Μου τα έλεγε ο Τζίμης, η χειρότερη περίοδος μιας γυναίκας είναι σαράντα με πενήντα και μετά ξαναστρώνει. Έχω νεύρα και νύστα. Εχθές εννιά η ώρα ροχάλιζα. Μου έρχονται και κάτι μνηστήρες το αφάν γκατέ της κοινωνίας με στάτους περιουσίες αλλά πάρ' τον έναν και βάρ' τον άλλο. Αυτό κάνω, με βγάζουνε λιγουλάκι ξεσκάω στις αφραγκιές μου και μετά καθαρίζει κανας φίλος σκάνε και φεύγουνε. Τα συνηθισμένα. Παλιοζωή. Παλιοκαψούρα και δεν συμμαζεύεται. Δεν έχω καμία όρεξη για να κάνω την τυφλή εντομεταξύ έτσι για τα παιδιά το κάνω να αλλάζουνε λίγο παραστάσεις. Πρέπει να ξαναξεκινήσω συνεδρίες τον Ηρακλή δεν έχει σταυρώσει ούτε έναν φίλο. Έναν έκανε στο δημοτικό κι έφυγε φέτος Αθήνα. Εγώ πρέπει να κινηθώ για να φύγω κι εγώ για Αθήνα. Μα δεν ξέρω αν θα είναι καλύτερα. Όσες φορές ανέβηκα απελπισία ήταν η φάση, εντάξει είχα και κάποιες στιγμές μαγικές, όπως κι εδώ τις έχω. Απλά εκεί είναι εξόντωση κι όλας από την άποψη ότι δεν ενώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή