Για αυτούς που μιλάν για τους εκλιπόντες

 

Εδώ πρόκειται για ένα πολύ λεπτό θέμα. Αλήθεια, από που αποκτάς το δικαίωμα να μιλήσεις για μια ιδιωτική σου στιγμή με έναν εκλιπόντα χωρίς να τον έχεις πρώτα ρωτήσει αν θα ήθελε, και πόσο μάλλον μεταθάνατον, να ακουστεί δημόσια η ιδιωτική του στιγμή, ακόμη κι αν ήταν σε χώρο δημόσιο και πόσο μάλλον σε ιδιωτικό. Ιδίως αν πρόκειται και για κάποιο ευαίσθητο θέμα γεγονός ή στιγμή. Ποιο το όφελος και ποιος ο σκοπός; Να ελαφρύνεις έτσι εσύ; Να επιδηχθείς; Να δηλώσεις τον πόνο σου, για ποιον λόγο και τί να δικαιολογίσεις ή να αιτιολογίσεις τί. Γιατί χρειάζεται μια τέτοια ιδιωτική καταγραφή; Και πιο το επίπεδό της τελικά που πολύ επιεικώς χαρακτηρίζεται ως κοινωνικό σχόλιο δηλαδή κουτσομπολιό. Γιατί να θες να δημοσιοποιήσεις στοιχεία για την ιδιοσυγκρασία του εκλιπόντος σε ξένους και τρίτους και στοιχεία της σχέσης σου μαζί του εν απουσία του και χωρίς να μπορεί να συμφωνίσει ή να διαφωνήσει; Έστω πως γίνονται με την πρόθεση ως εισαγωγή και παρουσίαση του για την γνωριμία του με κάποιους. Γιατί να διαλέξεις γι' αυτόν τον σκοπό να εκθέσεις δημόσια μια ευαίσθητη προσωπική του στιγμή; Αν απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα ειλικρινώς μάλλον θα διαπιστώσουμε εγωιστικά κίνητρα χαμηλής ποιότητας. Τα οποία παράγουν ένα υλικό για το οποίο συνήθως ψοφάει να ακούσει και το ανάλογο ευτελές κοινό που είναι το μεγάλο δυστυχώς ποσοστό. Ακόμη κι αν αυτό το υλικό παρουσιάζεται ως αυτοβιογραφία ενός ζωντανού τώρα ανθρώπου. Τα τελευταία χρόνια συνηθίζεται να γράφονται με τον τρόπο αυτό οι αυτοβιογραφίες. Με αλάτια και πιπέρια πάνω στους νεκρούς. Προτιμήστε να αποφύγετε τις ιδιωτικές στιγμές αν δεν θέλεται να καταλήξει φθηνή σαπουνόπερα η αυτοβιογραφία σας για ευρεία κατανάλωση κλάματος και μαλακίας με φόντο πεθαμένα σελέμπριτις που δεν μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους ή να σας χαμογελάσουν αν ένιωθαν εντάξει με αυτό. Αυτά είναι πολύ λεπτά ζητήματα και καλό είναι αν θέλουμε να ανακουφιστούμε να τα συζητάμε με πολύ έμπιστους μας ανθρώπους και αν θέλουμε να τιμήσουμε κάποιον να φροντίζουμε ιδιαίτερα ώστε η πράξη μας να είναι όντως τιμητική και σπουδαία και όσο γίνεται να είναι διαχρονική. Και βέβαια χωρίς να είναι το επίκεντρο η δική μας προβολή παρά κάποιο ιστορικό γεγονός κοινού ενδιαφέροντος και σημασίας όπου υπάρχει κι η ανάγκη έτσι να φωτιστεί.