Νιώθω μια περίεργη ηρεμία και μια μοναξιά λες και ξεκολλάνε πράγματα από μέσα μου να λες και πάτησα και δε πετάω πια. Σα να σταμάτησαν τα φωτορυθμικά και να ανάψαν τα φώτα. Σχεδόν σα να μην είμαι εγώ πιά. Αλλά είμαι χαρούμενη. Νιώθω σα να μη χρειάζεται να κάνω τίποτε άλλο, σα να μπορώ να πεθάνω πιά, στη προσωπική μου ζωή δλδ νιώθω ότι μπορώ πια να πεθάνω ήσυχη. Γιατί τώρα ξέρω πως θα τα κατάφερνα καλά όπως και να είναι τα πράγματα. Μπορώ να φτιάχνω όμορφιές και ξέγνοιασιά για τα παιδιά να είναι χαρούμενα κι ευτυχισμένα. Να ξέρουν ότι μπορούν και μεγαλώνοντας να καταφέρουν τα πάντα μεταμορφώνοντας την κλίμακα του εφυκτού σε ουράνια σκάλα με καθημερινά πράγματα που είναι όλα γύρω μας και μέσα μας. Και έρχεται κάθε τόσο μια καλή χρονιά που την πιάνουμε από τα μαλλιά και σαλτάρουμε πάνω της και την καβαληκεύουμε και μας πάει στα όνειρά μας. Ενώ ταυτόχρονα μπορούμε να ζούμε και με το τίποτα και να περνάμε ωραία πιο ωραία πιο ζωντανά γιατί κάθε μέρα πρέπει να γινόμαστε πολυμήχανοι κι αυτό μας γεμίζει και μας κάνει να νιώθουμε ελεύθεροι άξιοι βιοπαλεστές σπουδαίοι έτοιμοι για όλα.  

Ναι, τώρα πιά εγώ προσωπικά μπορώ να πεθάνω. Είμαι έτοιμη. Να το ετοιμάσω, λίγα μαστορρματα να γίνει θαυμαστό παραδείσιο ακρογιάλι και θα είμαι πανέτοιμη. Και τώρα έτοιμη είμαι. Και ήμουν και πριν    τόσες φορές ήρθα. Ήθελα να έρθω και να μη ξαναφύγω.