Μπορεί να μιλάω έτσι, ότι δηλαδή συμβαίνει το ένα προς τρία, αλλά δεν παύει το έτσι να είναι ένα προς τρία (Εγώ το έχω ένα προς τρία, όλα τα άλλα μηχανάκια το δίνουν πολύ λιγότερο, μηδέν ένα τα εκατό κάπου εκεί. Το ένα προς τρία είναι τολμηρό έως βλακώδες αλλά αν ρώταγες την καρδια μου θα στο έδινε στο εκατό τα εκατό όσο κι αυτή το ίδιο κι έτσι το χώρισα πνεύμα μυαλό καρδιά και το βρήκα. Είναι κάτι περισσότερο από ένα προς τρία.)
Όμως πάντα υπάρχει το όχι και το μπορεί ίσως. Έτσι κι αλλιώς η ζωή είπε με νάζι και νόημα όχι και η ζωή είναι δυνατότερη κι από την καρδιά και από το μυαλό. Και λέω να έρθω να την ξαναρωτήσω αλλά με τόσα όχι στο ίδιο μέρος. Δεν είναι ακόμα πολλά όμως, ένα τζιζ πόνος μνήμη μηχανή όχι εκεί εκεί όχι όχι εκεί έχει χαρακτεί και χακάρει τώρα.
Μα πως μιλάμε τόσο καιρό!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή