φιλέτο απο στιλέτο

'ο κόσμος είναι η αμαρτία!

..του θεού

--------------------------------------------

''«Απ’όταν γνώρισα καλύτερα το σώμα –έλεγε ο Ζαρατούστρας σ’εναν μαθητή του – το πνεύμα δεν το νομιζω πια, παρα μοναχα πνευμα. Κι ολα τα αιωνια δεν ειναι για μενα, παρα σκετα συμβολα.

«Ετσι σ’ακουσα κι αλλη φορα να μιλας» αποκριθηκε ο μαθητης. Και μαλιστα προσθεσε: «οι ποιητες λενε ψεματα πολλα. Και γιατι το’λεγες αυτο, οτι οιποιητες λενε ψεματα πολλα;»

«Γιατι;» ειπε ο Ζαρατουστρας. Ρωτας γιατι; Δεν ειμαι απο εκεινους τους ανθρωπους που εχει καποιος το δικαιωμα να τους ρωταει γιατι!

Μηπως ο,τι εζησα ανηκει ταχα στο χθες; Πολυς καιρος παει απο τοτε που εζησα τις αιτιες των αντιληψεων μου.

Βαρελι δεν θα’πρεπε να ειναι το μνημονικο μου, αν ηθελα να κραταω ολους μου τους λογους;

Κι ειναι πολυ για μενα να κραταω κι αυτες τις αντιληψεις μου.

Και πουλια πολλα πεταν.

Καμια φορα τυχαινει να βρω στον περιστερωνα μου, ενα πουλι ξενο που τρεμουλιαζει μολις τ’αγγιξω.

Τι σου ελεγε λοιπον καποτε το Ζαρατουστρας; Οτι οι ποιητες λεν ψεματα πολλα; - Μα κι ο Ζαρατουστρας ειναι ποιητης!

Και πιστευεις οτι σου ειπε την αληθεια; Γιατι το πιστευεις αυτο;»

Ο μαθητης αποκριθηκε: «Πιστευω το Ζαρατουστρα.» Μα ο Ζαρατουστρας κουνησε το κεφαλι και χαμογελασε κι ειπε:

«Η πιστη δε με ικανοποιει, ιδιαιτερα η πιστη στον εαυτο μου.

Κι αν παραδεχτουμε οτι καποιος ειπε στα σοβαρα, οτι οι ποιητες λεν ψεματα πολλα, δικιο εχει: πολλα ψεματα λεμε.

Πολυ λιγα πραγματα ξερομε και δυσκολα μαθαινομε: πρεπει λοιπον να λεμε ψεματα.

Και ποιος απο μας τους ποιητες δεν νοθεψε το κρασι του; Ποσες φαρμακερες μεταγγισεις γιναν στις αποθηκες μας, πολλα απεριγραπτα γινανε! Κι επειδη λιγα ξερουμε, γι αυτο μας αρεσαν οι φτωχομυαλοι, αν ειναι μαλιστα και νεαρες γυναικες. Κι ακομα μας αρεσουν κι αυτα που οι γριουλες τα βραδια ανιστορανε. Κι αυτο απο μεσα μας το λεμε «αιωνιο θηλυ».

Κι επειδη θαρρουμε πως υπαρχει ενας αλλος δρομος μυστικος που οδηγει στη γνωση και μενει κρυφος σε οσους κατι μαθαινουν, πιστευουμε στο λαο και στη «σοφια» του.

Αυτο ομως πιστευουν ολοι οι ποιητες: οτι οποιος ξαπλωνει απανω στο γρασιδι ή σε καμια μοναχικη πλαγια, αφουγκραζεται, και κατι μαθαινει απ’οσα γινονται αναμεσα ουρανου και γης.

Κι αν τρυφερα συγκινουνται, οι ποιητες θαρρουν παντα, οτι η φυση ειναι ερωτευμενη μαζι τους. Κι οτι γλυστραει στ’αφτι τους για να τους ψιθυρισει μυστικα και κολακευτικα αγαπης λογια: που γι΄αυτα περηφανευονται και κομπαζουν μπροστα σε ολους τους θνητους!

Αχ, υπαρχουν τοσα αναμεσα ουρανου και γης, που μοναχα οι ποιητες κατι απ’αυτα ονειρευτηκαν!

Και ιδιαιτερα απανω απο τον ουρανο: γιατι ολοι οι θεοι ειναι συμβολα των ποιητων κι επινοησεις!

Αληθινα, παντα μας τραβαν τα απανω – το βασιλειο του συννεφου δηλαδη: απανω σ’αυτα ακουμπαμε τις πολυτιμες σαπουνοφουσκες μας και θεους κι υπερανθρωπους τις ονομαζουμε.

Κι ειναι ακριβως, αρκετα αλαφρες για τετοιου θρονους! Ολοι αυτοι οι θεοι ειναι οι υπερανθρωποι.

Αχ, ποσο με κουρασε ολη αυτη η ματαιοτητα, που θελει οπωσδηποτε να φαινεται γεγονος! Αχ, ποσο με κουρασαν οι ποιητες!»

Σαν ειπε ο Ζαρατουστρας αυτα τα λογια, ο μαθητης του θυμωσε, αλλα δεν μιλησε. Κι ο Ζαρατουστρας ομως δεν μιλησε. Τα ματια του ειχαν στραφει προς το εσωτερικο του, σαμπως κοιταζαν σε καποια ατελειωτα μερη. Στο τελος αναστεναξε κι ανασανε βαθια. Κι ειπε τοτε:

«Ειμαι του σημερα και του αλλοτε. Μα κατι υπαρχει μεσα μου απο το αυριο, και το μελλον.

Αποστασα απο τους ποιητες, παλιους και νεους: επιπολαιοι ολοι μου φαινονται και θαλασσες ρηχες.

Δε στοχαστηκαν αρκετα το βαθος: για τουτο το αισθημα τους δεν κατεβηκε ως τα βαθια. Λιγη ηδονη και λιγη ανια: ο,τι καλυτερο ειχαν οι στοχασμοι τους.

Σαν αγερας και σαν γλυστριμα φαντασματων, καθε της λυρας τους αντιλαλος μου φανταζει. Τι ξεραν ισαμε τωρα απο των ηχων τη μουσικη;

Και μητε αρκετα καθαριοι ειναι για μενα: ολοι θολωνουν τα νερα τους: για βαθια θελουν να φαινονται.

Και τους αρεσει να κανουν τους ειρηνοποιους: ομως εμενα μου φαινονται μεσαζοντες και ταραξιες κι ακαθαρτοι!

Αχ, πολλες φορες το διχτυ που εριξα στις θαλασσες σας, γιατι ηθελα να πιασω ψαρια καθαρα. Μα παντα, το κεφαλι καποιου αρχαιου θεου ανασυρα.

Ετσι η θαλασσα, στον πεινασμενο εδωσε μια πετρα. Κι αυτοι οι ιδιοι, απο τη θαλασσα φαινονται να ‘ρχονται.

Φυσικα, και μαργαριταρια βρισκει κανεις σ’αυτες: γι’αυτο και μοιαζουν με σκληρα οστρακοδερμα. Ομως στη θεση της ψυχης, βρηκα συχνα σ’αυτους, λασπη αλμυρη.

Πηραν απο τη θαλασσα κι απο τη ματαιοδοξια της: μηπως η θαλασσα δεν ειναι παγωνι των παγωνιων;

Ακομη και μπροστα στο πιο κακομουτσουνο βουβαλι, ξεδιπλωνει την ουρα του το παγωνι, και ποτε δεν κουραζεται να δειχνει την μεταξενια κι ασημενια βενταλια του.

Φουρκισμενο κοιταζει το βουβαλι κι η ψυχη του βρισκεται κοντα στην αμμο, πια κοντα στους θαμνους κι ακομη πιο κοντα στο βουρκο.

Τι το νοιαζει αυτο η ομορφια κι η θαλασσα και του παγωνιου τα χρυσοκεντητα; Αυτη την παραβολη δινω στους ποιητες.

Αυτο το πνευμα τους το ιδιο, ειναι στ’αληθεια, το ιδιο το παγωνι των παγωνιων, και μια θαλασσα ματαιοδοξιας!

Θεατες θελει το πνευμα του ποιητη: ας ειναι και βουβαλια!

Ομως αποκαμα απ’αυτο το πνευμα: και βλεπω να φτανει η στιγμη που και το ιδιο θ’αποκαμει απο τον εαυτο του.

Αλλιωτικους ειδα απο τωρα πολλους ποιητες κι εναντια στον εαυτο τυς εχουν στραμμενα τα ματια τους.

Ειδα εξιλεωτες του πνευματος να φτανουν, που αναμεσα τους εχουν γεννηθει.»

Αυτα ελεγε ο Ζαρατουστρας.''

(κείμενο στα εισαγωγικά Φ.Νίτσε)

(art Stuck)