Πρόσεχε αγάπη μου

 

Χ+Ν

 

θα γιορτάσουμε το βιβλίο;

 

ζήλιες νεύρα παράπονα 

και ερωτική χαρμάνα 

μόνο να σε είχα μπροστά μου

αγάπη μου γλυκιά

δεν θέλω να δω άνθρωπο 

ούτε και να πάω πουθενά 

Πάμε κάπου πριβέ να ξεπουπουλιαστούμε;

στην καρδιά σε κοιτάω μάτια μου

Βασίλης Σπυρόπουλος

 

Μας πρέπει η απλότητα

Όχι γιατί

Φοβόμαστε απεχθανόμαστε

Τα σύνθετα

Αλλά γιατί αυτό απαιτεί η αλήθεια.

Απλή είναι η αλήθεια

Απλή και αφτιασίδωτη

Χωρίς πλουμίδια

χωρίς στολίδια

Σε αντίθεση με το ψέμα.

Αλήθεια

Αφετηρία κινημάτων

Αλήθεια

Θεμέλιο απελευθέρωσης

ψυχών και σωμάτων. 

στον αέρα

 

Φτάσαμε επιτέλους στο ακίνδυνο, 

 

Είναι με ειδικό βάρος οι απαντήσεις 

και μικτό κι απόβαρο.

 

για το τι χωράν οι αισθήσεις.

 κανένα σημείο σταθερό

 

σταθερό όσο το πρόσωπο ,

 

τα ροκ ζεϊμπέκικα, μπλουζ πανκ

με όσο τζαζ χρειάζεται ως  το λόουμπαπ τσιφτετέλι,

φάδος ρεμπέτικα

όλα τα κλείνω

 

όλα να τα ακούσω στον αέρα.

Απάντηση

 

Είναι με ειδικό βάρος 

Και μικτό κι απόβαρο.

 

Καλώς

 

Κάπως έτσι νιώθω. Πολλές φορές. Πάρα πολλές. 

ζόρικα σήμερα

 

Αγάπη μου, σου εύχομαι πρώτα από όλα 

να ακολουθείς αυτό που ζητάει η καρδιά σου

Υγεία Ειρήνη Ευτυχία

Και πέρα από τα καθιερωμένα

Με ταπείνωση

 Αγάπη μου

Σου εύχομαι 

Να συναντηθούμε

Αγάπη μου

Να προσέχεις

 

 

..

Ένα Δωμάτιο

 

Στο βάθος μας

ένα δωμάτιο 

Που σ' αγαπώ

 

Δόξα πατρί

Ξανατράβα.

 

 

 

 

Σε φιλώ, εσένα συγκεκριμένα

 

Συναγερμός, άγνωστο σύμβολο σφουγγαρίστρα.

Το κοντράστ προβληματίζει. Και που φάγανε τα σκυλιά τη σφουγγαρίστρα. Και Θέλουνε  ταξίδι

Πρώτα Συγύρισμα.

δελφίνι δελφινάκι πάμε πιο γρήγορα

 

Δωράκι

Ημερομηνία

αγάπησέ με βραδιές κι απομεσήμερα

 Πω πω τι γίνεται .. τι γίνεται;

Η συμβίωση είναι αρχιτεκτόνημα. Προϋποθέτει πολύ καλή αντίληψη στην σχέση. Προσωπικούς χρόνους, χώρους και κοινές συνήθειες. Λειτουργία μερών σε σύνολο. Να συμβαίνει. Προορισμένο στις ανάγκες. Ναι αλλά όταν το σκέφτομαι με ανακατεύει το αυγολέμονο ..  Στο τσακ είμαι να επιτάξω τη φιλοσοφία. Κι έχουμε και δουλειές. Εσύ είσαι με κλειστές παλάμες στις δώδεκα και καλά κάνεις, αριστοτελικά που ζεις τις μοίρες σου. Κέρνα δύο όπως σ' αρέσει, να πάμε να βγάλουμε τα ματάκια μας .. όπου, ζωή μου , γοργόνα μου

 

πάμε για την ευτοπία 

 

ΤΑΠΡΩΙΝΑΜΟΥ

ΝΑΣΟΥΔΙΝΩΜΑΙ

ΑΡΓΕΝΤΙΝΗΜΟΥ

ΝΑΜΟΥΔΙΝΕΙΣ

ΤΑΒΡΑΔΙΑΣΟΥ

 

σε βλέπω στον χώρο να κινείσαι, να κάθεσαι στο γραφείο., σου 

σε χαζεύω. 

Δείξε μου, θες να τα δούμε μαζί αυτά που φτιάχνεις; τι φτιάχνεις; 

Να κάτσω δίπλα σου, να αγγιχτούμε.        Και τί να πειράζει,      πανάθεμα!!! 

.. Να πιάσω μια άπλα να έρχεσαι

Να πάρουμε το ίδιο ΤΑΧΙ

Ζεϊμπεκιά τζαζ με φλαμένγκο γυρίσματα  

Στο διαταύτα πιστεύω

Καρφώνομαι.

Πνίγομαι  

Ζητιανεύω .

Νύχτα πόνος

 Νύχτα αγάπη μου πόνος. Μια νύχτα πόνος.αγάπη μου μαζί σκοτεινοί 

Τη ζωή σχίζω δρόμο 

να με βρεις να σε βρω

Νύχτα αγάπη μου πόνος

Έβγαλα το σακάκι μου και ξάπλωσα

Μόνος.

Νύχτα αγάπη μου πόνος. Όλα. Μια νύχτα πόνος.αγάπη μου μαζί σκοτεινή μου ζωή

Νύχτα αγάπη μου πόνος. Σε θέλω. Μόνος

Έβγαλα το σακάκι μου και ξάπλωσα

Νύχτα Σε θέλω Αγάπη μου πόνος

Σχίζω δρόμο να σε βρω να με βρεις.

Αγάπη μου μαζί σκοτεινοί νύχτα πόνος 

Δίπλα σου μάτωσα

Έβγαλα το σακάκι μου και ξάπλωσα

Αγάπη μου νύχτα πόνος. Μια νύχτα πόνος.αγάπη μου μαζί σκοτεινοί η ζωή

Νύχτα αγάπη μου πόνος

Έβγαλα το σακάκι μου και ξάπλωσα

Σχίζω δρόμο να σε βρω. Σε θέλω

Σε θέλω και σχίζω δρόμο να σε βρώ

Μόνος. Νύχτα η αγάπη μαζί σκοτεινοί.

 

 .. συνήλθα κάπως. Ομορφιά μου

διερωτήσεις

 ανακατοσούρα ιμηκρανία ατονία νύστα άπνοιες

 

γιατί μου λείπεις μάτια μου

 

 

που τα θέλεις τα αστέρια; πες μου 

το τραγούδι της αγάπης

 

Η ερωτική αγάπη, όπως κάθε αγάπη, είναι πράξεις. Ακολουθείς τον δρόμο της καρδιάς σου. Της προσφοράς και της αφιέρωσης, με κάθε δυνατό τρόπο.  Αγαπάς κάποιον, αγαπάς αυτό που είναι, όλη την ζωή του, τον ουρανό και τη γη του. Τίποτε δε μπορεί να σε κρατήσει μακριά του. Μπορείς να δώσεις τα πάντα γι' αυτόν χωρίς τον παραμικρό δισταγμό.  Τα ρίχνεις όλα στα πόδια του, ακόμα κι αν σε έχει διαβεβαιώσει πως πρόκειται να τα τσολοπατήσει. Ακόμα κι αν τα έχει ήδη τσολοπατήσει. Εσύ ζεις για να τα ξαναμαζέψεις και να του τα ξαναρίξεις, πιο δυνατά, όλα στα πόδια του. Γιατί αυτή είναι η αξία της ζωής και των πραγμάτων της.  Η λύτρωση και η απελευθέρωση. Η ύστατη στιγμή και η θέωση.  

Αστραπή

 

Την ημέρα που θα πιστέψω ότι τελείωσε

Θα βγω να σε χορέψω

Με καταιγίδα μεγάλη στην παραλία,

να με φτάσεις στον ουρανό, με μια αστραπή.

Θα πάρω το καπελάκι μου και θα φύγω.

Θα είναι ένα σιδερένιο καπέλο,

με ένα κέρατο  σα φαλλό στη κορυφή.

ΑΣΤΡΑΠΗ

 

ΑΣΤΡΑΠΗ

 

Την ημέρα που θα πιστέψω ότι τελείωσε

, θα πάρω το καπελάκι μου και θα φύγω.

