Εξελίξεις στο project ΣΥΓΝΩΜΗ

 

Μέχρι λίγο μετά το μεσημέρι ήμουν κεφάτη. Πήγαμε στη θεραπεία και μετά βόλτα στην παραλία. Όταν γυρίζαμε με πήρε η αδερφή μου και μου είπε τι κάνουμε και τέτοια και τις είπα πως θέλω το καλοκαίρι να πάμε τα παιδιά νεροτσουλήθρες  διότι είναι το 12 καλοκαίρι του Ηρακλή και ήθελα να τους κάνω αυτό το δώρο στην παιδική τους ηλικία. Και μου είπε πως είμαι σαν τον μπαμπά που της έλεγε στα 18 της πως τέλειωσαν τα ανέμελα καλοκαίρια της. Πάντα κάτι βρίσκει να μου πει πως είμαι σαν τον μπαμπά κάτι που το βρίσκει λάθος. Και εντάξει δεν χαλάστηκα εκεί γιατί έχω συνηθίσει να μην στέκομαι σε αυτή την κουβέντα. Μα μετά από λίγο μου είπε πως σε μια βδομάδα θα κατέβει για το συμβόλαιο αν είναι να πάρει τον Ηρακλή για σκ Αθήνα. Εκεί πάγωσα έφαγα ένα χτύπημα και τα έχασα λίγο όσο κι αν το περίμενα αυτό το νέο. Δεν ρώτησα πόσο το πούλησε. 

Προσπαθώ να δω ακριβώς ποια είναι η στενοχώρια που μου προκαλεί και από πού έρχεται η παγωμάρα. Το ότι θα πρέπει να κάνω καινούρια περίφραξη πες εντάξει θα βρω τρόπο δεν είναι αυτό. Ότι το δίνει για να το ξεφορτωθεί, να ξεφορτωθεί τις δουλειές με τη μάνα μου και παύλα τον πατέρα. Ότι θα πικραθεί πολύ ο πατέρας, αυτό λέω πως είναι το βασικό που με στεναχωρεί στη φάση. Πριν λίγο καιρό μου είπε η μάνα μου πως δεν μιλιέται με την αδερφή μου κι ότι τσακώθηκαν στις ελιές το φθινόπωρο γιατί η αδερφή μου δεν έδινε σημασία για να μαζέψει τις ελιές της ότι είχε πάει στο χωριό και συμπεριφερόταν σαν να είναι σε διακοπές κτλ κι έτρεχε λέει η μάνα μου και λογοφέρανε και δεν μιλιούνται. Η μάνα μου έτσι είναι τσακώνεται και κάνει να μιλήσει χρόνια κι έχει συνέχεια κακά θα θυμάται να λέει για τη ζωή της δυστυχώς. Σε εμένα τουλάχιστον το 90% από τα λόγια της είναι έτσι και χωρίς να σιγοντάρω. Με εμένα είναι κάπως καλύτερη εδώ και κανα δυο μήνες που της είπα πως ήταν καλή μητέρα πως αυτά που έχω πει πάνω στους τσακωμούς μας ήταν νεύρα και δεν τα εννοούσα βεβαίως γιατί έβγαινα εκτός εαυτού κτλ. Ότι πιστεύω πως είχα δυο καλούς γονείς, ότι δεν υπάρχει τέλειος κτλ. Ότι μπορούσα της είπα. Άρχισε να μου δίνει και συνέχεια αυγά που πριν τα έδινε στην αδερφή μου. Στεναχωριέμαι που φαίνεται να της είναι αδύνατο να βρει έναν τρόπο να μην νιώθει τόσο θύμα, να χαρεί όσο μπορεί την θετική πλευρά των πραγμάτων. Προσπαθώ να λέω αστεία. Πάντα υπάρχει κάτι, τέλος πάντων. 

Η μάνα μου είναι ένα πολύ πονεμένο μέρος και αρκετά καταθλιπτικό. Βρίσκω μια ομορφιά που είναι του γούστου μου μα ψυχρή και σαν ξένη. Αλήθεια πρέπει να σκέφτομαι τους τρόπους μου τις κουβέντες και φοράω αυτή την λαϊκή οικειότητα το πας παρτού το συνηθισμένο αυτό που φοράω στους πιο συντηρητικούς συγγενείς πως όντος είμαι καλό και άξιο παιδί. Ξέροντας πως θέλω να τους βλέπω να περνάμε λίγο χρόνο μαζί αλλά πρέπει να είμαι μπανάνα στο ΚΟΙΝΟ δλδ διότι το ΙΔΙΟΝ μου είναι του ματς για την ιδιοσυγκρασία τους και δεν διεκδικώ αυτήν την παραπάνω σύνδεση. Ακόμη και με την μητέρα μου. Δεν ξέρω αν όντως με προτιμάει μπανάνα αλλά αφού δουλεύει το ΚΟΙΝΟ καλύτερα από το ΙΔΙΟΝ το πάω έτσι για επίσκεψη μόνο και που και που και κάτι πιο αλληλέγγυο κάπως προς το πιο θερμό μα σαν φιλανθρωπία πάλι κάπως ψυχρό σχεδόν σαν βραχυκύκλωμα και με σφίξιμο σαν άμυνα σαν παράπονο κάπως κι ας υπάρχει υπερευαισθησία και από τις δύο πλευρές κάπου να υποβόσκει. Σα να με έχει ξεγραμμένη σα να την έχω κι εγώ και να παίζει έτσι μια εξαιρετική στιγμή κάθε φορά που να μοιάζει και τυπική όμως συγχρόνως.  Χάσμα βαθύ και μια περίεργη συναισθηματική φόρτιση ενοχλητική πως μοιάζω με τον πατέρα πως τον θυμίζω. Μα είναι πολλές φορές που σκέφτομαι την μάνα μου πως έχω πράγματα δικά της πάνω μου και μέσα μου και πολύ συχνά σκέφτομαι πως η παράνοια και οι μανίες μου μάλλον είναι από εκεί. Κι είμαι πολύ τυχερή που πέρασα από την ηρωίνη και συμβιβάστηκα,  βρήκα τρόπους να το διαχειρίζομαι θετικά. Να μην το φοβάμαι και να μην το κρύβω. Κυρίως να το παίρνω όλο πάνω μου. Και πάνω κατά πάνω. Δεν ξέρω αν λειτουργεί σε άλλους αλλά εμένα με έφτασε στο σημείο μηδέν και είμαι χαρούμενη που επέζησα και όλα τα υπόλοιπα είναι συν και πλην στη φάση. Κι όταν δεν το θες ένα πλην πας στο μηδέν σου που γίνεται αυτομάτως ένα και όλα καλά πάλι. Εντάξει γίνεται και μισό αλλά κι όταν δεν θες το μισό πας στο μηδέν σου όπως είπαμε κι όλα καλά πάλι.

Θα μπορούσα να το διαχειριστώ καλύτερα αυτό τώρα με το χωράφι. Σίγουρα θα μπορούσα. Έχω ταλέντο μα δεν έκανα τίποτα. Στην ουσία του έδωσα εγώ την αφορμή κι ύστερα το άφησα να κυλήσει προβλεπόμενα. Είναι μια ερώτηση τώρα αυτό και μπορεί να έχει να κάνει με εμένα και τον πατέρα. Σίγουρα έχει να κάνει με αυτό. Και την παρατήρηση του εαυτού σε μια δοκιμαστική κατάσταση μικρής κλίμακας. 

Συμπέρασμα: το DNA της μπανάνας κάνει τέτοια. Και ο τρελός είχε δίκιο που τα ανακάτεψε και φάνηκε πως ο καθένας είναι στον κόσμο του. Κι ο πατέρας θα στεναχωρηθεί γι’ αυτόν τον λόγο πως μας ονειρευότανε ενωμένους ενώ είμαστε βασικά μεταξύ μας μπανάνες*. Και που είμαστε όλοι μπανάνες πάλι καλά. Όταν την βλέπουμε και πίθηκοι εκεί αρχίζουν τα όργανα. Μέχρι να σταθεροποιηθούμε στον άνθρωπο πάντως έχουμε κάποια μίλια ακόμη. Γιατί όμως προκάλεσα αυτόν τον κλυδωνισμό; Τρελέ τι μου ετοιμάζεις! Από το πριν έρχεσαι ή από το μετά; Από το χθόνιο υπερπέραν! 

Και που είμαστε όλοι μπανάνες πάλι καλά. Όταν την βλέπουμε και πίθηκοι εκεί αρχίζουν τα όργανα. Μέχρι να σταθεροποιηθούμε στον άνθρωπο πάντως έχουμε κάποια μίλια ακόμη. Γιατί όμως προκάλεσα αυτόν τον κλυδωνισμό; Και στο τάιμινγκ χωρίς να το ξέρω (;) . Τρελέ τι μου ετοιμάζεις! Από το πριν έρχεσαι ή από το μετά; 

*Το 60% του ανθρώπινουDNA είναι κοινό με μια μπανάνα όπως και με άλλα φυτά.