Ώ , Θεοί !

Λάτρεις της ζωής ,
νύμφες του Πανός και ιέρειες του Διονύσου ,
στα λιβάδια της λάγνας ομορφιάς .
Μύστες των παθών και των πόθων ,
προχθές θυσίασα το μυαλό μου
στο βωμό της καρδιάς .
Και με ντύσαν με χρυσαφένιο χυτώνα ,
είδα των αετών το γενναίο αγώνα ,
λούστικα στης χαράς την απήθμενη στέρνα
και κρατιώμουν μόνάχα απ’ τ’ Αχιλλέα την πτέρνα .
Οί οιωνοί των θεών κελαηδούσαν ξανά ,
ήταν η ώρα να κλέψω του Ερμή τα φτερά ,
να ρουφίξω με δύναμη τον αέρα του Αιόλου
και να σπάσω με πάθος τα ρολόγια του Κρόνου .
Άκουσα ξάφνου της Αφροδήτης το κλάμα ,
στη παραλία του ονείρου μια πέτρα για τάμα .
Ξύπνησα απότομα στο βωμό της καρδιάς
με τον ξύλινο αυλό της ιερής καριδιάς .
Ώ , Θεοί σας δοξάζω ,
Θεοί γεμάτοι πάθος , Θεοί της ζωής .
Στο μονοπάτι που πήρα είναι κριμένη η αλήθεια της γής .
Ώ , Ζωή , Θεά των Θεών !
Ώ , Ζωή , Θεά των σοφών!


( Ζωή ,το δώρο που όλοι κερδίσαν , που όλοι είναι ίσοι μπροστά σ’ αυτό .
Μη βλασφημήτε άνθρωποι ποτέ το δώρο αυτό)