Κάτι φορές προσπαθώντας να φτιάξω κάτι ένα δώρο απ’ τα δικά μου πράγματα από εμένα να δώσω νιώθω να εργάζομαι πάνω σε βόμβα. Και να είναι η μονίμως η ώρα που κόβεις το σωστό καλώδιο ή το λάθος.  Κάτι φορές είναι πιο ήρεμο σαν κλάδεμα. Όπως και να είναι μου τρώει πολύ σκέψη ο άλλος. Δεν ξέρω αν φαίνεται. Κι είναι πολλά που με κάνουν να γυρίζω σε μια πρωταρχική άγνοια. Κι άλλες φορές να προσπαθώ να μετακινήσω μετακινούμενη, έστω τις οπτικές. Έχω σπάσει τόσους τοίχους. Τόσες πέτρες. Πότε από πραγματική αγανάκτηση και πότε σαν παιχνίδι πολύ παιδικό. Κι είναι και κάτι ώρες σαν αυτές εδώ που … είναι σα να χρειάζομαι οδηγίες για κάτι που δεν ξέρω να φτιάαξω. Κάτι που να τα έπαιρνε όλα τα υλικά μέσα του ακριβώς. Και να καθόμαστε μετά ευχαριστημένοι και ανακουφισμένοι να το κοιτάμε.