σ’ ένα ’’ταξίδι’’ εξωτικό σε παρα καλώ

ή
-για ποιόν;
αναρωτήθηκε ο χαμένος μου εαυτός
στα σκαλιά της οδ.Πατρέως-

κοιτούσα τα πλοία. δρομολόγια μακρινά. κι άφηνα στοίχους εξατμισμένους να ρυθμίζουν την ανάσα μου, να ανέλθουν ουράνια. καταραμένα μου αεροπλάνα..
τα αισθητήρια τεντωμένα τύμπανα απ’ τη θέρμη της αγάπης και του χρόνου το ψύχος. επώαζαν κι έπαιζαν τραγούδια απ’ αλητείες στις ιστορίες που οι ψυχές τέμνονται και διεγείρονται από τη σπανιότητα της επαφής τους.
έπειτα περάσαν οι μέρες και γεμίσανε οι αγκαλιές με νήματα. αυτά που ο έρωτας λες και τραβά απ’ του στομαχιού τη στοά, λες και τραβά τα ιδεώδη βέλη και ξεχύνεται η γλυκιά ζαλάδα, και ξεχνιέσαι. όπως σαν να παρακολουθεί κανείς φτερό στον άνεμο. τρομακτική ελαφρότητα με τυφλό οδηγό. σ’ένα ’’ταξίδι’’ εξωτικό σε παρα καλώ.
σχέδια κάνω οράματα. αναλύσεις του άοσμου κι άχρωμου πανικού που ήθελε απαντήσεις γι αυτή τη γεύση στο σώμα.
κι άνοιξα μυστικά, κι άνοιξα περασμένα, κι άνοιξα φτερά μουδιασμένα..

(art Marjolijn Van Ginke)

[μπήκε στη θέση του]=εξαιρετικο ΖΕΝ respect

 

-ο Περσέας τη σκότωσε..

-αυτή! .. μμμ η Αφροδύτη

-σφαλιάρα- , το φεγγάρι 3/4

+εδω νιώθεται τω δωρούν !

πτυχώσεις του φορέματος της Γωργώς

ω ΖΕΗΝ

κυματισμοί στο στήθος

λαστιχάκι οι αστερισμοι

(παιχνίδι παιδικό)

γέλιο ξαφνικό

ψηφίδες αμμοβότσαλων

το απολιθωμένο σύννεφο με ξερή διαβάζουν οι κυνηγοί της στιγμής. σα να φωτογραφίζουν την αστραπή. ένα προστατευτικό μανιτάρι ένοχης ηρεμίας.
να νιώθεις τις δονήσεις της γης. την πορτοκαλί γοργόνα που χαϊδεύει ο άνεμος με σεσημασμένη γοητεία κι υφαρπαγής μυρωδιές. 
στην ψάθα βαραίνει η αθωότητα εισχώρησης προς την αποτύπωση-ανταύγεια μνήμης. 
για κάποιο χταπόδι που τρώει λαίμαργα το πλοκάμι του καθώς στη θέα του ο ιππόκαμπος αυνανίζεται και τρέχει το χέλι. 
αν, το φάρδος της ευημερίας είναι σαν το τρίτο μάτι των κόσμων που αραδιάζουν δούλους στα κισσέ της πρεμιέρας.

(art Eggonopoulos)

παρά παντού

ένας μικρός ουρανός στα πόδια μου!

-γλυκός γλυφός γυαλιστερός-

στέγη που ανάποδα στέκει

με υφές εμβαθυνόμενες

εσώγλυπτες κι άλλες

τρίγωνα γεωγραφικά ανάγλυφα
όρασης ενώσεις

στα σύνορα που δεν υπάρχουν

παρά παντού

βράχινο κορμί χάσκει μορφές

ο όμος του προέκταση

ίχνος αγκαλιάς
το ακρωτήρι

διατρέχοντας το σαρώνουν

λυρικά κύματα

..



κάτω απ' την κόχη του γκρεμού
κάποιοι επιμονετικά παιδεύονται

συγκεντρώνοντας φως
φτερά σμιλεύοντας σε.

(art Franz von Stuck)

η αίσθηση η ποίηση το γεγονός

Μήπως η ποίηση αποτελεί μια «μορφή μνήμης» της ανθρώπινης εμπειρίας; Ένα απολίθωμα, ένα αντίγραφό της κι εν τέλει ,κυνικά, μια «πλαστογραφία»;

Σίγουρα υπάρχει δυσκολία, αν όχι αδυναμία, να προσεγγιστεί η ποίηση ως γεγονός. Το υπεράνθρωπο, η αθανασία μέσα της. Το να συλλάβει και να διαιωνίσει σε ζωντανές μορφές τη διαφεύγουσα συνεχώς αίσθηση.
Αλήθεια, η ιστορία της δεν μαρτυρεί πάντοτε για το αδιάβλητό της, σε σχέση με την πραγματικότητα βέβαια. Ψευδής μαρτυρία φαντάζει το αίτημα της υπερβατικότητας της ανθρώπινης ουσίας.

Αναπότρεπτα ακολουθεί τις περιπέτειες του πνεύματος, γνωρίζει όλες τις παραμορφώσεις και τις εκπτώσεις του. Οι μυθολογίες και ο μυστικισμός την καταπνίγουν ως το μέτρο που προωθείται η καθολική λύτρωση της ύπαρξης.
Η προοπτική της εικάζει την πιο αληθινή έκφραση της ανθρώπινης εμπειρίας. Γιατί το γεγονός υπάρχει στην αίσθηση που μας διαφεύγει και όχι στη μνήμη που κατέχουμε.

Σύνθεση από στοχασμούς και σημειώσεις
-Η ποίηση της Ήττας-

(art P.Picaso)

καταραμένο ακίνητο χρώμα

κάθεσαι και κυκλώνεις τον
ορίζοντα..

απόλυτα χάδια τα απαλά μαλλιά
στα γόνατά σου το κεφάλι μου
οργιάζον βαθύ φοβερό
ακίνητο χρώμα

χάνομαι στο βάρος της σταθεράς
τριβή συμφωνίας εν μέρη

ακούω τη διάχυση στα σημεία
-να θυμάσαι-
της μνήμης διαμένουσες αισθήσεις

που κοιτάς
κυκλώνοντας τον ορίζοντα

(art Spitha)