Δια ακούμπι

Διακούμπια και Ντάμια
όσο φτάνει το μάτι
σε πεζούλες με αλώνια
τα ζώα για ζεστασιά
κι όλα με χαρακτήρα!
.. εκεί ήταν που άκουσα
για τη ζωή:
«μικρές στιγμές, με μεγάλες σημασίες»

-Κυριακή στην Μεσσηνιακή Γή-

κατηφόρισα ενθουσιασμένα προς την ακτή,
μ’αρέσει το βουνό, πολύ, αλλα για λίγο.
αγριεύομαι, με πιάνει δέος.
η θάλασσα είναι φίλη μου,
παιχνίδι μου, με κάνει και την κάνω
όπως θέλουμε, κι αν θυμώνει
θυμώνω κι ουρλιάζω κι εγώ μέσα της
ξορκίζω μαζί της και τα δικά μου δεμόνια.
και μ’ακούει τότε, ουρλιάζει κι αυτή.

έβγαλα το τζίν και το μακρυμάνικο,
όλα τα ρούχα, γυμνή,
έχει κρυώσει πια ο καιρός,
έτρεξα στην αγκάλη της με τη μιά,
σκαρφαλώνοντας την κορυρφογραμμή των κυμάτων
..όχι αγάπη μου, δεν θα σου γυρίσω την πλάτη
ξέρω πως αν το κάνω θα με τσακίσεις
στα βότσαλα χάμω,
είσαι ακριβοδίκαια,
μαθαίνω απο σένα,
θέλεις μόνο μια ανάσα γρήγορη,
κατάδυση μέσα απ’την άφρη
να σου αφίνομαι ελέυθερα
να με τρίζεις καθώς εισχορώ.
έτσι να σε ζώ, ωραία!

..της είπα και για σένα.

(foto by me)