Πιέζομαι να πηγαίνω καμιά βόλτα. Να αφήνω το τηλέφωνο σπίτι και να φεύγω. Να βρίσκομαι με ανθρώπους ή ακόμη καλύτερα να φοράω τα τελετουργικά νυχτικά μου να παίρνω το ραβδί μου και ξιπόλητη να πηγαίνω με πολύ αργό βήμα στα γύρω ξωκλήσια.
Απολαμβάνω να πατώ την πουδρα από αργιλόχωμα σε κάποια σημεία του μονοπατιού και τα απολιθώματα από κοχύλια στις πέτρες. Μαζεύονται ζώα και πουλιά γύρω μου. Πότε πατάω σε μαλακά άγανα και πότε σε αγκάθια και χαλίκια μυτερά που με πονάνε και με μουδιάζουν. Σε παίρνω μαζί μου γιατί θα ήθελα να έχουμε πολύ χρόνο να στα δείξω όλα αυτά να πάμε σε μια τετραπλή ελιά που έχει έναν υπέροχο φυσικό θρόνο, εκεί που αν πιστεύεις πολύ εμφανίζεται ο Ερμής και τον ρωτάς και σου δείχνει. Θέλω πολύ να φιληθούμε εκεί. Θέλω πολύ να είσαι αυτό που πιστεύω για σένα. Ένας τρελά ευαίσθητος άνθρωπος φερμένος από άλλον κόσμο που σε έχει στείλει ο Θεός μου για να με καθαρίσει και να με δοκιμάσει.
Χαϊδεύομαι και με φιλάω μέχρι που φτάνω στην έκσταση και κάνουν κρακ οι σπόνδιλοί μου και αγαπώ. Νιώθω όμορφα. Αν μπορούσα και να με γλείψω δεν θα μου έλειπε τίποτα. Αν δεν τα ένιωθα όλα αυτά με την παραίσθηση της ύπαρξης σου, αν δεν με πονούσαν τόσο συγκεκριμένα τα πάθη σου και μπορούσα να τα ανάγω σε οικουμενικά να σε θεοποιήσω σε μια δικιά μου ολόδικιά μου θρησκεία και να αναχωρίσω.
Θα μπορούσα να πιστέψω πως είμαι εντάξει πως τα έχω όλα πως έχω βρει τον παράδεισο τον Θεό μου αν δεν ήθελα τόσο πολύ να γλειφτούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή