Ηλέκτρα, το κλειδί

Αυτή η αλήθεια που είχε δει οτι γνώριζε τι ήταν; Τι ήταν αυτός ο θόλος που αιωρούταν στο διάστημα σα διαυγής φούσκα με τον μικρόκοσμο μέσα της; Τους ανθρώπους σε άτομα που έμιαζαν με τα αγάλματα στο αρχαιολογικό μουσείο; Μιλούσε μαζί τους κι ας ήθελε απο φόβο να κλέισει τα αυτιά και να φάει την τσιχλόφουσκα με γευση ανθρώπου. Στιφή, γλυκή και γλυφή.
Άραγε θα μπορούσε να γίνει τόσο μικρή και να κινηθεί στο μέσα ενός ανθρώπινου εγκεφάλου; Ποιού ανθρώπου όμως; Δεν ήξερε. Ήταν η αλήθεια κλειδωμένη θαρείς μέσα της, να την έχει μα να μη μπορεί να την ανοίξει. Να ναι το κλειδί μια χημική ένωση που να πρέπει να την συνθέσει.

(Μυστικό: ο Ορέστης Ξέρει πολλά)

Η Ηλέκτρα μπορούσε να δεί το μέλλον, μα δεν ήθελε. Τα οράματα της ήταν ανιαρά πια. Η ζωή κυλούσε και η γή γυρνούσε αργά και ανεπαίσθητα. Οί συστολές και οι διαστολές της δεν θα έφερναν ουσιαστική αλλαγή στην ανικανοποίητη κυριαρχία του ανθρώπου. Μερικά νούμερα θα ανέβαζαν τους δίκτες της μόλυνσης και των έμμεσων συνεπιών τους.
Η μαμά της θα ζούσε μέχρι την δική της εμυνόπαυσης και ο μπαμπάς εκει γύρω. Θα πέθαιναν μόνο όταν ο θάνατος θα αχνοφένοταν και στην δική της πόρτα, σαν παρατημένο μωρό απο λαθραία μάνα. Για να το πάρει στην αγκαλιά της και να το μεγαλώσει.
-Εη.
Πόσο τυχαιροί είμαστε που δεν ξέρουμε πως είναι να πεθαίνεις. Γιατι δεν είναι, κατα κανόνα, καθόλου ευχάριστο θέμα.
-Σκανδαλώδες.