Τζόνυ Ντεπ ο νεκρός

 

Θα ήθελα να υπήρχε κάποιος να πήγαινε τα παιδιά βόλτα κάπου χαρούμενα με φώτα και χρώματα και πολλά παιδιά. Γιατί εγώ νιώθω πολύ κουρασμένη και πιασμένη και θέλω να ξαπλώνω ήσυχα να διαβάζω να γράφω και να ακούω μουσική. Το σπίτι είναι πολύ αναστατωμένο. Έχω δυο μήνες να ασχοληθώ με τα ρούχα που είναι πολύ ανακατωμένα και να κάνω ένα γενικό μάζεμα στα δωμάτια και το υπόγειο που είναι βομβαρδισμένο και δεν φαίνεται το πάτωμα από τα πράγματα και πάνω σε όλα αυτά αφήνω και τα παιδιά να παίζουν μέχρι και μπάλα να κάνουν σουτάκια στο υπόγειο κάνουμε ότι μας κατέβει και είναι και αποθήκη και δωμάτιο και πλυσταριο ταράτσα για ρούχα και παιδότοπος και γίνεται της μουρλής. Χρειάζεται ένα δίωρο έντασης για να το μαζέψω αλλά εδώ δεν έχω τελειώσει ακόμη με τις ελιές και η ενέργειά μου είναι πολύ χαμηλά. Σκέφτομαι πως με την μικρή θα τα καταφέρω και πως οι θεραπείες είναι για το καλό και πως ίσως είναι καλύτερα που ήταν πιεσμένη και είχε βαριά εικόνα γιατί καλύτερα να περισεύουν παρά να είναι λιγότερες και πως άλλοι πληρώνουν πολλά λεφτά για ένα τρελόχαρτο που θα τους βοηθήσει κάπου κι εμείς τα πήραμε έτσι με το σπαθί μας, χα. Αυτό που θέλει προσοχή είναι να τις δεχθεί και να της ταιριάζουν και να φέρουν θετικά αποτελέσματα. Όταν σκέφτομαι ότι μεγαλώνω μόνη μου ένα υπερκινητικό κι ένα κρυφο-υπερκινητικό παιδί είμαι ήρωας τελικά και η ζωή μου είναι υπεργεμάτη και άξια κι έχω καταφέρει πολλά και είναι λόγικο καμιά φορά να νιώθω εξάντληση και να μην έχω κουράγιο για δουλειές και μέχρι και για βόλτες ακόμη και για τις νοητές. Αναρωτιέμαι αν θα ήταν καλύτερα να είχα ένα κορμί να με ανανεώνει χωρίς περαιτέρο εμπλοκή στην καθημερινότητα και να αφιερωθώ μόνο σε ονειρικά συναισθηματικά και πρακτικά έργα. Θα προχωρούσα φαινομενικά καλύτερα αλλά θα τάιζα ένα κενό που θα με έτρωγε και θα με έκανε πολύ επικίνδυνα φεύ κάποιες ώρες θα με έτρωγε πολύ άσχημα. Όπως με τρώει τώρα άσχημα η στέριση κάποιες φορές και μάλλον είναι το ίδιο αυτό που βιώνω με το παραπάνω που είπα αλλά απλά αλλάζουν τα αντικείμενα ως συμβολισμοί. Ότι το συναισθημα κι όχι η σάρκα είναι αυτό που ταϊζει ένα αισθητηριακό κένο δεν ξερω πως να το πω. Σίγουρα πάντως δεν είναι μια κατάσταση πληρώτητας και ευτυχίας. Είναι μια κατάσταση προβληματική και εντελώς μισή που ολοένα με τρώει. Μες την αβεβαιότητα και την συνεχή δοκιμασία περισότερο δύσκολη ως προς την διαφύλαξη και την προστασία της κάπως ευαίσθητης λογικής μου. Όταν είχα δυο μισά που μου κάνανε ένα παράταιρο κι ασύνδετο ήμουν επιφανειακά καλύτερα αλλά βαθύτερα ήμουν διαλυμένη και είχα αφήσει πίσω ολόκληρο τομέα βασικό που τον είχα ξεγράψει ότι δεν θα ζήσω τον έρωτα. Αλλά ήταν και πιο συμβατό αυτό με τον κόσμο που όπως φαίνεται είναι σπάνιο κάποιος να εκπληρώνει τον έρωτα. Όμως όταν συνειδηοποίησα κάπως βαθύτερα ότι σήμερα είμαστε και αύριο δεν είμαστε η τελευταία μου επιθυμία σα μελλοθάνατος ήταν να