Απίστευτο μου φαίνεται. Αύριο το πρωί τα παιδιά μας θα πάνε κατασκήνωση. Είχα το ίδιο ευφορικό συναίσθημα όταν πήγα τον Ηρακλή πρώτη μέρα στον παιδικό σταθμό. Το ίδιο φαντάζομαι θα έχω κι όταν πάει πανεπιστήμιο και φαντάρος, ίσως όταν γίνουν κι αυτά γονείς. Είναι μια ώρα που καταλαβαίνεις πως προχωράνε και περνάνε σε άλλο επίπεδο, που νιώθεις μια ικανοποίηση μετά από πολύ ιδρώτα. Σα να είναι κάπως έτσι η ευτυχία όταν την αντικρίζεις. Γιατί βλέπω πως τα παιδιά είναι σε καλύτερη φάση από εμένα, και βλέπω πως είναι σε καλύτερη μοίρα από τους περισσότερους , το είναι τους δηλαδή έχει πολύ όμορφα στοιχεία μέσα έξω. Ανήκουν σε έναν σπάνιο συγκερασμό της φύσης και … δεν είναι και καμιά φλόρικη η κατασκήνωση εκεί θα εκτιμήσουνε πέντε αληθινά πράγματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή