Κάποιες φορές όταν νιώθω τους ανθρώπους αδιάκριτους να εισβάλουν στον χώρο μου ή σε συναπαντήματα που δεν επιθυμώ έχω βρει έναν τρόπο να αμύνομαι. Σηκώνω την παλάμη μου στην ευθεία με το κεφάλι τους και τους χαιρετάω όπως χαιρετούσαν οι αρχαίοι Έλληνες, μέσο της παλάμης τους, στέλνοντας στον άλλο την αντανάκλαση του Ήλιου. Έτσι αφού από τα μάτια μου το πρόσωπό τους καλύπτεται από την παλάμη μου δεν μπορούν ούτε κι αυτοί να δουν το δικό μου.
Εχθές εκεί που καθόμουν στην αυλή μου ανέβηκε ένα τζιπ μπήκε από την πόρτα του φράχτη ενώ είναι τόσα χωράφια κι ήρθε να γυρίσει μέσα στην μούρη μου. Έτσι, μέρα που ήτανε για να μην αγριέψω, σήκωσα το χέρι μου και χαιρέταγα έτσι μέχρι να φύγουν. Κι εκεί που είχε μισογυρίσει το αμάξι με ρώτησε κιόλα μπορώ να γυρίσω και δεν απάντησα, απάντησε όμως ναι η Νέδα. Με φτάνει σε τέτοια σημεία η αδιακρισία κάτι φορές και ξέρω ότι είναι μικρή κοινωνία εδώ κι ότι οι περισσότεροι θα με έχουν για τρελαμένη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή