Πολλές φορές προσπαθώ να φανταστώ πως είναι οι μέρες σου. Το πρόγραμμά σου. Τι μπορεί να κάνεις εκείνη την ώρα που σε σκέφτομαι και σου γράφω και σου λέω θέλω να σε δω. Και μ’ αρέσει να σε πειράζω στην δουλειά κι ας είσαι με άλλους να σε χαίρονται. (ωχ) Φαντάζομαι πότε νευριάζεις πότε χαμογελάς πότε θλίβεσαι πότε τα αφήνεις στην άκρη καμιά φορά σε ακούω κι όλας συχνά το παθαίνω. Σε σκέφτομαι 100 χρονών σε σκέφτομαι 5. Αλλά δεν ξέρω γιατί υποφέρω. Θα ήθελα να ξέρω γιατί υποφέρω. Προσπαθώ να συγκεντρωθώ σε μια μόνη ανάγκη αυτή τη σωματική της απτότητος. Είναι απίστευτο πόσο με έχεις ενώσει. Κι έχουν γίνει όλα τα μέρη μου τόσο αναπόσπαστα. Θα μπορούσα να κλείνω κάποια μέρη μου. Ξέρω τεχνικές να κλείνω να ανοίγω μα είναι τόσο μάταιο με κάνει κομμάτια. Μου δημιουργεί παραμόρφωση δυσαρμονία με κάνει κομμάτια. Μειώθηκαν πολύ τα πράγματα που μπορώ να κάνω από τότε που είμαι ένα Εγώ. Νιώθω καλύτερα. Και δεν θέλω να το χαλάω με μίσος. Το παλεύω. Να έχω ειρηνικούς στόχους… Εσένα σκέφτομαι πάλι. Με ερωτικό παράπονο και κυριαρχική μανία. Αλλά το πετυχαίνω και με γλυκύτητα και μια αφέλεια εντελώς παιδική. Και εφηβική πιο πολύ. Μα και πολύ σοβαρά. Πάρα πολύ σοβαρά. Κι ως ζήτημα ζωής και θανάτου. Δεν είναι μόνο το σώμα. Αν ήταν σκέτο σώμα θα έβρισκα κάπου την παρηγοριά. Δεν είναι το πνεύμα. Αν ήταν το πνεύμα θα βολευόμουν με έργα κάπως. Αν ήταν μόνο το αίσθημα θα το ξανάπιανα από κάποιο μου πηγάδι. Δεν ξέρω τι είναι. Δεν ξέρω γιατί υποφέρω έτσι. Γιατί με έχει καθηλώσει και προσηλώσει έτσι και μονίμως υποφέρω μέσα στο ανεβοκατέβασμα και κρατιέμαι από μια ελπίδα και μια μάχη να πάθεις το ίδιο. Και να είναι το δικό μας. Αδιαίρετο κι αναπόσπαστο. Και μέσα σε όλα αυτά να περνάει η λογική και να μας λέει περαστικά σας και να θέλω να τη σκοτώσω και να τη σκοτώνω και να το χαίρομαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή