Στην πύλη του Άδη στέκομαι και κοιτώ
κατρακυλώ..
ώρες ώρες μου'ρχετε να το σβήσω αυτο το μπλογκ.
μοιάζει νεκροταφείο στιγμών, σανατόρειο συναισθημάτων.
ξεκίνησε με μια κραυγή και πάει.. άκοπη.
φυλακή ο πλανήτης σου μικρέ πρίγκιπα, ναι είναι τόσο μικρός που δε μας χορούσε,
κι έτσι πήδηξα, στην πρωτη μαύρη τρύπα!!!!!!
με την ελαφρότητα, την ηλιθιότητα που διακρίνει τις πράξεις στον έρωτα...
δυσεκατομύρια εκατομυρίων τα κομμάτια μου και το κενό σε αποστάσεις φωτός, πιχτό σκοτάδι.
πόσο όμορφη μπορεί να είναι μια πύλη του Άδη;
(Foto by Era)
Nα μην παρατήσεις τίποτα. Να μου κάνεις τη χάρη. Να συνεχίσεις το blog με όρεξη και μεράκι. Αφού εδώ εκτονώνεσαι και το ξέρεις. Όσο για τον Άδη δεν τον αφήνεις λίγο για να ρίξεις μια ματιά τη γραμμή που συναντά η θάλασσα τον ουρανό; Και μετά τα ξαναλέμε!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλί κοραλένιο και μια αγκαλιά!
eisai kali koralenia mou,
ΑπάντησηΔιαγραφήna, gia kati tetoia axizei!
Μην το σβήσεις και μην το σταματήσεις please!
ΑπάντησηΔιαγραφή