PABLO NERUDA, 20 poemas de amor y una canción desesperada, XIV, μετ. Αλέκα Πλακονούρη
Παίζεις όλες τις μέρες με το φως του σύμπαντος.
Ντελικάτη επισκέπτρια φτάνεις στα λουλούδια και στο νερό.
Είσαι περισσότερα απ’ αυτό το λευκό κεφαλάκι που πιέζω
σαν τσαμπί ανάμεσα στα χέρια μου κάθε μέρα.
Με κανέναν δεν μοιάζεις από τότε που σ’ αγαπώ.
Άφησέ με να σε ξαπλώσω ανάμεσα σε κίτρινες γιρλάντες.
Ποιος γράφει τ’ όνομά σου με γράμματα καπνού ανάμεσα στ’ αστέρια του νότου;
Αχ, άσε με να σε θυμάμαι όπως ήσουνα τότε, όταν ακόμα δεν υπήρχες.
Ξαφνικά ο άνεμος ουρλιάζει και χτυπά το κλειστό μου παράθυρο.
Ο ουρανός είναι ένα δίχτυ γεμάτο σκοτεινά ψάρια.
Εδώ ξεσπούν όλοι οι άνεμοι, όλοι.
Γδύνεται η βροχή.
Περνούν φεύγοντας τα πουλιά.
Ο άνεμος. Ο άνεμος.
Εγώ μονάχος μπορώ να παλέψω ενάντια στη δύναμη των ανθρώπων.
Η καταιγίδα στροβιλίζει σκουρόχρωμα φύλλα
και λύνει όλες τις βάρκες που χτες βράδυ έδεσαν στον ουρανό.
Εσύ είσαι εδώ. Αχ, εσύ δεν φεύγεις.
Εσύ θα μου απαντάς μέχρι την τελευταία κραυγή.
Κουλουριάσου πλάι μου σαν να φοβάσαι.
Ωστόσο πού και πού μια παράξενη σκιά περνά απ’ τα μάτια σου.
Τώρα, ακόμη και τώρα, μικρούλα, μου φέρνεις αγιόκλημα
κι έχεις άρωμα ως και στα στήθη.
Ενώ ο θλιμμένος άνεμος καλπάζει σκοτώνοντας πεταλούδες
εγώ σ’ αγαπώ κι η χαρά μου δαγκώνει το στόμα σου που είναι από δαμάσκηνο.
Πόσο θα έχεις πονέσει για να με συνηθίσεις,
τη μοναχική και άγρια ψυχή μου, το όνομά μου που όλοι το αποδιώχνουν.
Έχουμε δει τόσες φορές να καίγεται το αστέρι ενώ φιλιόμαστε στα μάτια
και πάνω απ’ τα κεφάλια μας να ξετυλίγονται τα λυκόφωτα σαν βεντάλιες που στροβιλίζονται.
Τα λόγια μου έπεσαν σαν βροχή πάνω σου και σε χάιδεψαν.
Για πολύ καιρό αγάπησα το ηλιόλουστο σώμα σου από μαργαριτάρι.
Μέχρι που νομίζω πως κυριαρχείς στο σύμπαν.
Θα σου φέρω απ’ τα βουνά λουλούδια χαράς, καμπανούλες,
σκουρόχρωμα βελανίδια κι ένα καλάθι άγρια φιλιά.
Θέλω να κάνω μ’ εσένα
ό,τι κάνει η άνοιξη στις κερασιές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή