Κάνει τόσο ψύχρα, γυαλιστερή. Κάποια πράγματα είναι που δεν τα διαλέγουμε. Τραυλό μυαλό κάθε φορά θυμάται τον σεισμό.
Μια λεκάνη χωρίς τοίχο, ένα καλοριφέρ που κρέμεται στο κενό. Την πόλη χωρίς φώτα, το γεμάτο φεγγάρι, την αγωνία στα σύννεφα. Από παντού κραυγές. Να φύγουμε από δω μέσα. Ησύχασε, θα φύγουμε από δω μέσα.
Πάρε με αγκαλιά. Αγκαλιά. Μητρική αγκαλιά. Δε ξέρω. Δεν ξέρει κανείς τίποτα. Εντάξει; Είναι εντάξει αυτή η καρέκλα; Θα έπινες κάτι ζεστό; Θες να ντυθούμε καλά και να πάμε να περπατήσουμε προς το βουνό;
Σε χαϊδεύω πόση ώρα και το δέρμα σου κρύο. Μπάζει από την πόρτα του κενού το φέρνει. Σε κάμποσο θα αλλάξει ο αέρας. Ο Αέρας μπορεί ότι σκεφτεί. Και θα ξέρει τί είναι ζωή. Τα δύσκολα κομμάτια είναι για να τα αναλαμβάνουν οι έμπειροι.
Ξεκούραση σε αγκαλιά. Νιώθεις τη χλόη και ελαφροπατάς. Συνομιλείς με το κελάρυσμα. Κύμα το κύμα, Άνοιξη με Άνοιξη. Φεγγάρι το φεγγάρι. Η Αλήθεια σκοτώνει τη Δύση. Και Τέρμα.
Μια αγκαλιά, ζεστή αγκαλιά, σκέτη αγάπη. Νιώθεις παράξενα, αν είσαι «παιδί του σωλήνα». Πώς είναι να δέχεσαι μια ζεστή τρυφερή προστατευτική αγκαλιά; Δεν ξέρω πως είναι αυτό που λείπει. Είναι μια απόφαση της φαντασίας κι αυτό. Αν είναι καλύτερα ή χειρότερα έτσι. Και κατά που να γυρίσουμε να βρούμε να φάμε το περίεργο φρούτο που λέγετε ευτυχία και βαθιά ριζωμένη χαρά.
Ζεστασιά και ασφάλεια σε μια αγκαλιά. Απόλυτη οικειότητα.
Ψάχνω για ωραίες μνήμες και δυσκολεύομαι. Είναι αναλαμπής γελοίο το πώς αλλάζει η συμπεριφορά μπροστά στους συγγενείς και στην γειτονιά. Οι άνθρωποι συνήθως δείχνουν καλύτεροι μπρος στον κόσμο. 'Ετσι κι εγώ από μικρό ήθελα το δωμάτιο μου στην πλατεία. Κι αν είναι ένα κακοποιημένο σκυλί που δαγκώνει, Θα το τακτοποιήσουν καταλλήλως εκεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή