Κοιτούσα τα σκέλια μου και δεν έβλεπα. Μόλις συνήλθα λίγο τα είδα και γύρισα, κοιτούσα τον ορίζοντα, τη θάλασσα με το νησί και τον ουρανό μήπως και πάει καλύτερα. Χάθηκα και μου έσβησε μια στιγμή και κόπηκε το σήμα, πέρασαν κάποια δευτερόλεπτα ως να ξαναμπει.

 Είπες κάτι για ιστορίες άλλων και μου κακοφάνηκε. Κι εσύ χάθηκες μια στιγμή, σε κάποια ολοκλήρωση, χάθηκαν όλοι να βλέπουμε όλοι το ίδιο φλας. 

Είχα πάρει και το μεσημεριανό μου κοντά αλλά τελείωσε γρήγορα. Μόλις που πρόλαβα να ανάψω τρία τσιγάρα. Κάθησα ύστερα πολύ ώρα ως το μεσημέρι αργά να κουρδίζω, να είμαστε έτσι. Τη φλογέρα και την κιθάρα. Και είπα δυνατά κάποια κομμάτια που το σημείωσα για να βρω τί έγινε. Που κοπανιέται και που χαϊδεύεται• η νότα ξέρει. 

Ήθελα να σου πω κάτι καλό μα γιατί πρέπει να πεις αυτά που πρέπει να λέγονται. Είναι ψυχοφθόρα αυτά μωρό μου να παλεύεις να είσαι κανονικιά, να γράφεις ιστορίες άλλων... ναι και εις άλλα με υγεία. Να είσαι κανονική με τους κανονικιούς, έτσι μπράβο μωρό μου. Κάνεις καλά τη δουλειά σου. Τόσο καλά που θα έλεγε κανείς πως κάνεις τόσο καλά δικές σου τις ιστορίες των άλλων που και οι άλλοι μπορούν και κάνουν δικές τους τις ιστορίες σου. Το κάνω κι εγώ. Μη νομίσετε πως είμαι εγώ στην ομοιότητα είναι η ομοιότητα. 

Ούτε κι εγώ τα λέω όλα. Αλλά μόλις χάθηκε η Τάρα με παράτησε και η Φρόσω, εννοώ εξαφανίστηκε. Εκείνες τις μέρες έγινε κι ένα δυστύχημα, σκοτώθηκε στην ελιά που μπαίνει από τον εθνικό στον χωματόδρομο για το σπίτι μου ένα παιδάκι με ένα μηχανάκι, 19 χρονών από τους Γαργαλιάνους. Ετυχε να είναι ο μοναχογιός ενός φίλου που μου έφτιαχνε τη μηχανή μου παλιά κι έχω να τον δω από τότε που έμινε έγκυος η γυναίκα του σε αυτό το παιδί. Κάθε φορά κάθε μέρα τώρα που βγαίνω στην εθνική βλέπω αυτά τα καντίλια. 

Η ζωή μου είναι ατέλιωτες συμπτώσεις. Δεν βλέπω τηλεόραση από το 2002 και δεν ξέρω πως συμβαίνει να ζω την επικαιρότητα συνέχεια χωρίς να έχω ιδέα. Όλα συνδεδεμένα. Ποια είναι δικά μου και ποια αλλωνών δε ξέρω, για να πω αυτό που πρέπει θα πω δεν ξέρω. Ξέρω ότι δεν είμαι εγώ. Ξέρω ότι είναι κάτι μεγαλύτερο που απλά μπορώ να διαισθάνομαι και να με επιρρεάζει. Με συναισθηματικη ομοιότητα.

Σκέφτομαι βέβαια πως δεν θα μπορούσα να μην "καίγομαι" ή να μην "σκοτώνομαι" όταν καίγονται και σκοτώνονται πχ Και το τερματίζω το μηχάνιμα που θέλω κάτι καλό να μας συμβεί να συναντιόμασταν κάπως πραγματικά και να νιώθαμε λυτρωτικά ωραία για να γίνει κάτι καλό στον κόσμο. Γιατί δεν μπορεί να είναι μόνο έτσι,