Γκρινιάζω;

 

Σήμερα είμαι πολύ χάλια από αρχή περιόδου με ιμηκρανία. Πονούσα και με είχε πιάσει μια γενική αμφισβήτηση. Με πιάνει που και που και λέω γιατί παλεύω. Έρχεται ο Κούντερα και με κοροηδεύει. Κι ύστερα κοιτάω όλη μου τη ζωή και ξέρω πως είμαι κάτι που δεν βρίσκει πουθενά να κολλήσει να βρει μια κατάσταση να ταιριάξει μέσα στην ανθρωπότητα και την κοινωνία. Το να νιώθω απόσταση είναι κάτι συνηθισμένο για μένα. Ακόμη κι όταν ντύνομαι εύκολα κάτι κοινό και μιλώ εύκολα μια κοινή γλώσσα η ανάγνωση η δικιά μου μου φαίνεται πολύ μεγάλη απόσταση και κάπου στην διαδρομή μετά από κάποιο σημείο νιώθω πως προχωρώ μόνη. Και μάλιστα πως είναι κάτι σα να αφήνω τον άλλο για να φτάσω σε εμένα ή να αφήνω εμένα για να φτάσω στον άλλο. Ενώ φωνάζω πάρε με μαζί σου να με πας σε εσένα και έλα μαζί μου να σε πάω σε εμένα. Γι' αυτό μου αρέσει η γλώσσα σου όταν με είχε κάπως μαζί της και το βλέπω για προσπάθεια και προσπαθώ να προσπαθώ έτσι κι εγώ. Κι όντως η κοινή γλώσσα η καθεστήκια ας πούμε δεν βοηθάει καθόλου διότι μένει σε ένα σημείο κοντό και πολύ μακρινό από τους προορισμούς και τον προορισμό που είναι η κορυφή ας πούμε του Πλατωνικού τριγώνου όπου συναντιόνται στον στόχο τους δυο άνθρωποι. Κι εμάς ο στόχος μας ποιος είναι; Έχουμε έναν δικό μας κοινό στόχο; Ας πούμε πως είναι μια απλή καθημερινότητα πως είναι να ταιριάξουμε όμορφα τις καθημερινότητές μας μέσα από μια πιστή δίκαιη και ισότιμη σχέση και δεν είναι λίγο ούτε απλό αυτό. Μα δεν γίνεται όταν λες εγώ πάω μόνος μου τα καταφέρνω μόνος μου. Κι όταν αφήνεις και τον άλλο για να πάει μόνος του την διαδρομή του προς εσένα. Κι έστω πως τα καταφέρουμε μόνοι μας να βρεθούμε δίπλα δίπλα μόνοι μας θα είμαστε σε ένα μαζί έτσι όπως οι περισσότεροι κι εμείς θα έχουμε αποτύχει με τόσα φρένα και τόσα γκάζια και μετά από τόσο κόπο γιατί; Για ένα τέτοιο φιλί που θα μπορούσαμε να το είχαμε δώσει από την αρχή; Ενώ θα είναι αλλιώς το φιλί αν έχουμε κάνει τη διαδρομή μαζί και δεν έχει πια νόημα να δώσουμε μόνο το φιλί που θα μπορούσαμε να έχουμε δώσει από την αρχή. Και δεν το απορρίπτω αξίζει να παλεύω έστω για αυτό το πυροτέχνημα. Εγώ όμως θέλω να σε νιώθω δίπλα μου σε αυτή την διαδρομή. Καθησυχάζω τον εαυτό μου πως είσαι. Πιάνομαι από κάτι παρενθέσεις και κοσμογονίες και τον καθησυχάζω. Να ελέγχω την ανησυχία μου και να μην κάνω πράγματα τύπου άτοπο που πληγώνουν και σκοτώνουν. Να έχω πίστη να ξεπερνάω τον εαυτό μου. Και να παίρνω ανάσες. Αφού να φανταστείς πια όταν βλέπω κάτι που με ησυχάζει αμέσως τα κλείνω όλα και ξεραίνομαι στον ύπνο τον βαθύ. Για να καταλάβεις πόσο με έχει καταβάλει ο πόλεμος και τα σύνδρομα των βετεράνων του πια. Βέβαια σπάνιο να δω κάτι που με ησυχάζει χωρίς να υπάρχει και κάτι άλλο που να μπορεί να το αναιρεί. Ξέρεις πολύ καλά σε τί κατάσταση βρίσκομαι και ούτε οι ελιές φέτος θα μου κάνουνε το χατίρι. Μπορώ ωστόσο να κινήσω κάποια πράγματα μα πες μου τί νίντζα είμαι που θέλεις να πατάω στον αέρα για να πηδήξω και να βάζω πλάτη στον αέρα για να σπρώχνω; Φτάνω να νομίζω πως δεν σε νοιάζει και εντάξει αν είσαι πλήρης κι εντάξει εσύ κι εγώ σου περισσεύω.. αυτά μου λες; Μολών λαβέ και τέτοια .. ξέρω κι εγώ να πω.