Ο ερχομός σου

"
Ξαφνικό φυσομάνημα ήταν
στο ζεστό δωμάτιο της προσμονής
Εγκαταστάθηκες.
Πόσο αξιοπεριφρόνητος έδειχνε
μέσα στο συνεχές κλάμα
που αποκόμισαν τα πληθωρικά 
μεσημέρια...
Μικρό σαν ήταν το κέρδος!
Ήρθες και το ίδιο έφυγες
άγνωστος
στα κομμάτια του καθρέφτη
η αυταρέσκειά σου μόνο. Την αποκάλεσες αρετή
μέσα σε μια νυχτοϊσκιωτη σοφία
Καλά που μάθαινες την αλληγορία της Επανάστασης
Αναστέναξες που εκείνη χάθηκε
θεραπεύοντας την πληγή σου νωχελικά
στην υπόθεση της αγάπης,
καθώς έμπαζες μόνο τα τριζόνια του καλοκαιριού
στο κρεβάτι σου
κι εκείνα ερωτεύονταν το θόρυβο της σιωπής
μιας "ατέλειωτης  νύχτας"
Λόγια και χειραψίες ακουμπισμένα
στις επίπεδες πέτρες της Ιερουσαλήμ
πάνω που ξαποσταίνουν μανάδες σαν τα παιδιά τους
παίζουν τους θρήνους του πολέμου
κι ένας έρωτας μεγαλύτερος απ' την ιστορία
κοιτάζει τη θάλασσα και προσεύχεται στο Θεό.
Ειπωμένα λόγια να αιχμαλωτίσουμε ξανά
με χειραψίες αγάπης...
"

Αρετή Παπαχρήστου-Κελαϊδή

( art Γ.Μπουζιάνης)

στην ίδια γειτονιά

όπως καθόμαστε τώρα 

σε μιαν ετεροχρονισμένη στιγμή 

πίσω από τον υπολογιστή 

είμαστε μιας διαστρεμμένης ψυχής τα ενδότερα μείγματα 

πραγματικά μπηγμένοι σα μνήματα κι αληθινά φαντάσματα
άτακτα κοσμογυρισμένα

-τώρα βρήκα εσένα κι εμένα-

με τα λέπια στα φτερά και το μάτι το ένα
στο κούτελο
που τέλος δεν έχει

να κυκλοφορώ επηρεασμό την εκτύπωση

ως το χώμα που έφαγα για να μεγαλώσω

-το άστρο σου να αλώσω-

Α πως θέλω να μέναμε 

στην ίδια γειτονιά

(art Λύσιππος /αποξυόμενος)

εξομοιωτής στον σταυρό

πάνω απ' τη γυάλινη σφαίρα

που ηλεκτρίζεται στον αέρα, στέκομαι

και το μέλλον ρουφώ με ενδοσκόπηση.

μια παρέα που κάθετε αραιά
ρίχνω στο χωνί 

πυροδοτώ της μηχανής το κουμπί

, βγάζω πολτό και κερνώ το θεό.

κάποιοι, του λέω, νοικιάζουν τις ζωές μας

για εργαστήρια μεταλλαγμένων συνειδήσεων

,διαβάζω όπως έναν -τσελεμεντέ-,

την αγία γραφή και τα συναφή..νανουρίσματα

τα αφήνω στην άκρη. νεαροί γενίτσαροι

μελετάν new life style
κι αδυνατώ να κρατηθώ

αυνανίζομαι με την λόγχη 

του αγνώστου στρατιώτη 

, εξομοιωτής στον σταυρό!

πετρωμένα αρχίδια
κι άλλα στη γυάλα νομίζουν

σε βιτρίνα τα βάλαν
στων τελιωφύτων τον χορό 

Τέλος...τρελός!  
Ζει ο Ζορό!

(art Alberto Savinio)

ανέλαβα/ανέβαλα, μια παραβολή

ήταν ένας σοφός που έτρωγε βατράχια και του ήρθε μια παραβολή.