 

Θα είναι ένα σιδερένιο καπέλο,

με ένα κέρατο σα φαλλό στην κορφή.

 

Θα βγω για να σε χορέψω.

Με καταιγίδα μεγάλη στην παραλία.

Να με φτάσεις ως τον ουρανό

, με μιαν αστραπή.   

 

Δεν ξέρω τι μπορεί να ορίζει τις αφετηρίες και τα τέρματα. Τις αλλαγές στις καταστάσεις, τα προαπαιτούμενα και τα συναφή. Πέρα από τις δικές μας προσπάθειες και τις δισεκατομμύρια παραμέτρους, τα άστρα και τα ζώδια, το τα πάντα ρει και ουδέν μένει. Μα όπως κι εσύ ξέρεις, φαντάζομαι θα έχεις κάνει λίγο γεωλογία, η ουσιαστική γενική αλλαγή είναι τόσο αργή που οτιδήποτε συντελείται ραγδαία είναι φαινόμενο περαστικό κι επηρεάζει μια επιφάνεια, μια συγκεκριμένη συνθήκη, όσο κι αν μπορεί να προσθέσει ή να αφαιρέσει κάτι. Τα σημαντικά από την διάσταση που συνηθίζουμε να αντιλαμβανόμαστε ως κυρίαρχη στις αισθήσεις μας, ξέρουν να επιζούν, να λάμπουν και να την φωτίζουν, να βλέπουμε τις βλακείες. Έχω περάσει τόσες ώρες ατέλειωτες μέσα σε ονειροφαντασίες, σε μεταφορές και ποιήσεις που ο κόσμος μου αυτός είναι πιο ισχυρός από την αηδία που λέγεται πραγματικότητα και με θλίβει και με περιορίζει γιατί με θέλει κάπως συγκεκριμένα, με κατηγοριοποιεί και με συγκρίνει, μου απαγορεύει και μου επιτρέπει, με σβήνει, με κλειδώνει και μου ζητάει κλειδιά, τα κλειδιά που καταπίνει. Την ναυαρχίδα μου μέσα στην υφαλοκρηπίδα, τα στρατεύματά μου προωθημένα. Ότι πολυτιμότερο έχω είναι η καύλα μου η τόσο εγκεφαλική που έχω για σένα. Και σε προτιμώ αχτένιστη από το αλάφιασμα μέσα στην αγκαλιά μου. Αλλά λίγοι μπορούν να ξέρουν πόσο σημαντική πράξη είναι το ατένισμα, όταν πρόκειται για έναν ποιητικό νου. Το πόσο κοπιαστικό μπορεί να είναι. Κι αυτό που θα μπορούσαμε να πούμε ξεκούραση και ξαλάφρωμα στο άγγιγμα το συγκαταβατικό που είναι από προσμονή και προσευχή χτισμένο, τόσο βαθιά που τίποτε, κανένας σεισμός, δεν μπορεί να το γκρεμίσει. Κι ας έμεινε από τους βάρβαρους μόνο η βάση εκεί. Υπάρχουνε πράγματα καθημερινά που θα μπορούσαν να μας δώσουν χαρά και δύναμη επίγεια, με επίγεια πράγματα. Όχι απαραίτητα λογική. Όμως έναν εμπλουτισμό των αισθήσεων, μια μεταφορά. Ομόνοια-Νέα Ιωνία, δεν ξέρω τι είναι αυτό, τι μπορεί να εννοεί αυτό. Κάθε μέρα στις δώδεκα βασανίζομαι αν όντως σε έχω χάσει, από μέσα σου και τι έχεις γίνει. Μα δεν βλέπω τίποτε ανίκητο που να εμποδίζει. Τους δυό. Η σιωπή και τα σκοτάδια που με βουτάν από τα αρχίδια και μου τα δίνουνε και τα τρώω και δυναμώνω γιατί πεθαίνω απ΄ την πείνα. Θα μπορούσαμε όμως να ξεκουραστούμε κάπου, να μιλήσουμε τις σκέψεις μας για το πώς μαζί. Κι είναι ώρα που τρέχουν αλλαγέ,ς με την φαντασία πάλι να καλείται να κάνει κουμάντο σε πράγματα πρακτικά. Και θα ήταν ωραίο να έβγαινε μια κοινή απόφαση από μια στιχομυθία, έτσι πιο λαϊκιά και αχτένιστα από αλάφιασμα. Θα ήταν ωραία και ας έβαζα όλα τα υλικά μου, τί να τα κάνω, πόσες πασιέντσες να τα ρίξω. Κάνω ένα βήμα τυφλό και κουφό στα νερά. Τραίνα που πήρα. Συγνώμη αν βρήκα την ώρα. Ξέρω ότι είσαι σε θλίψη. Δυσκολεύομαι με τόσο συναίσθημα να βγαίνω από το είναι και να γίνομαι ο τρίτος. Δε μπορώ για πολύ ώρα, χωρίς τον έρωτα μου τελειώνει γρήγορα η αναπνοή. Δεν βρίσκω νόημα να φτιάξω το οτιδήποτε. Ξέρω τι είμαι και τι χρειάζομαι και νομίζω ότι νιώθω τι είσαι και τι χρειάζεσαι, τις μεγάλες και τις μικρές ώρες που σε νιώθω κοντά μου, κόντρα σε όλα τα δολοφονικά γεγονότα και τις οπτικές από το πάτωμα και τις οπτικές τις πάνω από τη σκεπή. Με ότι τελικά έγινε σηκώθηκα όρθια και βάρεσα προσοχή. Γι’ αυτό θέλω να αγκαλιαστούμε στα όρθια πρώτη φορά. Να το κάνουμε έτσι στον τοίχο, να τον γκρεμίσουμε. Για να ενωθούμε χωρίς άλλες προϋποθέσεις πέρα από αυτά που μπορούμε κι αντέχουμε. Έχω κάνει τόση ασκητική και αφαίρεση στην φαντασία που έχουμε μείνει μόνο εμείς. Και ευτυχία είναι ο ένας πλάι στον άλλο κι ο βόμβος από τις καρδιές μας, μόνο, τίποτε άλλο. Να είμαι δίπλα σου όποτε με ζητάς.  

Της είπα θέλω να σ' αγαπήσω

κι ότι ενδιαφέρομαι για την αγάπη σου, την υγεία και την ζωή σου.

* Είναι ωραίο που διαβάζει τη σκέψη μας. Ακούει τις καρδιές μας!

Μπορεί να ταξιδεύει μέσα στην ηλεκτρισμένη αλήθεια.

 Μου το είπε . Να 'ρθω

 

Είμαι καλύτερα. Έχω πέσει με τα μούτρα στο βιβλίο. Θέλω να φύγουν όλα. 

Με τη ζωή μας τί θα γίνει;

Δύναμη και κουράγιο

 Ακόμη κάτω

Οι αληθινά πολύ πονεμένοι δεν γράφουν. Όπως και οι αληθινά πολύ ερωτευμένοι δε γαμούν. 

Θα ήθελα απλά μόνο να σ' αγκαλιάσω όπως στον έρωτα.  Θέλω απλά μόνο να σ' αγκαλιάσω όπως στον έρωτα. 

Σε θέλω και μου λείπεις και αμφιβάλω περισότερο αυτές τις μέρες. Η πραγματικότητα θάνατος

 Η ματαιότητα ουρλιάζει κι η στέριση. Μου βάζει για σένα ερωτήσεις η Ελίζα. Δεν ξέρω τίποτε και είμαι ΟΚ που δεν θα μάθω.  

Να νιώσω θέλω. Το εμείς. Να το νιώσουμε. Έλα να βρεθούμε, 

 

Πόνος. Μέση. Ξάπλα. Διάβασμα 

 

Τί

 

Έχει τρομερή ησυχία. Ξαπλώνω στο κρεβάτι μας, κοιτάζω το μαξιλάρι δίπλα μου και η σκέψη μου βρίσκει αγαλλίαση κι η φαντασία μου ανακούφιση σε πολύ μικρά κι απλά πραγματάκια. Απλά, λίγο πιο κοντά, πιο κοντά.  Είναι πολύ εσωτερική η κίνηση που θέλω να μοιραστούμε.

Ανοίγω την καταπακτή, βγαίνω και καπνίζω στην σκεπή. Είναι κρύσταλλο η νύχτα. Μου στοιχίζει τώρα πιο πολύ που δεν είμαι εκεί αλλά δεν πρέπει να το σκέφτομαι έτσι. Προσπαθώ να βλέπω τι μπορώ και να το κάνω. Να είμαι βράχος αν θες, να είμαι νερό.

