ΔΙΠΛΟΠΕΛΕΚΗΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ

Σε καιρούς που οι λύκαινες βυζαίνουν τα μελλοντικά θύματα τους,

τετράγωνα κυκλώνει το φάντασμα του στρατού, η ψυχή του κράτους.

σα βολοδέρνει το ηλιοβασίλεμα από μια χαραμάδα του ανθρώπου,

αυτός κείται στου μοντέλου την κλίνη, με ονείρατα μεταφράσεων.

Ο δαίμονας είναι ανδρείκελο. αέρας που περιφέρει κουρέλια ραμμένα

κι είναι αυτά ραμμένα με προσευχές, όπως το κομποσκοίνι. 

Ένα όχημα δίχως πόρτες, το άλογο καβαλώ κι αγκαλιάζω.

γίνομαι φτερά. γίνομαι διάφορα απελευθερωτικά. γίνομαι Ελιά

κι όλα γη, γίνονται πέτρες και χώμα.

Στου δαίμονα τον αέρα τρόμος απ' το κενό.

στου δαίμονα τα κλειστά μάτια αγαλλίαση η αγκαλιά

είμαι ελιά κι ερωτεύομαι ήλιο

κάνω έρωτα το νερό. 

ριζώνω και ζώ, στου ανέμου το ανεβατό.

Κρύσταλλοι ηλίου το μύρο τριγύρω στου ανθρακίτη τον τρύγο 

σουραύλια κέρατα κι η ελιά είναι πλοίο που για τα πέρατα ξεκινά.

για μια σημαία, για ένα άδειο ρούχο, για τον δαίμονα, για τη ζωγραφιά.

φωνάζει η καμπύλη της: ασχοληθείτε με τα λοιπά.

Η τάση του τύπου έχει φτάσει να τραντάζει. τρέχω 

και κουδουνίζουν οι παγίδες μου, είμαι Ελιά.

Εδώ που όλα ησυχάζουν και περιφέρεσαι παρατηρητής εντός σου

και ενώνεσαι και σφυροκοπούνται οι αιχμές σου ταξιδεύεις διαμέσου προορισμών.

μ' αυτό το φτεροκόπημα του περιστεριού, το σκίρτημα, τον ηλεκτρισμό στον αέρα

που κάνει τα κεριά να μιλάν από πνεύματα που γυρνάν αέναα

στα σαλόνια ή τα σοκάκια μήπως βρουν κάτι το ενδιαφέρον 

και χαίρονται με το αίμα που βάφει τον δρόμο, 

το αίμα που σημαδεύει το κρυφτό μονοπάτι του ήλιου.

Μα πως γίνεται να ζώ έξω απο το μαγνητισμό, μια ζαλάδα απο έλλειψη ορίζοντα.

τι να το κάνω το φιλί που είναι χείλη και γλώσσα. 

τι να την κάνω την αγκαλιά που μυρίζει παστερίωση της ιστορίας!

Το μονοπάτι σαν στρώσω με πλάκες, φάκες για βλάκες θανάσιμα αμαρτωλούς..
humulus, για όλα τα διαβόλια humulus..

(art Renato Guttuso)