Το τραγούδι της λήθης
που ξεκινάει βουβό θα σας πώ
Με ένα μακρόσυρτο «ο»
Που μικραίνει και γίνεται σαν τελεία
Ένας κόκος άμμου στην κλεψύδρα της ζωής
Στο σημείο που σβήνει και αφίνεται.
Είναι εύκολο σαν το θές, το αποζητάς
Έτσι απλά το κεφάλι γυρνάς και κοιτάς
Κάτι νέο, που η φαντασίωση της ανάγκης
Το ντύνει ιδανικό σαν Χίμερα
Μα κι αυτοί που πικράθηκαν
Που είδαν το βιός τους να πέρνει φωτιά
Γυρνούν πάντα την θολωμένη απο το κλάμα ματιά
Στο αγαπημένο
Που ξεμακραίνει
Που καίγεται
Κι η εικόνα του
Ποθούν να γεμίσει την μνήμη
Να τους ακολουθήσει
Στην χαρά και στην λύπη
Μακρυά απ’τη λήθη
μη μιλάς για τη λήθη σα να ναι υπόθεση εύκολη, κατόρθωμα κατορθωτό
ΑπάντησηΔιαγραφήέρχεται όταν δεν θές και λείπει όταν τη θέλεις
κάποιοι νομίσανε πως θα τηνε βρούν σε ποτήρια μεθυσμένα με αλκοολικούς χυμούς και κάποιοι μες στα βιβλία, κάποιοι το κεφάλι τους σε τοίχους χτυπώντας και ΄΄αλλοι σε κρεβάτι ψυχοθεραπείας
το λησμονοβοτάνι που λες πως κατέχεις πρόσεξε, γιατί κρατά και μια κατάρα, σβήνει τη θύμηση, μα όχι το κλάμα και τα μάτια αναδακρυώνονται χωρίς ερέθισμα προφανές, κάτι σαν του εγχειρισμένου ο μετέπειτα αναισθητοποιημένος πόνος
Άκου:
ΑπάντησηΔιαγραφή(προστακτικά!!!)
-Μάλιστα.
...
Είναι εύκολο σαν το θές, το αποζητάς
Έτσι απλά το κεφάλι γυρνάς και κοιτάς
Κάτι νέο, που η φαντασίωση της ανάγκης
Το ντύνει ιδανικό σαν Χίμερα
Μα, το αγαπημένο
Γυρνούν πάντα την θολωμένη απο το κλάμα ματιά
Κι η εικόνα του
Ποθούν να γεμίσει την μνήμη
Να τους ακολουθήσει
....
Κώστα, ’οταν το έγραφα αυτό είχα φτάσει στα όρια της σχιζοφρενιας εκέινεσ τισ μέρες κατέβαζα τζαμαρίες, έβγαζα τα νύχια μου για να μετριάσω τον πόνο, ναι με ευκολία!
το πρόσωπο του τρίτου πλυθηντικού είναι το κέιδι για την απάντηση μέσα στο πόίημα.
Η δικιά σου προσταχτική.. ;; ένοχη στην αβάσταχτη ελαυρότητα της ελευθερίας μου. Αααα σκλαβιά στα θέλω απο τις ίδιες ελεύθερες σκέψεις μας.
οξύ μωρό , έχεις τόση φαντασία!!!!
εύκολλο!!
ξέρω έναν τρόπο
φυσικό
Φυσικότατο!
και επιδή δοκίμασα πρόσφατα στην ράχη μου την ατσάλινη χειρουργική λεπίδα,
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν θα ξεχάσω ποτέ τον πόνο και την οργή στο μεταίχμιο της ολικής ναρκωσης μέχρι την πρώτη ενδομυική στα μπούτια. αφου έπρεπε για την ασφαλια μου να αποναρκωθώ τελίως.
έτσι και μεταφορικά.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήη προστακτική είναι άλλο τοσο άκυρη όσο η κάθε παραίνεση, η κάθε συμβουλή
ΑπάντησηΔιαγραφήη προστακτική φυτρώνει σαν αγριάδα, εκεί που δεν την περιμένεις, μέχρι και στο δικό σου κείμενο, αν το δεις με άλλο μάτι, η τελευταία φράση, σαν προστακτική δεν φέρνει;
μιλώ για τη λήθη εκ μέρους της, γιατί πολλές φορές τη γνώρισα, με πήρε από το χέρι, τη φίλησα σε ξένα πρόσωπα και ζωγράφισα τον απόηχό της με λέξεις σε πυκνογραμμένες σελίδες
μιλώ για την λήθη, εκ μέρους της, σαν παλιά μου φίλη να ναι, γιατί κάποτε με βοήθησε να αλλάξω ταυτότητα και μάτια, κρατώντας μόνο αναλοίωτα, τα βιομετρικά μου χαρακτηριστικα.
το τραγούδι της λήθης το τραγούδησε ο Oh Dae-Su στο old boy, με δυό δακρυσμένα βουβά μάτια, πιο εύγλωττα από όλους απ΄όσο θυμάμαι.
εγείρεις μνήμες πάντως. αυτό σου το παραδέχομαι
Κώστα σαγαπώωωωωωωωωωωωωωωωωω..
ΑπάντησηΔιαγραφήτόοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοσο πολύυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυ..
nai
ΑπάντησηΔιαγραφή