Μακρυά στο λόφο εκεί που τελιώνει η σιωπή
είδα του ονείρου μου οι δρόμοι να παίρνουν μορφή .
Ορκίστικα στο όνειρο να μείνει για πάντα
και είδα το νου μου βαθειά στης χαράς την κοιλάδα .
Με της ζωής τα πανάρχαια στοιχεία , χώμα – νερό ,
θα σφραγίσω για πάντα όλα αυτά που αγαπώ .
Θα πλέξω καλάθια , κλειστές αγκαλιές
για αναμνύσεις σημάδια , ουρανό , μυρωδιές .
Κοιτάζω και βλέπω τον κόσμο μικρό
στης ζωής τα λιβάδια , στο πήλινο χωριο .
( κάποτε και σένα θα σε δω
στο πήλινο χωριό )
Είμαι και γω στο πήλινο χωριό. Δεν με βλέπεις;
ΑπάντησηΔιαγραφήφιλιά κοραλένια και μια αγκαλιά!
Υ.Γ. Θα μπορούσε να γίνει και τραγούδι το ποίημα σου αυτό.
ναι είναι τόσο παιδικό,για τραγούδι. το εγραψα σχεδόν πρίν 10 χρόνια!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήNader Halili
ΑπάντησηΔιαγραφήΨάξε!
πολύ γλυκό...
ΑπάντησηΔιαγραφήhoneybitter..!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήcreep er
πριν απο 10 χρονια δηλαδη 16!! καλο ειναι και μετα απο 10 χρονια αυτα που σκαρωνουμε μικροι...ειναι τα πιο...ζουμερα..τι καλα που με εφερες παλι πισω στον Οκτωβρη οταν ξαναρχισαν παλι ολα αυτα με τα δωματια ξενοδοχειων ατελειωτες περιπλανησεις του μυαλου και του κορμιου.. μα που το ανακαλυψες αυτο το ποστ..σε ευχαριστω ναι κι εγω ονειρευομαι νοσταλγικα τωρα που περασε ο καιρος..ολοι φαινεται εχουμε ενα πηλινο χωριο να επιστρεφουμε... με τον ανεμο
ΑπάντησηΔιαγραφή