όχι όχι όχι όχι..

ή άράπισμᨨ

εκδικήθηκε πολλά στο πρόσωπό σας

πάτησε σε όλες τις αδυναμίες μαζί

τεράστιο ορθώθηκαν τέρας

-δίκαια- σ' όσα με δύναμη

Είναι κατεκτημένα.

(art F.v.Stuck)

τα τελευταία ιόντα

εδώ και λίγες μέρες τελείωσαν όλα.
τα ραντάρ, οι ασύρματοι, τα τελευταία ιόντα.

μέσα στην καταιγίδα άνοιξε ο ανεμοστρόβιλος την καταπακτή και τον είδα. ήταν η ηλιαχτίδα στο πηνίο τους. 

δε μου πέρασε καν από το μυαλό να το αναφέρω, δεν έχω καμία σχέση με αυτούς και τα χαρτιά τους, είπα.

καθότι όμως με συνέλλαβε ο δορυφόρος εκεί, θέλω να γλιτώσω την αυριανή εκτέλεση.

τότε είναι που βρέθηκαν τα χρώματα!

Υ.Γ. ένα σκυλί, φόρεσε τη στολή, σκέφτηκε.. όχι, δε θα είναι για πολύ..

μα σαν την έβγαλε, δεν ήξερε που να πάει

(art Tommy Grace)

οι 36 μοίρες

στους κλειστούς λαβυρίνθους μας ψάχνω

κι ακοώ τον αχό των παλμών ως πελμάτων

...
το εσωτερικό των μηρών μας κωφεύει

όπου ερέβη κυματίζουν ευαίσθηση

 (foto by ...)

lolymain

Κατάστρωσα κάστρο 

τσαμπιά χρυσά σοκολατένια

σαν τσίμπημα σκορπιού 

στα οστά αστάρι

αίμα ξένο, μετάσταζε κι οι μαύροι με τα άσπρα γίνανε μπάλα και κοπανιόντανε, ολούθε. αυτή, νόμισε πως είχαν πει σε όλα τα κοριτσάκια οτί θα μπουν στο ψυγείο για να τις παντρευτούν όταν μεγαλώσουν..

(art F.Bacon)

το σκυλί στο βυρσοδεψείο

είπαμε ν' ασχοληθούμε..
πως είναι, τι γίνεται, 

στα άπαντα
την απειριοστή ρίζα.

-να σώσουμε την ανθρωπότητα

από την απερισκεψία εμείς!

-να αφουγκραστούμε ισορροπία
..στον έρωτα

γιατί όσα συντόνισε το όνειρο
τροχίζουν τους πλανήτες,
σε μουσική συνωμοσία

.πιόνια που τηλεκινόνται.

πατώ τη γωνία κι η πυραμίδα
κυλά φωτογραφικά τις έδρες της

Υ.Γ.
σκέπασ'το μονοπάτι να μου μη κρυώσει!!!

(foto by spitha)

με σηκώνει απ'τα τέσσερα

μαύρες εκλείψεις 

στεφανωμένες εκλάμψεις

είναι η γυναίκα 

που σαν κλείνει 

τα χείλη της 

αποκεφαλίζουν

 (art Mollineli)

Υ.Γ. κάθε μέρα που τελιώνει 

τελιώνω μαζί της

ψηχυσου

έγλυφα ένα σαλιγκάρι της θάλασσας, το έγλυφα στα ποδια, αυτο που ειναι περίπου σαν πόδια.
-ναι, σαν διάδρομος είναι-
στην αρχή μαζευόταν, εκλεινε με έναν κυματισμό όπως οι πτυχώσεις απο ζωντανή κουρτινα.
κι εκει το άνοιγα με την γλώσσα μου.
κι άνοιξε, άνοιξε και με έβαλε στο σπίτι του.
στο καβούκι του μέσα με έβαζε όταν γινόταν αυτο.


-αυτό είναι το στόρυ, σ' αρέσει;-

μετα .-..ειχα και μιαν αλλη εικόνα, όπως το κολύμπι του ψαριού.
αλλα ενος ψαριού για παράδειγμα όπως τα σαλάχια, που η γραμμή τους είναι παράλληλη με τον βυθό και την επιφάνια.
να κολυμπά αντίθετα σε ένα ρευμα κανοντας αυτη την κίνηση την χορευτηκη
με την κοιλιά του, πάνω στο ίδιο σημείο για ώρες..

(art Hute)

ερήμη παράσταση στο πάρκο γωνία

αυτό το κοράλλι που δε ανοίγει ποτέ απολίθωμα είναι άξια νάρκη ίσα σαν ερημιά κάθετος
ορίζοντας τον άξονα
κι αν πάθεις αμνησία -πάρε χαμπάρι- να βρεις τους ανθρώπους που σε ξέρουν γύρω απ’τον στύλο σημαία
κόκκινοι κύκλοι κύκνοι
σκαλίδι σκασμός, έναφ μόνοφ
υπέργλυπτη σοκολάτα γδαρμένα ουράνια το κουμπί του ανσανσερ αστέρι δόντι πηγάδι παραγάδι καφέ ροκίλο

 imagine swing και φουστανάκια να σηκώνονται..


(art Zobel)

φιλέτο απο στιλέτο

'ο κόσμος είναι η αμαρτία!

..του θεού

--------------------------------------------

''«Απ’όταν γνώρισα καλύτερα το σώμα –έλεγε ο Ζαρατούστρας σ’εναν μαθητή του – το πνεύμα δεν το νομιζω πια, παρα μοναχα πνευμα. Κι ολα τα αιωνια δεν ειναι για μενα, παρα σκετα συμβολα.

«Ετσι σ’ακουσα κι αλλη φορα να μιλας» αποκριθηκε ο μαθητης. Και μαλιστα προσθεσε: «οι ποιητες λενε ψεματα πολλα. Και γιατι το’λεγες αυτο, οτι οιποιητες λενε ψεματα πολλα;»

«Γιατι;» ειπε ο Ζαρατουστρας. Ρωτας γιατι; Δεν ειμαι απο εκεινους τους ανθρωπους που εχει καποιος το δικαιωμα να τους ρωταει γιατι!

Μηπως ο,τι εζησα ανηκει ταχα στο χθες; Πολυς καιρος παει απο τοτε που εζησα τις αιτιες των αντιληψεων μου.

Βαρελι δεν θα’πρεπε να ειναι το μνημονικο μου, αν ηθελα να κραταω ολους μου τους λογους;

Κι ειναι πολυ για μενα να κραταω κι αυτες τις αντιληψεις μου.

Και πουλια πολλα πεταν.

Καμια φορα τυχαινει να βρω στον περιστερωνα μου, ενα πουλι ξενο που τρεμουλιαζει μολις τ’αγγιξω.

Τι σου ελεγε λοιπον καποτε το Ζαρατουστρας; Οτι οι ποιητες λεν ψεματα πολλα; - Μα κι ο Ζαρατουστρας ειναι ποιητης!

Και πιστευεις οτι σου ειπε την αληθεια; Γιατι το πιστευεις αυτο;»

Ο μαθητης αποκριθηκε: «Πιστευω το Ζαρατουστρα.» Μα ο Ζαρατουστρας κουνησε το κεφαλι και χαμογελασε κι ειπε:

«Η πιστη δε με ικανοποιει, ιδιαιτερα η πιστη στον εαυτο μου.

Κι αν παραδεχτουμε οτι καποιος ειπε στα σοβαρα, οτι οι ποιητες λεν ψεματα πολλα, δικιο εχει: πολλα ψεματα λεμε.

Πολυ λιγα πραγματα ξερομε και δυσκολα μαθαινομε: πρεπει λοιπον να λεμε ψεματα.

Και ποιος απο μας τους ποιητες δεν νοθεψε το κρασι του; Ποσες φαρμακερες μεταγγισεις γιναν στις αποθηκες μας, πολλα απεριγραπτα γινανε! Κι επειδη λιγα ξερουμε, γι αυτο μας αρεσαν οι φτωχομυαλοι, αν ειναι μαλιστα και νεαρες γυναικες. Κι ακομα μας αρεσουν κι αυτα που οι γριουλες τα βραδια ανιστορανε. Κι αυτο απο μεσα μας το λεμε «αιωνιο θηλυ».

Κι επειδη θαρρουμε πως υπαρχει ενας αλλος δρομος μυστικος που οδηγει στη γνωση και μενει κρυφος σε οσους κατι μαθαινουν, πιστευουμε στο λαο και στη «σοφια» του.

Αυτο ομως πιστευουν ολοι οι ποιητες: οτι οποιος ξαπλωνει απανω στο γρασιδι ή σε καμια μοναχικη πλαγια, αφουγκραζεται, και κατι μαθαινει απ’οσα γινονται αναμεσα ουρανου και γης.

Κι αν τρυφερα συγκινουνται, οι ποιητες θαρρουν παντα, οτι η φυση ειναι ερωτευμενη μαζι τους. Κι οτι γλυστραει στ’αφτι τους για να τους ψιθυρισει μυστικα και κολακευτικα αγαπης λογια: που γι΄αυτα περηφανευονται και κομπαζουν μπροστα σε ολους τους θνητους!

Αχ, υπαρχουν τοσα αναμεσα ουρανου και γης, που μοναχα οι ποιητες κατι απ’αυτα ονειρευτηκαν!

Και ιδιαιτερα απανω απο τον ουρανο: γιατι ολοι οι θεοι ειναι συμβολα των ποιητων κι επινοησεις!

Αληθινα, παντα μας τραβαν τα απανω – το βασιλειο του συννεφου δηλαδη: απανω σ’αυτα ακουμπαμε τις πολυτιμες σαπουνοφουσκες μας και θεους κι υπερανθρωπους τις ονομαζουμε.

Κι ειναι ακριβως, αρκετα αλαφρες για τετοιου θρονους! Ολοι αυτοι οι θεοι ειναι οι υπερανθρωποι.

Αχ, ποσο με κουρασε ολη αυτη η ματαιοτητα, που θελει οπωσδηποτε να φαινεται γεγονος! Αχ, ποσο με κουρασαν οι ποιητες!»

Σαν ειπε ο Ζαρατουστρας αυτα τα λογια, ο μαθητης του θυμωσε, αλλα δεν μιλησε. Κι ο Ζαρατουστρας ομως δεν μιλησε. Τα ματια του ειχαν στραφει προς το εσωτερικο του, σαμπως κοιταζαν σε καποια ατελειωτα μερη. Στο τελος αναστεναξε κι ανασανε βαθια. Κι ειπε τοτε:

«Ειμαι του σημερα και του αλλοτε. Μα κατι υπαρχει μεσα μου απο το αυριο, και το μελλον.

Αποστασα απο τους ποιητες, παλιους και νεους: επιπολαιοι ολοι μου φαινονται και θαλασσες ρηχες.

Δε στοχαστηκαν αρκετα το βαθος: για τουτο το αισθημα τους δεν κατεβηκε ως τα βαθια. Λιγη ηδονη και λιγη ανια: ο,τι καλυτερο ειχαν οι στοχασμοι τους.

Σαν αγερας και σαν γλυστριμα φαντασματων, καθε της λυρας τους αντιλαλος μου φανταζει. Τι ξεραν ισαμε τωρα απο των ηχων τη μουσικη;

Και μητε αρκετα καθαριοι ειναι για μενα: ολοι θολωνουν τα νερα τους: για βαθια θελουν να φαινονται.

Και τους αρεσει να κανουν τους ειρηνοποιους: ομως εμενα μου φαινονται μεσαζοντες και ταραξιες κι ακαθαρτοι!

Αχ, πολλες φορες το διχτυ που εριξα στις θαλασσες σας, γιατι ηθελα να πιασω ψαρια καθαρα. Μα παντα, το κεφαλι καποιου αρχαιου θεου ανασυρα.

Ετσι η θαλασσα, στον πεινασμενο εδωσε μια πετρα. Κι αυτοι οι ιδιοι, απο τη θαλασσα φαινονται να ‘ρχονται.

Φυσικα, και μαργαριταρια βρισκει κανεις σ’αυτες: γι’αυτο και μοιαζουν με σκληρα οστρακοδερμα. Ομως στη θεση της ψυχης, βρηκα συχνα σ’αυτους, λασπη αλμυρη.

Πηραν απο τη θαλασσα κι απο τη ματαιοδοξια της: μηπως η θαλασσα δεν ειναι παγωνι των παγωνιων;

Ακομη και μπροστα στο πιο κακομουτσουνο βουβαλι, ξεδιπλωνει την ουρα του το παγωνι, και ποτε δεν κουραζεται να δειχνει την μεταξενια κι ασημενια βενταλια του.

Φουρκισμενο κοιταζει το βουβαλι κι η ψυχη του βρισκεται κοντα στην αμμο, πια κοντα στους θαμνους κι ακομη πιο κοντα στο βουρκο.

Τι το νοιαζει αυτο η ομορφια κι η θαλασσα και του παγωνιου τα χρυσοκεντητα; Αυτη την παραβολη δινω στους ποιητες.

Αυτο το πνευμα τους το ιδιο, ειναι στ’αληθεια, το ιδιο το παγωνι των παγωνιων, και μια θαλασσα ματαιοδοξιας!

Θεατες θελει το πνευμα του ποιητη: ας ειναι και βουβαλια!

Ομως αποκαμα απ’αυτο το πνευμα: και βλεπω να φτανει η στιγμη που και το ιδιο θ’αποκαμει απο τον εαυτο του.

Αλλιωτικους ειδα απο τωρα πολλους ποιητες κι εναντια στον εαυτο τυς εχουν στραμμενα τα ματια τους.

Ειδα εξιλεωτες του πνευματος να φτανουν, που αναμεσα τους εχουν γεννηθει.»

Αυτα ελεγε ο Ζαρατουστρας.''

(κείμενο στα εισαγωγικά Φ.Νίτσε)

(art Stuck)

μου

χάνω το χρόνο μου μου

είπανε μαζί σου
...

την εντρυβή σου

και τα μου μου μου

(art Frans von Stuck)

-full insurance-

...

-βγες έξω,
τα χέρια στο κεφάλι 

πέσε κάτω κι άνοιξ’ τα πόδια

-θα παραδοθώ στον παραδείσιο άγγελο κουφάλες Α!

φτου...

(του...τουτ)

-Αντρέ, είμαι στη φυλακή, οπωσδήποτε χρειάζομαι δικηγόρο.

-τι έκανες;

-με συνέλλάβαν στο δρόμο, 

με δυο σάκους μαύρο μπαρούτι.. από το λατομείο, μεθύσαμε με τον φύλακα και τα πήρα.. μπας και γράψω το μανιφέστο σκέφτηκα μετά μια ιστορία πως θα γνώριζα κάποιον γυμνασμένο πυροτεχνουργό να ανατινάζαμε το καινούριο σχολείο που φτιάχνουν. είναι άσχημο το πιο πονηρό κατασκεύασμα, μπετόν στο προαύλιο, πάνω στον στίβο! για να απορροφήσουν τα κονδύλια, αυτοί, είναι εγκληματίες, εγω μόνο που το σκέφτηκα..

ζαλίζομαι ακόμα, μάλλον, κατάλαβα πως θα με πάνε.. ψυχιατρείο,

είμαι στο Α.Τ..., Αντρέα στείλε μου κάποιον καλό, το συμβόλαιο με καλύπτει γι’αυτό ε;

-Ναι βέβαια, όλα, ότι έχουμε πει. θα ειδοποιήσω αμέσως.

-περιμένω, τι άλλο, με έχουν δέσει. εδω θα είμαι, ευχαρίζομα.

....

-... θα σε πάμε σε δικό μας χώρο, πρέπει να κάτσεις για λίγο εκεί. ο δικός μας μου είπε πως θα σου βγάλουμε μια διάγνωση για επικίνδυνη εμμονική έμπνευση, σίγουρα αν κάποιοι αναγνωρίσημοι δώσουν συστάσεις για το έργο σου, έχεις; 

-..-έχω;-

-πάντως μην ανησυχείς, κι ένα οποιοδήποτε τρελόχαρτο το ίδιο είναι, θα καθαρίσεις, θα πάρεις και τρελοσύνταξη έτσι μωρε!

-αλήθεια!!! γαβ#γαβ$γαβ@, όπως και να έχει προέχει η ασφάλεια της ελευθερίας μου.

...

 

(art Billy Al BENGSTON)

παραίσθηση πυροτεχνήματος

ο κομήτης εισέρχεται τη μαύρη τρύπα

παγώνοντας το χρόνο στη μεσουράνια νύχτα

-έχει την παραίσθηση του πυροτεχνήματος

που εξ επαφής ακρωτηριάζει-

μα σαν ο κομήτης φλώγες σταλάζει

τον ρουφά σε ύπαρξη ομοούσια

(art Pollock)

όταν η σκόνη του μεγαλείου τους μοιάζει με αστέρια

εκρ'εμείς στη χαράδρα της γης

τα χέρια μας κλαδιά

χείμαρροι κυλάν χάδια χαλίκια

αναριγούν ήχους σε ρήγματα φτερωτά

-επιφάνειες βάθους-
εκεί ξεκινά να ανασταίνεται η ανασαιμιά

βραχνή απο βράχο βουτιά

φωτομουσική κατάδυση σε χορό αντίθετης φοράς

ένα δέλτα ποταμού που στρογγυλεύει

και ποντίζει τα κέντρα μας

κεραίες σπαθιά καρφωμένα κατάσαρκα

στις μαγικές τους θήκες

λάμψεις

κρότοι κοσμογονίας

παρθενογένεσης ενέργεια

όταν η σκόνη του μεγαλείου τους

μοιάζει με αστέρια

κανόνια καταχτυπούν την καρδιά

η λογική λυρικά κωφεύει

μια ίνα διέγερσης κατακόρυφα διαπερνά

και μας ράβει τις μνήμες
χέρια ζεστά να αγκαλιάζουν

ντύνοντας το μωσαϊκό

με τα ριπίδια της σκέπης

της έκρηξης της σκέψης

(fotos by spitha /strofylia10)

αιμωροείδες..

Αν, πονάει ο κόλως ου..

..το κατακάθι του πρωινού

καφέ!!!

[...]

θα μας σώσει.

(fotos by spitha)