Είναι από τις φορές που πάλι νομίζω ότι τα πάντα είναι ιδέα μου. Η ίδια μάχη από μικρό παιδί. Η ίδια μάχη που με απομονώνει, είναι η μάχη με την κοινή λογική. Ενώ όντως όλα είναι ιδέες και είμαστε ελεύθεροι να τις διαλέγουμε. Γι' αυτό θέλω μόνο να νιώθω μα το μυαλό μου δεν σταματά να δουλεύει να βρίσκει προσανατολισμούς να χαράζει πορείες. Μα όλα αυτά πάνω σε κάτι που η επιστήμη εξηγεί ως παθολογία. Μένω με μια αγωνία να ψάχνω τα αίτια και τα αιτιατά, κάποιο σινιάλο κάτι. Η καρδιά μου είναι δεν είναι καλά δεν ξέρω αλλά την εμπιστεύομαι περισσότερο. Το τρίτο και τελικό στάδιο της ερωτομανίας δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο που να λήγει αίσια. Κι έχω πάρει ήδη μια γεύση. Ο εγκέφαλος μου αμύνεται και μου φωνάζει να ξέρω πως είμαι μόνη μου σε αυτή την ιστορία. Θα μπορούσα να ευέβρω μια παραμυθένια έκβαση που να την βάλω μέσα σε ένα δράμα που να δικαιολογεί το ανεκπλήρωτο και να σφραγίσω κάπως το κουτί κουτί κουτάκι. Αυτό θα ήταν το πιο έξυπνο αλλά το έχω ήδη κάνει και ξανανοίγει. Θα προχωρίσω πολύ αργά προσεκτικά και μεθοδικά στην ολοκλήρωση του τρίτου σταδίου. Θα με προστατεύει η αριστοτελική σειρά των αισθήσεων. Το μυαλό μου φωνάζει πως είμαι μόνη. Η καρδιά μου λέει πως είμαι με χιλιάδες ανθρώπους και πιο πολύ μαρέσει όταν όλοι τους γίνονται ένα. Στο ένα ξεκουράζεται το μυαλό μου. Πρέπει να θυμάμαι ότι ξεκίνησα από τον Θεό και μπορώ πάντα να επιστρέφω εκεί.
Θα τον πηγαίνω τον μαλάκα τον σκύλο εκεί που έχει φαγωθεί να πηγαίνει.
Αλλά αν είμαι εγώ έτσι που έχω ψηθεί στις πιο δύσκολες και αντίξοες καταστάσεις εσύ πως να είσαι; Και που να είσαι; Άραγε με ψάχνεις; Με περιμένεις; Κάνεις όνειρα; Είσαι καλά;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή