Διακοπές

Τα πράγματα μοιάζουν άδεια

τις διακοπές αν τα έργα

δεν ήταν σωματικά

αν ανία ήταν μάλλον

ο επιούσιος κόμβος, αδιάληπτη,

αν η ικανοποίηση ήταν σχεδόν

επίπεδη. Τις Κυριακές η νευρικότητα

μεγαλώνει, τα Σαββατοκύριακα

τους μήνες της σχολής καταλήγω κι εγώ να γίνω

άδειος. Περίπατοι, κολύμπι,

πιοτό, πάντα φοβάμαι

το πιότερο. Σαν αληθινός

Πουριτανός, δεν θ' αναπαυτώ ποτέ από τα έργα μου

όσο όλα ν' αναπαυτούν μαζί μου, όσο να

οδηγηθώ από τούτη την πυκνότητα πίσω στο σπίτι μου.

Robert Creely

ΤΟ ΕΡΓΟ

-το πας

-σε τραβάει

το τραβάς-

σε πάει-

(fotoart Waterhouse)

ονείρωξη

χθες έχυσα με τη σκέψη σου. σκεφτόμουν πως σε φιλούσα αδέξια  μεθυσμένα, μουγκρίζοντας το κάναμε αυτόματα. ή επιδεικτικά και καθόλου σωστά, αλλά γελούσαμε και χύναμε μαζί και γλυφόμασταν ώρα..
το πρωί που ξυπνάγαμε κάναμε έρωτα. άναβες τη φωτιά και πήγαινες να ταϊσεις τα ζώα. εγώ έφτιαχνα καφέ και συμάζευα τα χθεσινά. πίναμε αργά τον καφέ μας κι ονειρευόμασταν. βγαίναμε έξω, να φροντίσεις για τα δέντρα και τα ξύλα κι εγώ μάζευα απ' το περιβόλι φρούτα κι ότι μας ερχόταν να μαγειρέψω. μαστόρευες, σκάλιζες και γω μαγείρευα. όταν χρειαζόταν κλαδεύαμε και οι δυό μαζί λίγες ώρες. τα απογεύματα συνήθως τα είχαμε ελεύθερα, για βόλτες στη θάλασσα, στο βουνό ή στη πόλη. για μελέτη, για τέχνη, για πάρτυ με φίλους.
Τα Χριστούγεννα γινόμασταν καλικάτζαροι ή πηγαίναμε ταξίδι στις Ινδίες, τη Λατινική Αμερική, την Αφρική. το καλοκαίρι κατασκηνώναμε σε ένα δέντρο στην παραλία.
Κάναμε παιδιά και φτιάξαμε την πιο όμορφη αυλή γεμάτη ζωή και ψυχή. ζήσαμε στην ίδια σοφίτα νύχτες στη Σαχάρα, μυσταγωγίες των Ιμαλαϊων, παγανιστικές τελετές και παρακμές του Μπρονξ και του Σόχο. ο κήπος μας έγινε η Εδέμ και το Γούντστοκ, οι κρεμαστοί κήποι της Βαβυλώνας και το χειμαδιό του Πάνα.
Απ' τον ώμο σου αγναντεύω ηλιοβασίλεμα και ανατολή. έτσι υπογράφω πως χύνω μόνο για σένα.

διαγώνισμα για δολοφόνους

Παραστρατημένοι έρωτες

Φίλοι που πέταξαν

Ψυχές σφαλιστές

προς αποφυγήν σφάλματος!

-Αυτός που ξέρει πολλά, άνθρωπος της ζωής του αν είσαι, μισό θα σου πει- 
 

Φίλοι που πετάξαν

Παραστρατημένοι έρωτες

Καρφί του καθρέπτη κ'

Πορσελάνη του γεύματος

(fotoart Karavouzis)

τα ώριμα παιδιά δικούς τους κανόνες φτιάχνουν

Έχουν καταλαγιάσει.
Κάποτε είχα τη δύναμη να τ' αναδεύω και μέσα στο θολό βυθό σε ένα πάτωμα πιο καθαρό να ξαπλώνω. Για να ονειρεύομαι κολάζ από ιστορίες. Να στεγνώνω βραχυκυκλώματα - Τώρα, ακόμη και τα γράμματά μου είναι πιο ταραγμένα, πιο δυσνόητα. Τρέμουν, τρέμουν, αλλά τι τρέμουν; Φοβούνται κάτι μη χάσουν και τρέχουν, γράφονται σε μια βάση εν κινήσει ή δεν έχουν παραλήπτη και δε τα νοιάζει πως θα φανούν; Λείπει η δύναμη στα δάκτυλα που κρατούν τη μύτη;
Ανεξέλεκτα κατευθύνονται. Τρέμουν. Τρέχουν. Ασύντακτα, αιφνίδια, τρέπονται σε άτακτη φυγή. - Α, ψυχή...
Να υπήρχε ένας έλεγχος στη πόρτα, ένας γυμναστής, ένας στρατηγός!
Δεν θέλω κανέναν να σκεφτώ.
Το να φανταστώ το άγνωστο φαίνεται τόσο μάταιη διαδικασία.
Αλήθεια, πόσες φορές νομίσαμε πως το βρήκαμε;
Εαυτέ, σε βλέπω πως με κοιτάς και θα πω, καμία. Αλλά το παραμύθι για να σταθεί κάνει κι όλο τον κόσμο γύρω του παραμυθένιο.
Ιστορίες για μοναχικούς αναγνώστες. Κουπιές στην ατάραχη λίμνη.

Λέγαμε να πάρουμε τα σακίδια και να Ξεκινήσουμε από Κωνσταντινούπολη ως τις Ινδίες.
Όλα αποικίες της Ιερουσαλήμ, των Βρυξελλών... παρατατηκοί της Αττικής.
Το όνειρο ψαύεται από διψασμένα χέρια στη Σιέρα Λεόνε.


(fotoart Heather Jansch/ γλυπτά άλογα απο ξύλο)

όλων οι ιστορίες

"
δεν μπορώ άλλη άνοιξη, άλλα τραγούδια. ξεχνάω όλο και πιο πολύ, όλο και πιο συχνά. προτιμώ ενός χειμώνα την αγωνία, ενός καλοκαιριού την τριζάτη ζέστη, το μαύρο πρόσωπο. δεν μπορώ άλλη άνοιξη ερωτική, λες και δεν γίνεται αλλιώς, λες και φταίω πάλι. άσε να 'μαστε τότε μόνο μόνοι!

...

πάλι μπερδεύτηκε η καρδιά μου. κάνει προσποιήσεις ξαφνικά, αλλαγές ρυθμού απότομες, με πιάνει απροετοίμαστο, ομολογώ, όντας συνέχεια στην επίθεση, μένω ανοιχτός πίσω, αφύλακτος, απροστάτευτος, αθώος. η καρδιά μου όμως δεν είναι εχθρός, δεν το κάνει επίτηδες, δεν με ζηλεύει. έχει τη δική της ζωή, πέρα από τη ζωή μου την έξω συνεχίζει το δρόμο της, τις νύχτες μόνο αυτή με φυλάει, ακοίμητη, αμίλητη, αθώα. μόνο σαν το διπλανό μου στην παρέλαση καμμιά φορά αλλάζει το βήμα της, για να το ταιριάξει με το δικό μου, για να πηγαίνουμε λίγο μαζί, για τους απέξω που κοιτάνε.

...

πιο πέρα πάλι, ο κόσμος υπάρχει και δεν υπάρχει, συνεχίζεται και δεν συνεχίζεται σαν παλιά. στη θάλασσα μόνο βλέπω λίγη χαρά, λίγο φως, λίγη άνοιξη. γιατί να 'ναι τόσο πολλή η θάλασσα πάντα, αν ούτε αυτή υπάρχει, ούτε Θεός; γιατί κι εγώ να μένω τόσο ήσυχος δίπλα της, σαν άνθρωπος, σαν διάβολος, σαν χαζός;
"

Σωτήρης Κακίσης

 (fotoart T.Lautrec)

Οι Άγγελοι

Οι άγγελοί μας ειν’ αδέσποτα σκυλιά
Στη μέση στέρφου χωραφιού αγριελιά.
Μισά φεγγάρια χαραγμένα σε σπηλιά.
Λευκά φτερά ψαλιδισμένα από παλιά.

Οι άγγελοί μας, αλήτες του δρόμου.
Ισόβιοι φυγάδες σε σενάρια τρόμου.
Όπλα βαριά που κρατάμε επ’ ώμου,
στραμμένες κάννες στο γραπτό μου.

Οι άγγελοί μας δεν χρωστάνε δανεικά
Ό, τι είναι μπρος είναι και πίσω. Αερικά.
Δεν έχουν στέγη και θεό για να νικά
τον άγγελό τους που σκοτώνει ιδανικά.

Οι άγγελοί μας είναι άφυλοι, βουβοί.
Σώμα δεν έγινε ποτέ γι’ αυτούς κλουβί.
Έχουν μια ράχη από μετάξι, ν’ ανεβεί
όποιος αξιώνει μια ουράνια συντριβή.


Άχρονοι ήρωες, Οιδίποδες, Κανένες.
Κύκλωπες, Αίγισθοι, πουτάνες και παρθένες.
Κάποιες ζωές τις έζησαν χαμένες.
Άλλες τις έριξαν κομμάτια στις αρένες.
Ποτέ δεν έγιναν αράχνες ξεπεσμένες.
Δεν καταδέχτηκαν ζωές ξεπουλημένες.

Χαριτίνη Ξύδη 

(fotoart by Leloir)