ήταν ένα βατραχάκι που το βάλανε σε ένα αγγείο με καθαρό νερό και κολύμπαγε χωρίς να ξέρει τη φωτιά που του' χαν από κάτω ανάψει. άρχισε να χλιαρεύει και πιο ευχαριστημένο τότε αυτό συνέχισε να κολυμπάει και να ονειρεύεται το μέλλον του εκεί. 

 όταν ζεστάθηκε πολύ το νερό έβγαλε κούραση το καημένο, και όταν άρχισε πια να βράζει δεν του είχε μείνει δύναμη να δώσει το σάλτο, όπως θα έκανε στην περίπτωση που θα το πέταγαν κατευθείαν μέσα στον βρασμό, για να σωθεί. κι έβρασε το βατραχάκι σιγά σιγά και το έφαγε ο σοφός!

-..γι' αυτό που μας διέπει καλπάζοντας..- 

(-my- fotos by spitha)

στην Ταρζανία

στη θάλασσα το ηλιόγερμμα που μοιάζει 

με ποντισμένη Ατλαντίδα ο Ις

τερατόμορφος θεός που είναι μισός 

άνθρωπος και μισός τεχνολογία

κάνει το αμάξι μου παρόλα μόνο του

παρκαρισμένο και κλειδωμένο να κορνάρει  

τότε μαδώ τα σύννεφα σα πέταλα ωχροπόρφυρα 

κι εκεί στα τρεμανοίγματα τους εύχομαι
καλά ταξίδια να' χω νουμε στη Ταρζανία

(art Escher)

γουρούνια γίηνοι

θα μπορούσαμε να 'μαστε μια βόλτα

με του δάσους το διαστημόπλοιο.

φωτάκια αντιλιές ρομποτικά κλαδιά

... κι ο δερματί αναπτήρας...

(art Peyrissac)

πινέλα βεντάλιες τα βλέφαρα

κάποια υγρά απογεύματα 
τα σύννεφα μειδιούν στα περιγράμματα του ήλιου.

χίλιων ειδών πλάσματα, 
δράκοι σε φάσματα, 
διαλύονται μέσα σε κλάσματα.

δίνουν μιαν εσωτερική οπτική. 
λυκόφως στα κύματα, στις πέτρες λυκαυγή.

πινέλα βεντάλιες τα βλέφαρα,
ζωγραφίζουν τον κόσμο 
που θέλεις να δεις.

(art Alberto Savinio)

λούτρινο

με στοιχειώνει τρυφερά η νοσταλγία σου

ευωδιά απ' άνθη φυτρωμένα στο κενοτάφιο των στίχων

αερικό που σαρώνει τη σκόνη των δρόμων 

και τινάζει φωτιές απ' τ' ανακατεμένα μαλλιά 

σου χαμογελώ στον καθρέπτη

εξερευνώντας στα έτη τα αίτια που μας ωχραίνουν 

και σαν φαντάσματα μας περνάν στην αιωνιότητα

όπως μπαίνει η κλωστή στο βελόνι

έπειτα, ο φακίρης αναρριχάται μετέωρα

-ιστορίες κινητικών κενών-

παράλληλα, η πριγκίπισσα απλώνει την κόμη της

για να σκαρφαλώσει ο ιππότης

όμως, τίποτε από αυτά.

μια άδεια καρέκλα στο δείπνο μας τρίζει

και με τριβελίζει το βέλος που απόψε παλεύω 

να ξεριζώσω απ' την ξερή καρυδιά

μια νοσταλγία τρυφερή με στοιχειώνει

κάθε που ανταμώνει το τέλος με την αρχή

σαν μέθεξη εκκρεμής αιματώνει τους μυς

και σε θέλω, ξύλινο καρφί στην καρδιά

(art Roberto Crippa)

semi demo

-στήνω το σκάκι με τους στρατούς 
,να εφάπτονται, στη γωνία-

..απ' τη γλώσσα σου ρέω να πλαστώ

και τα χέρια σου ζητώ να ντυθώ 

σαν φόρεμα 

στη πρεμιέρα της ζωής..

(foto /Madova Italia)