σ’ ένα ’’ταξίδι’’ εξωτικό σε παρα καλώ

ή
-για ποιόν;
αναρωτήθηκε ο χαμένος μου εαυτός
στα σκαλιά της οδ.Πατρέως-

κοιτούσα τα πλοία. δρομολόγια μακρινά. κι άφηνα στοίχους εξατμισμένους να ρυθμίζουν την ανάσα μου, να ανέλθουν ουράνια. καταραμένα μου αεροπλάνα..
τα αισθητήρια τεντωμένα τύμπανα απ’ τη θέρμη της αγάπης και του χρόνου το ψύχος. επώαζαν κι έπαιζαν τραγούδια απ’ αλητείες στις ιστορίες που οι ψυχές τέμνονται και διεγείρονται από τη σπανιότητα της επαφής τους.
έπειτα περάσαν οι μέρες και γεμίσανε οι αγκαλιές με νήματα. αυτά που ο έρωτας λες και τραβά απ’ του στομαχιού τη στοά, λες και τραβά τα ιδεώδη βέλη και ξεχύνεται η γλυκιά ζαλάδα, και ξεχνιέσαι. όπως σαν να παρακολουθεί κανείς φτερό στον άνεμο. τρομακτική ελαφρότητα με τυφλό οδηγό. σ’ένα ’’ταξίδι’’ εξωτικό σε παρα καλώ.
σχέδια κάνω οράματα. αναλύσεις του άοσμου κι άχρωμου πανικού που ήθελε απαντήσεις γι αυτή τη γεύση στο σώμα.
κι άνοιξα μυστικά, κι άνοιξα περασμένα, κι άνοιξα φτερά μουδιασμένα..

(art Marjolijn Van Ginke)