Καλλιτεχνικό ζευγάρι καναρινιών

 

Πολλές φορές φτάνω σε ένα σημείο που λέω εντάξει, ωραίο σημείο αυτό για να κλείσω. Να κλείσω κάτι που το βλέπω πως με πονάει και φοβάμαι πως είναι άρρωστο και παράλογο, πως είναι μόνο τεχνιτός ηλεκτρισμός και αν κοπεί το ρεύμα θα μηδενίσει. Πράγματα τα οποία δοκίμασα βέβαια και πάλι όμως είμαι εδώ και γράφω εδώ για να δώσω υποτήθεται και να λάβω σε κάτι που  μοιάζει με επικοινωνία και σχέση σε μένα αλλά δεν στέκεται κανονικά. Κι ενώ μοιάζει κατάντημα και καθαρή παράνοια με υψώνει και μου δίνει κάτι που με κρατάει σε ένα αγγελικό επίπεδο και στέκομαι χωρίς εκπτώσεις στη ζωή καταφέρνοντας πράγματα όπως τα καταφέρνουν κάποιοι με βοήθημα την θρησκεία. Δηλαδή μπορεί να είναι και δεκανίκι. Μπορεί να είναι επειδή βαρέθηκα τα ψεύτικα παραμύθια και είπα να ζήσω ένα αληθινό, να είναι παραμύθι παραμύθι. Τα λέω τώρα αυτά λες και το διάλεξα. Δεν το διάλεξα. Μπορώ όμως να διαλέξω τον τρόπο και το στιλ που θα το ζήσω. Να το διαλέξω μόνη μου κάτι διπλό.. να το ζήσω μέσα από την τέχνη μέσα από το όνειρο κτλ. Να βρω μια λύση ανάγκης δηλαδή που να αγαπώ ή να το εντάξω στα πολύ δικά μου, στις αντοχές, στην ποίηση, στον φύλακα άγγελό μου, στον παιδικό ναρκισσισμό μου στο τραγούδι του δάσους και της ερημιάς της τελευταίας αγριοασχημόπαπιας. Πως να το πω. Να το φυλακίσω να το ταριχεύσω να το κάνω σημαία σε κάποιο πόλεμο και φωτογραφία κι εικόνισμα για να αντέξω, την υπερευαισθησία, την μοναξιά, την αδυναμία να αγαπήσω κανονικά κτλ. Όπως και να το δω είναι λοξό όπως είναι. Μα νιώθω πως με σώζει τις ώρες που δεν κάνω τίποτε πως αυτές οι ώρες είναι οι πιο αγνές και συνειδητές της ζωής μου, πως είναι η σωτηρία της ψυχής μου και πάλι ισορροπεί θεολογικά μέσα μου και το χρειάζομαι και δεν το μετανιώνω όσο κι αν με λυγίζει και καίει τα μάτια μου που τρέχουν, ξεραίνει και σκληραίνει το δέρμα και με κάνει αόρατη την καρδιά και σύννεφο και τελειωμένη υπόθεση για τον κόσμο. Αλλά είμαι ακόμη εδώ και μιλάω ενώ έχω νιώσει εκατοντάδες φορές πως έκανα ένα ωραίο κλείσιμο, βρήκα ένα ωραίο σημείο για να κλείσω. Κι ύστερα πάλι αρχίζω και δεν μπορώ να σταματήσω το τραγούδι στη μέση γιατί τελικά μάλλον πάνω από όλα θέλω να είμαι ένας καλός μουσικός. Που ακόμη δεν έχει κατακτήσει την δεξιότητα να παρουσιάζεται σε κοινό.