Να κινούμαι όσο ζω με την επιθυμία να σ΄ αγκαλιάσω. Να σου χαρίζομαι μες τη μέρα. Να είμαι κοντά σου, να αφήνομαι στο είναι μας.  Έστω κάπου λίγες μέρες, πάμε. Στύβω το μυαλό μου να βρω κάτι να ταιριάζει και δεν βρίσκω τίποτε άλλο εκτός από την παρουσία. Μια ευκαιρία στο όσο είναι τώρα εφικτό.

Κεφάλι μου πεντάμορφο και μεγάλο, μάτια μου, μάτια μου, μάτια μου ρουφηχτά και όλα τα παραπάνω και τα παρακάτω. Προσεύχομαι να παίρνεις αγάπη, να έχεις δύναμη, με φόρα για τη ζωή.

Να προσέχεις να ξεκουράζεσαι. Σ΄ αγαπώ και μου λείπεις.  Πάρα πολύ. Εδώ. Πάω να καπνίσω άλλο ένα στην σκεπή. Με ανοιγμένα γραπτά και βιβλία. Πόνος ζωοποιός. Τί να μιλήσω ..

Είσαι το Εσύ μου και είμαι το Εγώ σου

 

Έψαχνα να βρω μια μεταφορά, 

για να φύγουμε,

Μια μεταφορά, για την ευτοπία να φύγουμε. 

Για σένα πονώ με λιτανείες από παλιά μεθεόρτια τραύματα. 

Κι όπως σε είδα ομορφιά μου με τα μαύρα στις αγκαλιές, ηλεκτρίστηκα.

  γιατί ανησυχώ που δε σε έχω ακόμα αγαπήσει.

 

Τι περίεργο, έρχεται το γεράκι όταν τόσο ζητώ να δω μακριά,

 έρχεται και πετάει κοντά μου. 

Δείχνει το δρόμο στο μαραμπού και το άλμπαντρος. 

Η κουτουλιά που θέλω να σου δόσω όλη 

ένα φιλί με κολλημένα αγκαλιά τα κρανία, πλοκάμια τα σώματα. 

Να σου πω σ' αγαπώ, σε νοιάζομαι, είμαι μαζί σου, σκοτώνω για σένα. 

Φτάνω σε κάτι που δεν έχει διάσταση, δεν είναι εικόνα.

 

 

Ταξιδεύουμε

 

Ταξιδεύουμε.

 

 

Χαρτάκια από events που μέσα σε μια νύχτα στις τσέπες φθείρονται. Απ' το γύρεμα, στου δρόμου το κοίταγμα. Τη στιγμή που σε πίστεψα. Στιγμή τη στιγμή. Της μοναξιάς του πουθενά οι σκέψεις. Τα φωτάκια μακριά. Να σου λέω ότι θέλω.

 Ένα αυτοκίνητο που ανεβαίνει το βουνό και φωτίζει σα πορτατίφ το φεγγάρι. Τα λίγα μέτρα που περπατήσαμε. Τις γραμμές σου στο χέρι μου. Το χέρι σου στο χέρι μου. Κι αν σου λέω ότι θέλω, πάμε όπου θες.

 

...ψυχραιμία. Αλλάζουνε κάποιοι συσχετισμοί, αυτό είναι, καρδιά μου. Ψυχή μου όμορφη.     Στιγμές εσωστρέφειας που σε βγάζουν πιο δυνατό.       Κι εγώ εδώ. Κόβω ξύλα, μαγειρεύω, φτιάχνω το βιβλίο, σε σκέφτομαι, πονάει. Φτιάχνω φτερά για το κλουβί.  Είμαι εκεί

Η απόλυτη οικειότητα

 

Κάνει τόσο ψύχρα, γυαλιστερή. Κάποια πράγματα είναι που δεν τα διαλέγουμε. Τραυλό μυαλό κάθε φορά θυμάται τον σεισμό.

Μια λεκάνη χωρίς τοίχο, ένα καλοριφέρ που κρέμεται στο κενό. Την πόλη χωρίς φώτα, το γεμάτο φεγγάρι, την αγωνία στα σύννεφα.  Από παντού κραυγές. Να φύγουμε από δω μέσα. Ησύχασε, θα φύγουμε από δω μέσα.