αντοκρίσω το πρόσωπο που πολύ έχω ερωτευτεί κι ότι αυτό που αξίζει στην ζωή είναι η εκπλήρωση αυτή και η ζωή κοντά του αν όχι μαζί του. Αλλά αυτό δεν είναι κάτι που λέμε προσωπική υπόθεση είναι κάτι για δυο και εκεί περιπλέκονται τα πράγματα. Είχα την πείρα να έχω προσεγγίσει τον έρωτα κάνοντας τα πάντα ραμένα στο μέτρο του άλλου κι αυτό είχε το τραγικό αποτέλεσμα να νιώσω πως έχασα τον εαυτό μου και το ξύπνημά μου ήταν πολύ πληγωτικό και στερητικό για τον άλλο και για εμένα και ήρθε ένα φινάλε από τα πιο ολέθρια. Ύστερα ήρθες εσύ την ζωή μου που δεν ήρθες και δεν έχασα εμένα αλλά την ζωή μου. Πράγματα που πάνε μαζί όμως εμείς και η ζωή μας αυτά πάνε μαζί τόσο που και αλλιώτικα να είναι φτιάχνουν ένα κράμα που αν είναι τεριαστό μπορεί να στέκεται ακαίρεο κι αν είναι αταίριαστο συνεχώς σπάει και σε κάνει θρίψαλα και κομμάτια. Ώσπου λες μισό εγώ και μισή ζωή μου κάνουμε ένα δυνατό που δεν σπάει και το προτιμάς και δεν εκπληρώνεσαι αλλά φαίνεσαι δυνατός κι εκπληρωμένος και ομοιογενής και ζεις μια ζωή όχι σαν αυτές των βιβλίων αλλά μια κανονική ζωή του κόσμου που ακόμη κι αν έχεις χαρίσματα και αστέρι το βγάζεις στην τέχνη στην δουλειά σου στα έργα την δόξα και την καταξίωση. Και αφήνεις τον έρωτα για τα παραμύθια. Κάνεις και μερικές κινήσεις σα να εκπέμπεις sos ή κάπως σαν κάλεσμα και αναφορά μέσα στο έργο και στην ζωή αλλά τίποτε ουσιαστικά δραστικό. Γιατί θυμάσαι τις αποτυχημένες συναγές με το μέτρο το δικό σου και το μέτρο του άλλου και δεν βρίσκεις κίνηση. Την ξέρεις βέβαια ποια είναι η τελευταία κίνηση η μια και μοναδική αλλά ήτε δεν είσαι σίγουρος αν την θέλει ο άλλος ή και ή και ή και ή. Και την κάνεις και τρως τα μούτρα σου για πλήθως πληγών και λόγων και βρίσκεσαι τώρα σε αυτή την ίδια θέση που κοιτάς στο σκάκι μόνο του τον βασιλιά σου. Κι όλη την παρτίδα ίδια ή διαφορετική στο κεφάλι σου. Και πάλι από την αρχή. Και λέω θέλω έναν φίλο. Θέλω έναν φίλο να ζούμε κοντά καν να παίζουμε σκάκι. Που είναι ο φίλος σου ο καλός; Σε άφησε. Σε άφησε γιατί σκέφτηκε την ηρωδιάδα και τον κόσμο. Σε άφησε ελεύθερο. Σε άφησε ελεύθερο ή σε σκλάβωσε χειρότερα έτσι; Η ίδια τελειωμένη ιστορία. Πόνος και πάλι από την αρχή  μέχρι το πιο προσεκτικά πιο μαζεμένες κινήσεις πιο προβλέψιμες πιο έξυπνες πιο στρατηγικές. Ή πιο νευρικές και απερίσκεπτες σα να μη θέλεις να παίξεις και να το δηλώνεις έτσι. Σα να μην έχεις στόμα και πρόσωπο και χέρια και πόδια. Ή σα να πρέπει να εκφράζεσαι συνομοτικά. Και να λείπει πολλές φορές να τον περιμένεις να κάνει μια κίνηση και να μην έρχεται και ποιος ξέρει. Ενώ ξέρεις πως είναι εθισμένος στο σκάκι και είναι το αγαπημένο του τέλος πάντων. Ενώ το καλύτερο είναι η επικοινωνία με όλους τους τρόπους με αυτόν που θες και σου λείπει η ζεστασιά του κι η αγάπη η απέραντη και η παντού. Η στα πάντα σου και στα πάντα του. Στο ένα.

Να με ξανάπαιζες λέει και να με άφηνες να κερδίσω και με τις μεγαλύτερες απερισκεψίες μια φορά!