Εχθές το απόγευμα φόρτωσα και ξεφόρτωσα κοντά έναν τόνο ξύλα. Το υπολογίζω κοιτώντας πόσο γυρνάνε οι σούστες κι ήταν σχεδόν στα ίσια και στα ίσια είναι ο τόνος. Ανησυχούσα για το χέρι μου και για την μέση μου λόγο της αϋπνίας των ημερών αλλά σήμερα ξύπνησα εντάξει και αυτό μου δίνει χαρά ότι είμαι καλά. Μου είπε ένας γείτονας μου εδώ μπολντοζιέρης να τα πάρω για να σωρώσει τα χώματα κι είναι ξύλα από ρίζες ελιών. Συγκεκριμένα είναι από αυτές που ξεπάτωσαν εδώ για να περάσει ο καινούριος δρόμος. Και αυτός τα σπάει με το σφυρί της μπουλντόζας διότι λόγο χώματος δεν πάει πριόνι σε αυτά. Παίρνει με την τσάπα τα μεγάλα και τα φορτώνει και μένουν κάτω στο χώμα όλο πελεκούδια, ότι δηλαδή περνάει από τα δόντια της τσάπας ή και μεγαλύτερα από τις χοντρές κινήσεις των μηχανημάτων αφού τα σπρώχνει από ψηλά για να μην πάρει τα χώματα. Πήρα ξύλα για να περάσω έναν μήνα και. Και έχει ακόμη πολλά να σπάσει θα ξαναπάω. Το μόνο που σκέφτηκα είναι πως είναι ρίζες ελιάς και μου έκανε κάτι πολύ μακάβριο αυτός ο συνειρμός. Εγώ έχω τόνους δικά μου ξύλα αλλά με την επικονδηλίτιδα ήθελα να αποφύγω το πριόνι και αυτό μου ήρθε σαν μεγάλο δώρο. Κι όμως λόγω του ότι είναι ρίζες ξεπατωμένης ελιάς, άρα κακό φένγκ σούι που λένε και οι κινέζοι, δεν νιώθω πολύ καλά και δεν το χάρηκα παρά είδα την ανάγκη μου και ένιωσα πλάκωμα κάπως σαν κακομοιριά. Πράγμα που είναι ένα από τα συναισθήματα που μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος όταν του κάνουν ένα δώρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή