Το life style μας εμείς. Ενώ στις στιγμές μας στις ηδονές μας είμαστε όλοι ίδιοι με άνθρωποι των σπηλαίων χωρίς και ιδιαίτερη επαφή με το περιβάλλον. Φτάνω να ζηλεύω τους Αφρικανούς που καταφέρνουν και απολαμβάνουν την ζωή μέσα σε άθλιες συνθήκες για τα στάνταρ μας. Τί γίνεται με εμάς; Τί μπορούμε να προσφέρουμε; Μια νύχτα εσύ και μια νύχτα εγώ κάθε μήνα; Και τρέμουμε μην ξεφτίσουμε έτσι; Μη μας φάνε οι λογαριασμοί και τα φραγκοδίφραγκα; Να μην ξαναζήσουμε κάποιο τέτοιο έργο; Αυτά παθαίνουν αυτοί που είναι δυο κι ο καθένας μόνος του. Τέτοια σκέφτομαι και συννεφιάζει και δυναμώνει ο αέρας και ουρλιάζουν έξω τα σκυλιά. Ένα κλικ πιο ΄κει είναι η ευτυχία. Ένα κλικ πιο ΄κει στην οπτική γωνία. Μια πορεία. Οι ανάγκες και. Και τα στολίδια. Δεν υπάρχει το όποτε μπορείς. Υπάρχει ένα μαζί κι ένα τώρα. Αμέτρητες ώρες που θα μπορούσαμε έστω κάτι. Κάτι. Λίγο κάτι και πολλά λίγα κάτι. Και πολλά πολλά. Αληθινά πράγματα διαχρονικά. Ίδια με αυτά των ανθρώπων των σπηλαίων. Γαμώ το Χίλτον και τα τζάμια. Θα ήθελα να έχω να περιμένω έστω μια μέρα συγκεκριμένη. Όπως τότε που δεν βγήκε αλλά να βγαίνει. Δεν ήταν άσχημα. Δεν είναι ότι δεν έχω υπομονή. Δεν έχω. Κάθε μέρα είμαι στο όριο. Δεν είναι ότι δεν έχουμε χίλιες λύσεις. Πως ξεκινάνε οι άνθρωποι; Καμία σχέση. Παίζουμε πάνω μας ιστορίες άλλων και βγαίνουμε οφ. Κάθε φορά κάθε ώρα κάθε στιγμή στο προκείμενο πέφτει μαυρίλα. Βάρος. Δυστοπία. Η στέρηση. Η ανάμνηση της χρήσης και της στέρησης η χαρμάνα. Τραύμα. Τα σκοτεινά στενά και τα ξένα σπίτια. Λες και δεν έχουμε ζωές. Λες και δεν έχουμε τίποτα. Λες και δεν βλέπουμε ποιοι είμαστε την δυναμική και το εκτόπισμά μας. Λες και η γύμνια μας δεν είναι για τον Έρωτα λες και η γύμνια αυτή περνάει σε όλη μας την ύπαρξη και μένει έτσι ως κάτι τρωτό στο κρύο και τις συνθήκες. Γυμνοί άοπλοι και νηστικοί σε μια σπηλιά που συσπάτε να γκρεμιστεί κι έξω μας περιμένουν οι δεινόσαυροι και τα σαρκοφάγα φυτά να μας φάνε. Δεν πάμε καλά. Ξύπνα, πρέπει να φύγουμε. Όλα καλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή