Είναι πάλι στη φάση το φεγγάρι που το μυαλό μου ζητάει να εξετάσω την εκδοχή του τρόμου και της απέχθιας. Αυτό δλδ που έχει καταγραφεί ως επίσημη εκδοχή. Απόρηψη. Παράνοια. Απόρηψη. Παράνοια. Φοβάμαι να το γράψω τρίτη φορά. Δεν θέλω. Φοβάμαι. Νιώθω εγκατάληψη και ντροπή. Δεν γιατρεύεται. Η επίσημη εκδοχή μιλάει για απέχθεια. Για ξερατά. Για τον χαμένο μου εαυτό. Για προσβολή. Ω σε μια θέση αμετακίνητη. Παράνοια. Απόρηψη και παράνοια. Απόρηψη και παράνοια. Απόρηψη και παράνοια. Να. Δε φοβάμαι. Το γράφω. Αμετακίνητη στάση Απόρηψη και παράνοια. Να δε φοβάμαι. Απόρηψη. Απόρηψη. Απόρηψη. Δε φοβάμαι. Δε φοβάμαι. Δε φοβάμαι. Εγκατάληψη. Διαταραχή. Παράνοια. Φοβάμαι. Δε φοβάμαι. Φοβάμαι. Δε φοβάμαι. ...κι αυτή η μαργαρίτα όπως την αρχίζεις έτσι να τελειώνει... δε μ'αγαπά. Μ'αγαπά. Δε μ'αγαπά. Δε γιατρεύεται. Εγκατάληψη. Φόβος. Ντροπή. Παράνοια. Απέχθεια και φόβος. Αμετακίνητη θέση. Απόρηψη. Φόβος. Ντροπή. 

 Αχ Ψυχή μου

Αγάπη μου άγνωστη