Πάρε με αγκαλιά. Αγκαλιά. Μητρική αγκαλιά. Δε ξέρω. Δεν ξέρει κανείς τίποτα. Εντάξει; Είναι εντάξει αυτή η καρέκλα; Θα έπινες κάτι ζεστό; Θες να ντυθούμε καλά και να πάμε να περπατήσουμε προς το βουνό;

Σε χαϊδεύω πόση ώρα και το δέρμα σου κρύο. Μπάζει από την πόρτα του κενού το φέρνει. Σε κάμποσο θα αλλάξει ο αέρας. Ο Αέρας μπορεί ότι σκεφτεί. Και θα ξέρει τί είναι ζωή.    Τα δύσκολα κομμάτια είναι για να τα αναλαμβάνουν οι έμπειροι.

Ξεκούραση σε αγκαλιά. Νιώθεις τη χλόη και ελαφροπατάς. Συνομιλείς με το κελάρυσμα. Κύμα το κύμα, Άνοιξη με Άνοιξη. Φεγγάρι το φεγγάρι. Η Αλήθεια σκοτώνει τη Δύση.  Και Τέρμα.    

Μια αγκαλιά, ζεστή αγκαλιά, σκέτη αγάπη. Νιώθεις παράξενα, αν είσαι «παιδί του σωλήνα». Πώς είναι να δέχεσαι μια ζεστή τρυφερή προστατευτική αγκαλιά; Δεν ξέρω πως είναι αυτό που λείπει. Είναι μια απόφαση της φαντασίας κι αυτό. Αν είναι καλύτερα ή χειρότερα έτσι. Και κατά που να γυρίσουμε να βρούμε να φάμε το περίεργο φρούτο που λέγετε ευτυχία και βαθιά ριζωμένη χαρά.

Ζεστασιά και ασφάλεια σε μια αγκαλιά. Απόλυτη οικειότητα.

Ψάχνω για ωραίες μνήμες και δυσκολεύομαι. Είναι αναλαμπής γελοίο το πώς αλλάζει η συμπεριφορά μπροστά στους συγγενείς και στην γειτονιά. Οι άνθρωποι συνήθως δείχνουν καλύτεροι μπρος στον κόσμο. 'Ετσι κι εγώ από μικρό ήθελα το δωμάτιο μου στην πλατεία. Κι αν είναι ένα κακοποιημένο σκυλί που δαγκώνει, Θα το τακτοποιήσουν καταλλήλως εκεί.   

 

Μια ζεστή αγκαλιά ...α

Wish Ι Were There

 

Τούφες

 

Τούφες έπεφτε το χιόνι στην παραλία. Η θάλασσα αναριγούσε κι άχνιζε. Μέσα στα αυτιά μου ανάσαινε. Κι ήταν η κίνησή της λες αναστεναγμοί από μια απέραντη κοιλιά. 

Ανοίγεται πολύ αισθησιακά το τοπίο στην καύλα της μοναξιάς. Ώσπου παχνιάζει τελείως η εικόνα, γίνεται ατμόσφαιρα εσωτερική. Μουνιά ξυρισμένα πόρτες ξεκλείδωτες. Με τον ρομαντισμό του δοσίματος που μόνο οι ωραίοι αλήτες καταλαβαίνουν. 

Πώς πιάνεται ο χρόνος. Τούφες απ' τα μαλλιά της γλιστρούν ανάμεσα στ' ανοιγμένα μου δάκτυλα. Πρόσωπα αλλάζοντας όπως ο τόπος. 

Φανερώσου

 

 

Έχεις καθόλου χρόνο;

 

Τι κάνεις αύριο βράδυ; Πάμε μαζί κάπου έτσι για ένα ποτό; 

γιατί τη ΛΟβ

 

Δε ξέρω γιατί συμβαίνει. Μόλις έθαψα την Λοβ. Την βρήκα 100μ από το σπίτι πάνω σε μια πέτρα άθικτη, εννοώ χωρίς να φαίνεται κάποιο χτύπημα ή πληγή. Μόνο που είχε βγάλει αίματα από το στόμα. Δε μπορώ να καταλάβω. Γιατί! Γιατί τη Λοβ 

Την έχω ακούσει στέρεο και κάνω κάτι συνειρμούς γάμησέ τα.   

αναζητώντας τον χαμένο χρόνο

 

άσε με, απεργώ κι εγώ σήμερα κι έτσι. 

άουτς    χαχαχα 

τι είναι εκεί;

Κολωνάκι ε .. 

όχι! Εξάρχεια;

καλά...

 

Είναι ένας κιθαρίστας κι ένας ντράμερ κι όποτε παίζουνε την πέφτουν όλες στον ντράμερ και ο κιθαρίστας τίποτα. Τα παίρνει μια μέρα και του λέει, άντε ρε με τις βλαμμένες που σου την πέφτουνε αφού δεν ξέρεις από μουσική εσύ ντάπα ντούπα. Προβληματίζεται ο ντράμερ κι όπως πήγαινε μπαίνει σε ένα μαγαζί με όργανα. Λέει στον πωλητή θέλω αυτό το σαξόφωνο εκεί πάνω κι αυτό το ακορντεόν. Και του λέει ο πωλητής, καλά, τον πυροσβεστήρα στον κατεβάζω να στον δώσω το καλοριφέρ όμως πως θα το ξεβιδώσω; 

     

 

Ο το δωμάτιο είναι σκιερό. Μεγάλα παράθυρα με στόρια ανοιχτά και κατεβασμένα. Βρίσκω καταφύγιο σε με εξπρεσιονιστική τοπιογραφία του Μονέ. Είναι ανακουφιστηκά όμορφο στην ερημιά του. Πόρτες ακούγονται από το βάθος, θόρυβοι που σωπαίνουν και ξανα ... εμένα φωνάζουν;

Μωρό μου είναι σούπερ αυτός ο γιατρός! Μου έδωσε την αγωγή που ήθελα πριν του την ζητήσω! Σελήνιο μαγνήσιο και Τ4 πενηντάρι που θα το κόψουμε σιγά σιγά βάλαμε στοίχημα. Είμαι πολύ καλά! Και έχει και ιατρείο στην Αθήνα, δεν θα τον χάσω. 

 

 

Δε θα το πιστέψεις! Από 12μιση που είχα πριν τρεις μήνες κι έκοψα τα χάπια 10 μέρες και έβαζα ιώδιο στους καρπους και μετά άρχισα πάλι το πενιντάρι το έφτιαξα. Τώρα τις πήρα κι έχω κάνει άκρη στο δρόμο και σου γράφω. Να πάρω Σελίνιο τώρα σελίνιο να βρω την δώση μου. Πάω σε καινούριο γιατρό, πρώτη φορά και θα του τα πω όλα αυτά να δω τι θα μου πει. 

Κι όλα καθαρά. Τα αιμοπετάλια μόνο λίγο. Τι να δίχνουν τα αιμοπετάλια;

ΜΗΤΡΟΠΑΝΟΣ

 

Καλημέρα μάτια μου, πώς είσαι; καλά είσαι. καλό μήνα. προσπάθησα λίγο να γράψω εχθές αλλά από το πολύ δεν έβγαινε κάτι της προκοπής. Θέλει πολύ σιγά και ήμουνα βουρ. θέλει πολύ σιγά τέτοια αγκύλωση που έχω πάθει. Και τρέχω για διαδικαστικά, για του κόσμου τα πράγματα. Πέμπτη Παρασκευή έχουμε πρόβες Σάββατο παράσταση. Να πάω να δω το σπίτι, να φτιάξω πλάνο να το μεταμορφώσω να το κάνω ανεξάρτητο κράτος να ρολάρει να μπορώ κι εγώ χωρίς καμιά πίεση να κάνω την μυσταγωγία μου ήρεμα κι ωραία. θα μπορούσαμε εν το μεταξύ να βρισκόμασταν κάπου αλλού όμως. Αν υπάρχει θέληση και μια σχετική ψυχραιμία. Θα βοηθούσε .. και πιστεύω θα μου έμενε μυαλό γιατί διαδικαστικά είναι να γίνουν πράγματα που γνωρίζω, πόσο να τα χάσω ρε πούστη!  

Πάω Καλαμάτα τώρα σε λίγο, έχω γιατρό και είναι και γιορτή.  Σε φιλώ μωρό μου. Σε φιλάω γαμώτο.

  Ακούω τον Μητροπάνο

 

Πεθαίνω να σε τελειώσω.