στη γέννεση, στη λευκή στιγμή που όλα τα χρώματα ιριδίζονται μέσα στην μόνη κι αληθινή κίνηση. Απ΄ το πνεύμα στη σάρκα, απ' τον θάνατο στη ζωή. Κατ΄αυτό τον τρόπο ο ποιητής γίνεται αγωγός κι αρωγός αυτού. Μεγάλος υπέυθυνος για το που θα το αποθέσει. Μπορεί να παρομοιαστεί με έναν εξορκιστή που αν δεν γνωρίζει καλά την τέχνη του γίνεται καταστροφικός εσορκιστής. Μεταιωρίτης που χτενίζει την κόμη του ανάμεσα στην ύπαρξη και την μη ύπαρξη. Στο συναίσθημα χωρίς "σώμα" ιδέας και στο σώμα χωρίς "ιδέα" συναισθήματος, ενώ πρόκειτε για τα όργανα της ίδιας ορχήστρας.
Οι κανόνες κατάδυσης βρίσκονται πολύ κοντά στους κανόνες της ποίησης. Ο καλλιτέχνης θα εξαντληθεί αν εδρεύει όλη την ώρα μες τα "μπορντέλα" για να περιγράψει και να πολεμίσει τον υλισμό που τρώει τις ψυχές μας και κουφώνει το "είναι μας". Αν στολίζεται πολύ θα ξεχάσει την αξία του φυσικού κάλλους. Κι αν βυθίζεται υπέρμετρα στου υποσυνείδητου τις ονειρωδείες θα καταντήσει να κοιμάται "τον ύπνο του δικαίου".
Μίλησα δηλαδή για δρόμους, για προορισμούς, για κανόνες, για σημεία, διανύσματα, για μέρες και νύχτες. Κάπως έτσι τα κατάλαβα στη μέχρι τώρα πορεία μου και κάθε εποχή αναθεωρώ. Η ποιητική αυτή διαδρομή παίρνει μορφή εδώ στη Κοσμογωνία.
Για τη γραφή του βιβλίου πάντα θα ευχαριστώ όσους με πίστεψαν και κυρίως όσους ακόμη με πιστεύουν τόσα χρόνια και μου ανέχονται την ιδιαίτερη τρέλα της τέχνης. Όσα με άγγιξαν και συνέβαλαν χημικά και ψυχικά στον ειρμό μου.
Για την πραγμάτωση του βιβλίου πάντα θα ευχαριστώ την αγαπημένη μου ποιήτρια και φίλη Χαριτίνη Ξύδη που υπομονετικά με προέτρεπε πολύ καιρό τώρα και στάθηκε φάρος σ' αυτή την προσπάθεια, αλλά και στάθηκε γενικά στα πιο σημαντικά κι επικίνδυνα βήματα της ποίησής μου. Τα 24γράμματα. Τον αγαπητό Γιώργο Πρίμπα που αγκάλιασε ως αδερφός αυτή τη συλλογή. Το ζωγράφο και φίλο μου Κωστή Τζαϊλάκη για τον πολύτιμο πίνακα του Πάνα που μου χάρισε και με συντροφεύει ως σύμβολο πιά. Κι όλους όσους εργάστηκαν για τη βιβλιοποίηση του έργου.
Οι λάτρεις της ποίησης είμαι σίγουρη πως θα αγαπήσουν και την Κοσμογωνία και πιστεύω πως η συνέχεια θα είναι ακόμη καλύτερη. Όσο για το χείμαρο, κι αυτός θα βρει τη "φυσική" ροή του όταν καταλαγιάσει ο διθύραμβος και οδηγήσω στις δημιουργικές της διαστάσεις την ευδαιμονία που νιώθω.    

ο πορτιέρης της ουτοπίας

Το παν είναι να έχεις ιδέες...
έξαλλες κι ως τώρα απραγματοποίητες
ιδέες κάπως μαγικών δυνάμεων
ιδανικές οπτασίες λες απο ερωτικά ονειρέματα.

Να ζεις τον κόσμο σου
να ταξιδεύεις σε κόσμους άλλων
κι αυτό είναι κάτι που ποτέ δεν θα υποθεί
ποτέ δεν θα βρεις στο ράφι
δε θα το φτιάξει καμιά τεχνολογία
καμιά οικονομία ή πολιτική
καμιά κοινωνία κι η επιστήμη ολόκληρη.

Δε ξέρω τίποτα να λες
για να αρχινάς να νιώθεις.

Είμαστε μέσα σε μια μηχανή
δουλειές, λογαριαμοί, υπάρξεις μιας τεχνοκρατίας
κρίκους μας είπαν αλυσίδας.
Μα το μόνο που μπορεί να συμβεί αν την παρκάρουμε και κατεβούμε
είναι οι ιδέες μας, το παν, ο κόσμος μας, η αλήθεια που ζητούμε.

Εδώ κάποιος μου λέει πως μιλώ για την προϊστορία
πως είναι αδύνατο αυτό
πως είναι ουτοπία.

Εντάξει φίλε μου, λοιπόν,
άλλος το λέει μεταφυσική
κι άλλος ψυχολογία.


(foto by ..you)

στην προβλήτα πλώρη σκάλισαν Αρμενιστές

Ανδαλουσιανό Ντουέντε!
Μοναδική μεταφορά του Τσέλαν
Σε απόλυτη ακινησία διαγράφεται η σοφία.

Εδώ ο στύλος του ηλεκτρικού είν' όλη η ιστορία...
Αναλλοίωτες αισθήσεις
Έρωτας απ' ανθρώπινα κορμιά πριν ανακαλυφθεί το σαπούνι
Εδώ στην εύφορη γη την ιαματική, την καρποφόρα
Ας είναι ο νους να εξηγεί
Πριν ξεκινάει να φτιάχνει...

ο ποιητής!
Να το ένθεο, το σοφό, το από πάντα.
Το πιο ανθρώπινο, αυτό που αντιμάχεται θηριωδίες.
Τίποτα και όλα, σου λέει ο ποιητής...
να 'ταν ποίηση η τεχνολογία, το εμπόριο, η επιστήμη..
να 'ταν μόνο για ποίηση ο νους
κι οι άνθρωποι να ζούσαν και να πέθαιναν ως
Άσπιλη φύση.

(fotos by me)

Άλβαρο ντε Κάμπος

Μέρα θλιμμένη, η καρδιά μου πιο θλιμμένη ακόμη...
Υποχρεώσεις ηθικές και κοινωνικές;
Δύσκολα καθήκοντα, οι επιπτώσεις τους;
Όχι, τίποτα...
Μέρα θλιμμένη, καμιά διάθεση για τίποτα...
Τίποτα...

Άλλοι ταξιδεύουν (κι εγώ ταξίδεψα), άλλοι είναι στον ήλιο
(κι εγώ ήμουν στον ήλιο ή νόμιζα πως ήμουν),
όλοι έχουν το δίκιο τους ή τη ζωή τους ή τη συνθετική άγνοιά τους,
τη ματαιοδοξία τους, την επιθυμία τους, την κοινωνικότητά τους,
κι αποδημούν για να επιστρέψουν ή για να μην επιστρέψουν,
μπαίνουν σε πλοία που απλά μεταφέρουν.
Δεν αισθάνονται το θάνατο που υπάρχει σε κάθε αναχώρηση,
το μυστήριο σε κάθε άφιξη,
τη φρίκη σε καθετί καινούριο...
Δεν αισθάνονται: γι' αυτό είναι βουλευτές ή οικονομολόγοι,
χορεύουν και είναι εμποροϋπάλληλοι,
πάνε στα θέατρα όλα και γνωρίζουν κόσμο...
Δεν αισθάνονται: γιατί θα 'πρεπε να αισθάνονται;

Κοπάδι ντυμένο απ' τους στάβλους των θεών,
κάντε στην άκρη για να περάσει στολισμένο για τη θυσία
κάτω απ' τον ήλιο, εύθυμο, ζωηρό, χαρούμενο που αισθάνεται...
κάντε στην άκρη για να περάσει, μαζί του πάω κι εγώ αστόλιστος
στην ίδια μοίρα!
Πάω μαζί του χωρίς τον ήλιο που νιώθω, χωρίς τη ζωή που έχω,
πάω μαζί του χωρίς να αγνοώ...

Μέρα θλιμμένη, η καρδιά μου πιο θλιμμένη ακόμη...
Μέρα θλιμμένη όλες οι μέρες...
Μέρα τόσο θλιμμένη...


(foto by me)

Σε σ'ένα

Κρόζοντας ανοίγω παγωνιού ουρά
Για μια Ιθάκη σπίτι - δουλειά

Όνειρο βαρεμένο από Ύστερο
κι η αγάπη κανόνας και κωδικός

Στην "οδό των αρίστων"
το μποτιλιάρισμα των αχρήστων
Υπόγειο εργαστήριο για φτερά

Στον παράδεισο λαθρομετανάστες
βάλαν φωτιά
Δεν "είναι" πια  ...

Αλλά είναι.



(fotoart Νατάσα Ματράγκα)