στη Γκέμμα

 

-Ναι;

-Γειά. Εμ… Δε χρειάζεται να συστηθούμε –θα μας έπαιρνε και το ξημέρωμα με κάτι τέτοιο…- άσε που έχουμε απόψε να πάμε στη Γκέμμα! Σωστά. Συγνώμη που δεν σε πήρα αμέσως, θα καταλάβεις. Πες ναι!

-Δεν το πιστέυω! Πώς τα κατάφερες!

- Άκου. Θα κρατώ ένα μεγάλο πορτοκάλι, γιατί δεν πρόκειται με τίποτα να με γνωρίσεις αλλιώς. Στις οκτώ. Αμάν! τα δευτερόλεπτ! Τουτ…

Αυτή ήταν η πρώτη ζωντανή επαφή τους. Και η πρώτη απόπειρα της Ηλέκτρας να εμφανιστεί σε δημόσιο χώρο μετά την επιστροφή της στην Αθήνα. Ήταν τελείως παρακινδυνευμένο όλο αυτό αλλά δε θα ανέβαλε πια τη συνάντηση για κανένα λόγο. Ακόμα κι αν ερχόταν το τέλος του κόσμου, κυριολεκτικά όμως. Γιατί έπρεπε πρώτον να συναντήσει την Ελένη, να της δείξει πώς θα γινόταν από δω και πέρα. Και δεύτερον στο θέατρο βρισκόταν το καινούριο της τσιπάκι, το ειδικά πειραγμένο γι’ αυτή. Θα το έπαιρνε από κάποιον μυστήριο τύπο, τον φωτιστή του θεάτρου, όπως είχε ήδη κανονιστεί.

Έμεινε για λίγο να κοιτά την οθόνη του τηλεφώνου και να θυμώνει που αυτό έκλεισε αυτόματα, ένα δευτερόλεπτο πριν ολοκληρωθεί το σκανάρισμα της κλήσης ώστε να αποφευχθεί η ταυτοποίηση και ο εντοπισμός. Ύστερα έκλεισε απαλά τα μάτια,  χαμογέλασε κάπου ανάμεσα σε μια βαθιά ανάσα κι έναν γουργουριστηκό αναστεναγμό. Γιατί ήξερε πως αν δεν ήταν έτσι η κατάσταση ίσως και να μην την συναντούσε ποτέ..

Σίγουρα αν ήταν αλλιώς τα πράγματα δεν θα τη γνώριζε σε αυτό το βαθμό. Είχαν ζήσει ήδη αρκετές ζωές μαζί, όμως αυτή έμελε να είναι η πιο σημαδευτηκή. Ήξερε πως οι δυο τους θα γύριζαν το κλειδί για να αλλάξει ράγες και να πάρει στροφή ολόκληρη η Ιστορία. Η φόρμουλα είχε εφαρμογή, αυτό δε μπορούσε κανείς μα κανείς να το αμφισβητήσει. Αρκεί να άρχιζε να τρέχει η εφαρμογή για να την δουν και να την παραδεχτούν, θέλοντας και μη, όλοι.  Το ασύλληπτο μέγεθος της εφεύρεσης που διαμόρφωσε τη φόρμουλα, καθώς και ο ίδιος ο ρόλος της στην εν δυνάμει εφαρμογή της, προκαλούσε δέος στην Ηλέκτρα.

Αυτή τη φορά όμως έμεινε απλά να σκέφτεται την Ελένη. Όχι, όχι δε σκεφτόταν ακριβώς. Ένιωθε την άχρονη προσμονή όπως είναι η χαρά στις στιγμές μετά την ικανοποίηση. Λες και βρισκόταν στο εργαστηριακό περιβάλλον του αέρα μέσα στο κενό που σφίγγουν δύο παλάμες. Μετρούσε την ατμοσφαιρική πίεση της βεντούζας. Και πραγματικά χανόταν μέσα σε αμέτρητες ατμόσφαιρες. Έφτιαχνε γύρω της τη δική τους ατμόσφαιρα και ανάσαινε με τέτοια τρομακτική ευχαρίστηση που κόλλαγαν κι έσβηναν όλα.

Αν είναι δυνατόν! Εδώ παιζόταν η έκβαση της εφαρμογής κι η ζωή της στο χιλιοστό! Κι αυτή ήταν μέσα εκεί, μες το κέντρο, αναπάντεχα χτυπημένη.

Προσπαθούσε μάταια να το εκλογικεύσει. Να δεχτεί ότι είχε, κατά κάποιο περίεργο τρόπο, μαγευτεί  από τον ρόλο που έπαιζε η Ελένη στην όλη υπόθεση. Χωρίς να βγάζει κάποια άκρη. Γιατί είχε βέβαια δεθεί με δασκάλους και μέντορες πολύ πιο στιβαρούς ως προσωπικότητες, ανθρώπους πανέμορφους, γοητευτικούς, αδιαμφισβήτητα θαυμαστούς και καταξιωμένους. Όμως δεν είχε πάθει ποτέ κάτι ανάλογο. Ακόμα και τότε παλιά που νόμιζε πως ήθελε να πεθάνει λόγο κάποιου έρωτα.

Αυτό ήταν κάτι το διαφορετικό.Ο πόνος των αισθήσεων γινόταν πρωτόλεια ζωοποιός, άνοιγε τον ορίζοντα. Η συνάντηση αυτή που λαχταρούσε άπλωνε ένα ρίζωμα που την πλημύριζε με μια δίψα για την ζωή. Την ένιωθε λες μέσα στη ψυχή της. Βίωνε το γεγονός ως μια ατέρμονη αναζήτηση. Με απελπισία σκεφτόταν πως ακόμα και αν γινόταν να της δοθεί, πραγματικά, θα της έπαιρνε σίγουρα έναν αιώνα ως την κορύφωση, με τόση ένταση που έχει ώσπου να την βγάλει.

Έμεναν λίγες ώρες ακόμα για να ετοιμαστεί. Να τσεκάρει τη διαδρομή, να θυμηθεί όλες τις λεπτομέρειες για τις κινήσεις που έχει να κάνει. Η διαδικασία χρειαζόταν όλες τις αισθήσεις της σε υπερδιέγερση, το εκατό τα εκατό της. Ύστερα θα μπορούσε πάλι να χαλαρώσει και να ονειρεύεται το υπέροχο λιώσιμο.     

 

  ( photo printerest )