Η ψυχή μου ξεράθηκε , βλέπω τον πάτο
με είχε γεμίσει της αγάπης σου η καταιγίδα....
Η ψυχή μου άδεια μα το μυαλό μου γεμάτο
γεμάτο τέρατα στων ξωτικών τη παγίδα .
Βρήκαν φωλιά στ’ άδειο σώμα θεριά να οικήσουν
παραμυθιού νεραιδένια νερά στον πνιγμό μ’ οδηγούν
...
κάποτε μέσα μου εσύ μόνο ήσουν...
τώρα τα τέρατα εντώς μου θα ζούν .
Αυτό το τέρας της λύπης , του πόνου
είναι η κόλαση , αέρας καυτός
μα όσο περνώ μονοπάτια του χρόνου
βλέπω πως είναι ο δικός μου εαυτός .
τα υλικά της παραδείσου και της κόλασης είναι τα ίδια,
ΑπάντησηΔιαγραφήστα πρώτα ανεβαίνεις σκαλοπάτια, τα δεύτερα σε πλακώνουν
αν ζείς όπως γράφεις, να ξέρεις οτι γράφεις χαρακτικά